Start: 04.00 uur
'Ogen wijd open. Het is midden in de nacht. Voel ik krampen, of is het een droom? Wouter ligt nog diep te slapen. Moet ik nu iets doen? Geen idee. Weer een buikkramp. Nee, dit is echt géén droom. Ik laat Wouter slapen. Op mijn telefoon installeer ik een weeën-app, om ze te timen. Ze komen om de vijftien minuten. Dan is de bevalling begonnen, vertelt Google.
Na een paar uur woelen en timen ben ik er wel klaar mee. Ik wil schoonmaken. De was doen. Alles lekker opruimen. Lenzen in, anders zie ik niks. Zachtjes maak ik Wouter wakker: "Schatje, de weeën zijn begonnen."
Onvolkomen stuit
Ik reken op een keizersnee, maar deze weeën neemt niemand me meer af. De baby ligt in een 'onvolkomen stuit', zoals dat heet. Een natuurlijke bevalling kan medisch gezien, maar de keizersnee staat al gepland. Morgen is het zover.
De krampen gaan door. Steeds iets korter op elkaar. Om de tien minuten nu. Wouter heeft de telefoon overgenomen, om de weeën-app te bedienen. "Ja, start hem maar weer!" roep ik als hij de app moet aanzetten. We gaan goed samen. Teamwork dit.
In het geboortecentrum
Als er vijf minuten tussen de weeën zitten, bellen we het ziekenhuis. We mogen komen. In de auto gaat het prima. Relaxed loop ik het geboortecentrum binnen. "Je ziet er helemaal niet uit als iemand die gaat bevallen!", wordt er gezegd.
Ze overwegen om ons toch weer naar huis te sturen. Gelukkig mogen we naar een verloskamer. We kletsen en rommelen wat, wandelen door het ziekenhuis. Elk uur worden de weeën heftiger. Ik moet steeds meer mee puffen.
4 centimeter
"De geplande keizersnee gaan we afzeggen, dit wordt gewoon een bevalling vandaag," zegt de verloskundige. Huh? Dat meen je niet. Er komen artsen bij. "Je kan dit," zeggen ze. Hoe dan!? Mijn weeën razen nu door. Ik lig op bed, dan weer op een bevalbal. Op handen en knieën. Niet meer te doen dit, ik kan geen fijne houding vinden.
4 centimeter ontsluiting. Ze komen nu zo snel achter elkaar. Ik heb geen kans meer om iets weg te puffen. "Wil je pijnstilling?" wordt er gevraagd. Nee, ik wil nog niet opgeven. Of ja, doe tóch maar. Een ruggenprik.
Prik en persen
Het duurt een eeuwigheid voordat ze me met bed en al naar beneden rijden. "Goed stil liggen," zegt de anesthesist. Ik wil wel, maar het lukt niet. Alles trilt en beweegt. Bind me maar vast of zo. Armen om me heen. De verpleging pakt me in de houdgreep. Hup, de prik erin.
Het zou snel moeten werken. Maar ik merk weinig. Mijn lichaam is weer rustig, maar ik heb zó veel pijn. Er komt een arts bij. Controle. 10 centimeter ontsluiting. Zomaar ineens. Het overvalt me. Ik moet persen!
Veel artsen
"Probeer het tegen te houden," roepen ze. Lichte paniek. We moeten nog terug naar de verloskamer. Ik puf, maar het helpt niet. Vlug rijden ze me naar boven. De kamer staat vol artsen en begeleiding. Mijn ademhaling slaat op hol. Ik wil dit niet meer.
Ik wilde zo graag een natuurlijke bevalling en nu kan het, maar de voors en tegens schieten door mijn hoofd. Al die mensen om me heen. Dit was niet de bedoeling. Ik wil een keizersnee!
Heel team supporters
"Alle lampen staan op groen," zegt de gynaecoloog, "je mag gaan persen." Ik pers. Iedereen roept dat ik het goed doe, maar zo voelt het niet. Wouter coacht alsof het een wedstrijd is. "Kom op, je kunt dit."
Instructies. Persen. Oergeluiden. Het is sterker dan mijzelf. Hoe krijg ik dit er ooit uit? "Nog een paar keer persen en je baby is er," zegt de gynaecoloog. "We zien haar al." Het hele team staat te roepen. Als supporters langs de kant. De finish is in zicht. Ik voel het. Ze komt eruit! Ik kan het niet geloven. De pijn is ineens helemaal weg. Op mijn buik ligt een prachtig kind. "Hoe gaat ze heten?" wordt er gevraagd. Dit is Julie. Onze dochter.'
13 uur later
Naam: Julie • Lengte: 49 cm • Gewicht: 2785 gram
