Als hij 's ochtends om zeven uur alleen door mij uit zijn bed gehaald wil worden en hij de hele wijk bij elkaar schreeuwt tot ik eraan kom. En dat terwijl zijn vader al in de deuropening staat.
Als ie 's avonds weigert te eten. Niks, noppes, nada gaat erin.
Als ik hem vertel dat Bob de Bouwer over vijf minuten toch echt uit moet omdat we gaan eten en hij alsnog een meltdown krijgt als het moment daadwerkelijk daar is. En ik had 'm nog wel zo goed voorbereid op dit dramatische nieuw. Lees ook: 10 redenen waarom driftbuien goed zijn voor je peuter
Als hij me niet alleen wil laten plassen. Wat trouwens bijna áltijd zo is. Soms verlang ik zo erg naar een momentje alleen op de wc. Gewoon even, héél even alleen plassen. Of is dat echt te veel gevraagd?
Als hij me de hele dag in huis achtervolgt. Als z'n vader even naar boven gaat, speelt ie gewoon verder. Ga ik daarentegen even naar boven om de was te doen/me aan te kleden/stiekem de boel te ontvluchten? Dan hoor ik letterlijk binnen tien seconden: 'Mamaaaaa? Ik kom ook naar boven!'
Als hij niet naar bed wil, terwijl hij wel doodmoe is. Waar zit hier de logica? Lees ook: Mijn peuter wil niet slapen, wat nu?
Als hij moeilijk doet tijdens het aankleden, terwijl we tien minuten later op een belangrijke afspraak moeten zijn.
Als ik superveel zin heb om hem bij opa en oma op te halen, maar hij vervolgens krijsend op de grond gaat liggen omdat hij niet naar huis wil. Ik heb jou ook gemist, schat.
Als hij helemaal hysterisch wordt omdat ik z'n boterham in stukjes heb gesneden.
Of als hij hysterisch wordt omdat ik z'n boterham heb dubbelgevouwen in plaats van in stukjes heb gesneden. Lees ook: Lunch met kinderen: wat is gezond broodbeleg?
Als hij in bed ligt en nog een slokje water wil. En een kus én een knuffel. En z'n knuffelbeer. En vervolgens tien minuten later schreeuwt dat z'n pluchen beer uit bed moet.
Als alleen ík zijn tanden mag poetsen, zijn billen mag afvegen of zijn handen mag wassen en papa niet. Wat een eer.
Als hij zegt dat hij het leuk vindt dat zijn vriendje komt spelen, maar vervolgens in een soort duivel verandert als zijn vriendje met zijn speelgoed speelt.
Als hij om zeven uur 's ochtends al om de tablet begint te zeuren. En ook niet ophoudt net zeuren. Kom op jongen, zie je nou zelf ook niet dat je een béétje onredelijk bent?
Als hij weer eens moeilijk doet bij het tandenpoetsen terwijl ik alleen maar heel erg graag wil dat hij naar bed gaat.
Als hij, ondanks dat ik al tig keer heb gezegd dat hij het niet mag doen, op de bank blijft springen alsof zijn leven ervan afhangt.
Als hij midden in de supermarkt keihard gaat schreeuwen omdat hij dat pak chocoladekoekjes en zak spek niet krijgt.
Lees ook: Zo ga je om met een brutale peuter
/118ae632fc4e4351ab83cdf64d7ea8e3/image.jpg)
/f336a4240e274b4ea68c3d07c89d9fb7/image.jpg)
/1b40122a417642fa9f081f48be299aaf/image.jpg)
/b2411608134b4d4ab07c38cd338a3956/image.jpg)
/481daf63714d4947b4874b89170ca99a/image.jpg)
/5263443badfc45cbab5674b4744dc419/image.jpg)
/32f66a29ee014a03bbee675ab06c1644/image.jpg)
