Kraamwerk: ‘Ik probeer niet naar de slangen te kijken en de ouders zo gewoon mogelijk te feliciteren'

Lida (44) werkt sinds twintig jaar in de kraamzorg. Als ze iets heeft geleerd, is het om niet te snel te oordelen. Dat wordt bij dit gezin maar weer bevestigd.

Bijzondere dieren

‘Het laatste wat je als kraamverzorgende moet hebben is vooroordelen, heb ik inmiddels geleerd. Dus als ik op een ochtend goedgemutst een woning binnenstap waar het om te smoren zo heet is en waar een complete wand van de woonkamer is gevuld met terraria, probeer ik mijn grote ogen te bedwingen en zo gewoon mogelijk de kersverse vader en moeder van een zoon te feliciteren.

Maar o, wat wordt mijn blik naar al die bakken getrokken. Vogelspinnen, slangen, hagedissen – er kruipt, kriebelt en krioelt van alles achter dat glas. En ik ben al bang voor een langpootmug.

Lees ook: Huisdier voor de kinderen? De voor- en nadelen op een rijtje

Wil je haar vasthouden?

“Bijzondere dieren,” zeg ik, als ik de baby heb bewonderd. De jonge vader – voorzien van een heleboel tatoeages, een piercing in zijn lip en wenkbrauw en zwarte, leren kleding – grijnst. “Ja, vind je het mooi? Dit is echt mijn grote trots. Nou ja…” Hij lacht wat onwennig. “Naast mijn zoon natuurlijk. Hier, moet je kijken. Dit is Viola.” Hij tikt tegen het glas en een vogelspin reageert. “Wil je haar vasthouden?”

Ik gruwel bij de gedachte. “Nee, dank je,” zeg ik. “Ik hou het wel bij de baby.”

Echt een lieverd

De man probeert me te overtuigen van het feit dat de spin helemaal niet eng is, niets doet en, anders dan die kleine kriebelbeestjes die in je huis rondmarcheren, tenminste te zíén is en niet zomaar in je shirt of bed kruipt. Ik huiver en weet zeker dat ik hier eng van ga dromen.

Net als van een slang in een andere bak die met zijn enge oogjes naar me ligt te loeren. “Dat is echt een lieverd, hoor,” zegt de jonge moeder, die mij ziet kijken. “Geloof me, aan het einde van de week aai je hem.” No way, denk ik, maar ik zeg niets.

Ook interessant: Zo laat je je hond of kat wennen aan een pasgeboren baby

Bijna weggerend

“Ik was bijna gillend weggerend,” vertelt de moeder me ergens die week, “toen ik voor het eerst bij hem thuiskwam. Wat een creep met zijn enge dieren, dat dacht ik. En dan hoe hij eruitziet…” Tot mijn schaamte moet ik bekennen dat die gedachte ook door mijn hoofd is gegaan.

“Maar hij is zo lief,” gaat de moeder verder. “En altijd oprecht – of het nu gaat om hoe hij eruit wil zien en die vreemde beesten, of in zijn liefde voor mij en nu ons kind. Ik ken geen man die zo weinig geeft om de buitenwereld en zo veel om wat voor hem belangrijk is.”

Stel je oordeel uit

Over die woorden denk ik na terwijl ik naar de slang staar. Het is zo makkelijk om een oordeel klaar te hebben. Zo makkelijk om een plaatje in te vullen waarvan je alleen maar de contouren hebt gezien.

Die middag zit ik naar de man te kijken terwijl hij op de bank zit, zijn zoontje in zijn armen, zijn blik vol liefde. “Ik wil het wel proberen,” zeg ik in een opwelling. Hij kijkt me aan. “Wat?” “Viola vasthouden.” Hij kijkt me ongelovig en daarna grijnzend aan.

Even later zit ik met een hartslag van honderdtachtig met een vogelspin op mijn hand. Die middag kom ik met een heel goed verhaal thuis. Ik laat mijn kinderen de foto zien die als bewijs is gemaakt en ze gieren het uit. Mama en een vogelspin! Maar ik ben maar wat trots op mezelf.’

Lees ook: Expert verklaart: Dit is waarom kinderen insecten dood maken

Interview: Mariette Middelbeek, Beeld: Duivelseiland