Lisettes bevallingsverhaal: 'Ik werd weggestuurd uit het ziekenhuis, er was geen plek'

'Toen ik 35 weken zwanger was, heb ik behoorlijke weeën gehad. We dachten dat de baby al kwam, dus ik ben naar het ziekenhuis gegaan. Daar werd ik in een donkere kamer met whitenoise-muziek gezet, waardoor de weeën weer wegebden.

De echte bevalling begon toen ik 38+6 weken was, en 's avonds mijn vliezen braken. Ik zat toen op 1 tot 2 centimeter ontsluiting, er gebeurde dus nog niets.

Medische zwangerschap

Bij mijn vorige bevalling had ik een placenta van een kilo. Die heeft zo'n grote wond achtergelaten, dat ik extreem begon te bloeden en bijna doodging. Ineens stond er tien man in mijn kamer en moest ik met spoed gecuretteerd worden.

Daarom was ik bij deze zwangerschap medisch, ik moest in het Erasmus MC gaan bevallen. Ze wilden oxytocine kunnen toedienen, waardoor de placenta beter loslaat.

Lees ook: Judiths bevallingsverhaal: 'De placenta komt niet los en als eraan wordt getrokken gaat het mis'

Afspraak voor een inleiding

Die hele nacht na het breken van mijn vliezen heb ik niet meer geslapen. Het rommelde wat, maar ook de volgende morgen was de ontsluiting niet opgeschoten. De verloskundige maakte een afspraak voor 20.00 uur die avond in het Erasmus.

Als de weeën dan nog niet waren opgeschoten, kon ik ingeleid worden. En omdat ik dan langdurig gebroken vliezen zou hebben, zou de baby na de bevalling een nachtje moeten blijven. Dat vind ik sowieso een fijn idee.

Lees ook: Inleiden van de bevalling, dit kun je verwachten

Geen plek

Het schoot die dag nog niet echt op, dus onze zoons van 5 en 6 jaar werden ondergebracht en mijn man en ik waren om 20.00 uur in het Erasmus. In de ontvangstkamer had ik voor het eerst goede weeën van mezelf. Misschien gaat het wel gewoon doorzetten, dacht ik.

Het was wel een beetje rommelig, we merkten dat er niet echt wat werd gedaan en er werd niet aangegeven dat we naar een kamer mochten. Op een gegeven moment – we zaten er al twee uur en ik had flinke weeën – kwam er een arts. Zij gaf aan: 'We hebben geen plek, ook niet voor de baby als ze is geboren.'

Hoe bedoel je geen plek, ik zit hier al twee uur? En ik heb een afspraak om ingeleid te worden? Alleen urgente patiënten hadden plek, terwijl van tevoren alles in kannen en kruiken was bij ons. Ik zag best op tegen de bevalling met die placenta, omdat die deze keer ook weer groot was. Dus ik zat er al niet helemaal lekker in – en nu was ik helemaal met stomheid geslagen. Wat nu?

Twintig minuten rijden

De arts zei: 'Je gaat naar huis, belt de verloskundige en maakt een nieuw plan'. Maar dat was geen optie voor mij. 'Ik ga niet meer naar huis, ik heb weeën, ik moet doorgaan.' Ik kreeg een behoorlijk stoïcijnse blik terug, maar ik zei: 'Jij gaat maar iets anders regelen, ik wil me focussen op de weeën'.

Ze wilde het niet – ze vond dat mijn verloskundige dat moest regelen – maar uiteindelijk heeft ze geregeld dat ik naar het IJsselland Ziekenhuis kon, op twintig minuten rijden.

Plankgas

Vol gas zijn we erheen gereden, ondertussen belden we nog met de verloskundige. Zoiets had zij nog nooit meegemaakt en vond het ook heel vervelend. Ik was bang om onderweg te bevallen. We konden de ingang niet vinden, en het was midden in de nacht dus alles was dicht. Uiteindelijk kwamen we op de goede afdeling terecht.

Lees ook: Sofies bevallingsverhaal: 'Onderweg naar het ziekenhuis krijg ik persweeën'

Daar kwam een heerlijke vrouw naar ons toe, die ons in een lekkere kamer zette. Met gezellige verlichting en een relaxed gevoel, heel anders dan de tl-verlichting bij het Erasmus. Het was inmiddels 02.00 uur 's nachts. Ze kon me gaan inleiden, maar stelde voor om nog een paar uur te wachten, totdat er artsen zouden zijn. We spraken af om 6.30 uur te starten.

Weeënstorm

Ik had niet geslapen, mijn vriend wel – die dacht echt dat we in een hotel waren. Om 06.00 uur zijn we begonnen met de inleiding. In het begin kon ik het allemaal makkelijk wegpuffen, ik zat op een skippybal en dacht: dit ga ik even doen. Op een gegeven moment gaf ze aan dat er een tandje bij kon.

Toen kwam ik in een extreme weeënstorm terecht. Er zat geen pauze meer tussen en ik ging hyperventileren. Ik wilde geen pijnstilling, want ik wilde voelen wat ik aan het doen ben – maar ik kón niet meer. Ik had ook twee nachten niet geslapen, dus ik was kapot.

Ik zat op 6 centimeter, dus het kon nog wel even duren. Ze gingen morfine halen, dat zou het snelste werken. Tien minuten later kwamen ze terug, ze voelden nog even hoe ver ik was – en toen zat ik op 10 centimeter. Toen moest ik aan de bak.

Lees ook: Pijnbestrijding bij de bevalling: welke vormen zijn er?

Navelstreng om haar nek

Ik had zo'n persdrang dat ik door wilde persen, maar dat mocht niet: de navelstreng zat om haar nek. Gelukkig kon ik het tegenhouden. Uiteindelijk was Jolie er binnen vier keer persen, in acht minuten. Ik heb haar zelf aangepakt.

Ze huilde niet en was spierwit, maar toen ik naar haar keek dacht ik: dit komt goed. Ze is alert. Ze hebben keihard over haar rug gewreven, op een gegeven moment ging het goed.

Positief

Die derde doe ik wel even, dacht ik. Ik ben niet van de bevalplannen, ik zou wel zien wat er gebeurde en vertrouw op mijn lijf. Maar je verwacht niet van een medisch ziekenhuis dat ze je wegsturen.

Uiteindelijk ben ik blij dat ik in dat andere ziekenhuis terecht ben gekomen. De twee meiden die het hebben begeleid waren fantastisch, ze waren helemaal op mij gefocust. Ondanks wat er gebeurde, kijk ik heel goed op de bevalling terug.'