Rebecca's stuitbevallingsverhaal: 'Ik blijf persen, want ze moet er zo snel mogelijk uit'

'Ik heb een prima zwangerschap, op wat hormonale uitspattingen en angsten na. Ik heb last van bekkeninstabiliteit maar kan ondanks dat erg genieten. Ik kies voor een verloskundige die staat voor het 'eigen kunnen van de vrouw' en een antroposofische denkwijze hanteert. Samen met haar maak ik een geboorteplan waarin ik aangeef dat ik op de natuur wil vertrouwen en het liefst thuis, zonder pijnstilling, wil bevallen.

Lees ook: Holistische verloskunde: 'Voor het eerst vroeg iemand wat ík wilde tijdens de bevalling'

Baby in stuit

Met 28 weken krijg ik te horen dat mijn dochter in stuit ligt. Als dat nog steeds het geval is met 37 weken, probeer ik een versie bij een andere verloskundige, maar ik sta er niet helemaal achter. Mijn baby is al wat ingedaald, maar de verloskundige krijgt haar uit mijn bekken en zet veel kracht. Het is zo pijnlijk dat ik ermee wil stoppen.

Er wordt met me gesproken over een keizersnede en ik vind het fijn dat die optie er is, maar ik wil het toch graag anders. Mijn verloskundige gaat daarin mee en heeft toevallig een aantal opleidingen gedaan met betrekking tot stuitbevallingen. Ze laat me filmpjes zien van vaginale stuitbevallingen die goed zijn gegaan. Dat stelt me enorm gerust.

Lees ook: Gynaecoloog Marjon de Boer over vaginaal bevallen of een keizersnede bij een stuitligging

Gespecialiseerd ziekenhuis

Thuis lees ik me in over een vaginale stuitbevalling en ik besluit op zoek te gaan naar een ander ziekenhuis, iets verder van huis, waar ze gespecialiseerd zijn in stuitbevallingen. Ik heb een aantal gesprekken met een team over hun werkwijze en ben positief verrast dat deze ruimte er is.

In het ziekenhuis geven ze aan te willen wachten tot 40 weken, en dan gaan inleiden, maar ik vind dat te vroeg. We komen tot een overeenstemming: we wachten tot 41 weken, ook omdat de baby op de echo niet heel groot lijkt. Ik krijg verschillende controlemomenten dus weet dat het goed gaat met haar.

Weeën om de drie minuten

Met 40+3 weken krijg ik plots wat korte weeën. Binnen een uur krijg ik weeën die elkaar opvolgen om de drie minuten en ik app mijn man dat het zover is. Ik bel de verloskundige en die geeft aan dat ik nog even moet gaan wandelen. Een uur later bel ik mijn man dat hij nu toch echt naar huis moet komen en voor mijn gevoel doet hij er veel te lang over.

Ik bel ook de verloskundige weer, en die staat niet veel later voor de deur. De ontsluiting is lastig te voelen, maar aan de hevigheid van de weeën te zien besluit mijn verloskundige dat we naar het ziekenhuis gaan.

Lees ook: Rosannes stuitbevallingsverhaal: 'Een schoonzwemmer! Daarop moet ik hard lachen'

Dan gaat het snel

Mijn eigen verloskundige mag bij me blijven, als ze zich niet te veel met het team bemoeit. Ik krijg een preventief infuus, voor als er weeënopwekkers nodig zijn, maar dat wil ik eigenlijk niet. Ik heb van tevoren allerlei dingen bedacht over zachte lampen, en eigen muziek, maar doordat het zo snel gaat is daar geen tijd meer voor.

Op mijn knieën zit ik op het bed, de pijnlijke weeën op te vangen. Dan spring ik van het bed, omdat ik voel dat er iets gaat gebeuren: mijn vliezen breken. Het bed blijft schoon, dus daar kan ik zo weer op klimmen. Ik wissel tussen zitten, liggen en all fours. Als ik roep dat ik het niet meer kan, blijk ik 8 centimeter ontsluiting te hebben.

De verloskundige drukt me op het hart dat ik enorm snel ga, en dat het goed gaat komen. Ik smeek inmiddels om pijnstilling, vanwege de weeënstorm waarin ik ben beland. Maar niet veel later heb ik 10 centimeter ontsluiting en mag ik gaan persen. Ik krijg oxytocine toegediend, omdat ze niet het risico willen lopen dat mijn dochter te lang in het geboortekanaal blijft hangen.

Lees ook: Ingers baby lag ook in stuit, en werd met een keizersnede geboren

Supertrots

Ik voel de ring of fire: haar billen worden geboren. Ik voel geen nieuwe perswee, maar blijf persen, want ze moet er zo snel mogelijk uit. Ik vind het wel prima, want ik heb echt het gevoel dat ik iets kan doen. 'Je weet dat we standaard een knip zetten?', klinkt het. 'Die knip komt er niet in!', roep ik.

De gynaecoloog duwt op de sleutelbeentjes van mijn baby zodat het hoofdje sneller naar beneden komt en dan wordt ze geboren. Ik ben supertrots dat het ons is gelukt op deze manier, en dat ik op mijn strepen ben blijven staan. Wat een prachtige ervaring.'

Wil jij ook je bevallingsverhaal delen? Stuur een e-mail naar oproep@oudersvannu.nl.