Esthers bevallingsverhaal: 'Na twee uur persen is er nog steeds geen baby, en ik ben kapot'

'Ik ben niet iemand die van kleins af aan weet dat ze moeder wil worden. Maar als ik mijn partner ontmoet, voel ik direct: met hem wil ik kinderen. Hij heeft ook een kinderwens dus als we een tijdje samen zijn, willen we ervoor gaan. Daar zijn we zo'n anderhalf jaar mee bezig zonder succes. De wens wordt in die anderhalf jaar tijd alleen maar groter. Vlak voor we met een fertiliteitstraject beginnen, ben ik plots zwanger.

Meer lezen: over de meest voorkomende vruchtbaarheidsbehandelingen

Opgeblazen en moe

In het begin vind ik het heel leuk om zwanger te zijn, maar richting het einde ga ik veel vocht vasthouden en is mijn bloeddruk heel laag. Ik heb nul energie. Ik voel me opgeblazen en moe. De laatste maanden van deze zwangerschap voelen als overleven en ik kom in totaal ook nog eens 22 kilo aan. Voor iemand van 1.57 meter is dat best veel.

Als ik een eventueel bevalplan bespreek met de verloskundige, geef ik aan dat ik graag een baarkruk als optie wil, de navelstreng wil laten uitkloppen, borstvoeding wil proberen en vooral positief aangemoedigd wil worden. Meer niet, omdat ik weet dat vrijwel alle geboortes anders gaan dan mensen hopen. Zo kan het voor mijn gevoel ook niet 'mis' gaan. Wel voel ik veel vertrouwen in mijn lichaam en mijn kunnen. Echte angst voel ik niet.

Lees ook: Geboorteplan schrijven: voorbereiding op je bevalling

42 weken

Mijn baby blijft tot 42 weken zitten. Ik probeer alles om haar eerder te laten komen, maar zonder succes. De avond voor ik moet worden ingeleid krijg ik (na drie strippogingen) weeën en in het ziekenhuis de volgende dag hoeven ze dus alleen maar mijn vliezen te breken. Ik kom direct in een weeënstorm terecht en ik ga in anderhalf uur van 3 centimeter naar 9 centimeter ontsluiting. De hartslag van de baby daalt, en ik krijg weeënremmers. Ik ga nog even kort onder de douche en mag dan persen op de baarkruk.

Na twee uur persen is er nog steeds geen baby, en ik ben kapot. 'Hallo, je moet eruit', denk ik, maar het voelt alsof mijn baby niet begrijpt wat ze moet doen. Ik krijg een knip en de vacuümpomp wordt ingezet en pas na drie pogingen wordt mijn dochter geboren. Ze is blauw, en mijn partner schrikt daar heel erg van. Mij doet het vrij weinig, ik ben op en leeg en heb geen energie meer om na te denken. Ik voel geen enkele emotie meer. Gelukkig maakt ze snel geluid en volgt ook de placenta.

Lees ook: Eén op de vijf vrouwen krijgt een 'knip' bij de bevalling, maar is dat echt nodig?

In shock

Als het team wil gaan hechten, begin ik heel erg te bloeden. De arts krijgt het niet gestopt en zegt: 'Schrik niet, ik ga zo op een knop drukken en dan staat de kamer al snel vol met mensen'. En binnen drie seconden staat de kamer inderdaad helemaal vol. Waar al die artsen vandaan komen weet ik niet.

Ik krijg een zuurstofmasker en een infuus, al ben ik er amper nog bij. Ik voel me best prima, en snap de heisa dan ook niet. Het gaat een beetje aan me voorbij, maar achteraf blijk ik in shock te zijn. Het bloeden stopt gelukkig net voor ik naar de ok wordt gereden.

Lees ook: Lottes bevallingsverhaal: 'Ik ben één brok spanning en lig klappertandend en trillend op het bed'

Niet gelukkig

Ik lig nog twee dagen in het ziekenhuis voor bloedtransfusies. Mijn blaas besluit er ook mee te stoppen dus ik krijg een katheter. Thuis werkt mijn blaas na twee keer een 48 uurskatheter te hebben gekregen nog steeds niet en ik moet weer terug naar het ziekenhuis. Daar wordt me geleerd hoe ik zelf kan katheteriseren, en mag ik weer naar huis.

Ik vind het nogal wat allemaal: voor een baby zorgen, aansterken na de bevalling, borstvoeding geven en meerdere malen per dag zelf katheteriseren. Ik voel me echt even helemaal niet gelukkig.

Dat gevoel van pure liefde is inmiddels helemaal goedgekomen en ik zou het heus nog een keer doen, maar pittig vond ik het wel. Het voelde alsof mijn lichaam me in de steek had gelaten. Het vertrouwen dat ik voelde in mijn leven was echt verdwenen.'