Verveling is heel gezond

Krista Okma is pedagoog, ontwikkelingspsycholoog en moeder van drie. Het is woensdagmiddag en het is Skye niet gelukt om met een vriendje te daten. Hij verveelt zich. Even later komt Krista erachter dat dat helemaal zo gek nog niet is.

‘Wat kan ik doen?’ Hij volgt me op de voet door het hele huis, kijkt over mijn schouder mee wat ik doe en herhaalt zijn vraag nog een paar keer. ‘Je kan boven met de Lego spelen? Een boek lezen? Naar buiten gaan?’ Maar zoals altijd schudt hij bij al mijn suggesties van nee. Want op de Lego raakt hij langzamerhand een beetje uitgekeken. Boeken lezen vindt hij zo’n beetje het allersaaiste wat er is. En in je eentje naar buiten is niks aan. Er is maar een ding dat hij nog wel ziet zitten: de tablet. Alleen, dat mag van mij nu even niet.

Geschreven door

Krista Okma

Basisschool verandert alles

Ik denk regelmatig met weemoed terug aan de tijd dat hij uren alleen kon spelen. Met zijn speelgoedautootjes, die hij dan allemaal keurig netjes en gesorteerd op kleur of ‘coolheid’ in één rechte rij neerzette. Met de Duplo, waarmee hij hele dierentuinen, boerderijen en supermarkten nabouwde. Of het maken van de ene mooie tekening na de andere, want er was altijd wel een opa of oma, tante of oom, neef of nicht, die er eentje had verdiend. ‘Wat kan hij zichzelf goed vermaken, hè?’ merkte het bezoek dan op. Waarop ik trots knikte van ja. Maar sinds de basisschool lijkt daar niets meer van over te zijn.

Nauwelijks lege tijd

Misschien wel omdat er sindsdien nog nauwelijks lege tijd is. De dag is gevuld met rekenlessen, taallessen, gymmen, boekpresentaties. Van minuut tot minuut, volgens de planning op het grote bord in de klas. Na schooltijd komen dan nog de clubjes: toneel, breakdance en af en toe een circusles. Of pottenbakken, trampoline springen en portretten schilderen op de naschoolse opvang. Of misschien komt het wel doordat ik zelf nu niet bepaald het goede voorbeeld geef. Kon ik me vroeger nog weleens verliezen in een tijdschrift of boek, tegenwoordig lijkt er altijd wel een afwasmachine te roepen (ruim mij!), een wasmand te zeuren (vouw mij!) of een mailtje te pliepen (antwoord mij!). En een slecht voorbeeld doet nu eenmaal…

Vervelen is goed

Bovendien herken ik wat een collega-pedagoge er onlangs over in de krant zei: ouders kunnen maar moeilijk omgaan met de verveling van hun kinderen, ze gaan onmiddellijk aan de slag om het probleem op te lossen. Terwijl het o zo gezond is voor je kind om zich te vervelen: te merken dat het een tijdelijk gevoel is, dat verdwijnt zodra je weer op iets nieuws komt. De pedagoge stelt zelfs dat je zo hersenluiheid voorkomt en je kind zo leert dat hij of zij het zelf op kan lossen.

Geniet van het niets

‘Wat kan ik doen?’ vraagt Skye nog een keer. ‘Niets,’ antwoord ik. ‘Geniet er maar van dat nu even helemaal niets hoeft.’ Wanneer ik even later de woonkamer inloop, staat de pot met stiften op tafel en zit hij rustig te tekenen.