Mariska's bevallingsverhaal: 'De baby zakte verder en mijn man duwde het gaspedaal hard in'

'De bevalling van Jantje (4), onze oudste, was heftig: er ging veel mis. Daarna kreeg ik een miskraam. Met dertien weken klopte het hartje niet meer.

Daardoor was ik tijdens de zwangerschap van Yara onzeker. Mijn man Jan en ik leefden van mijlpaal naar mijlpaal: de 13 wekenecho, de 20 wekenecho. Alles was steeds goed, maar de laatste paar weken had Yara een onregelmatige hartslag, daarvoor moesten we zelfs naar het Radboudumc in Nijmegen. Met 39 weken was haar hartslag weer in orde.

Meer lezen over CTG van de baby tijdens je zwangerschap en/of bevalling

Afwachten

In die week werd met mij gesproken over de bevalling. Ik was er nog niet over uit of ik thuis wilde bevallen of in het ziekenhuis. Ik twijfelde. Ik neigde naar een thuisbevalling, maar de zorgen om haar hart zaten nog steeds in mijn hoofd.

Vanaf die week werd ook door de verloskundige een eventuele inleiding steeds benoemd, terwijl Jan en ik de natuur haar gang wilden laten gaan omdat ik bij de bevalling van Jantje weeënopwekkers kreeg. Op de vraag of ik een inleiding wilde, had ik dus al 'nee' gezegd, maar steeds ging het er weer over. Het leek alsof ze hun zin wilden doordrijven, maar ik bleef bij mijn standpunt.

Lees ook: Sophie (31): 'Had ik maar eerlijk durven zeggen dat ik geen inleiding wilde'

Kramp

Ik was 40 + 4 weken zwanger toen ik Yara niet meer voelde, maar tijdens een controle in het ziekenhuis was alles goed met haar. De volgende ochtend had ik een afspraak bij de verloskundige. Ook toen was er niets aan de hand, maar 's middags kreeg ik opeens lichte kramp. Het zou nu weleens kunnen beginnen, dacht ik.

De weeën kwamen toen om de zeven minuten en omdat ze nog geen pijn deden, was ik heel relaxed. De rest van de dag verliep eigenlijk zoals normaal.

Pijn

De pijn kwam de volgende ochtend, toen Jantje naar school moest. Rond 07.45 uur belde ik daarom de verloskundige en zij zei dat ik het in de gaten moest houden en 's middags terug moest bellen.

Vanwege de zeurende pijn heeft Jan onze zoon naar school gebracht terwijl ik me probeerde te focussen op mijn ademhaling. Tussendoor probeerde ik voor de afleiding nog wat tv te kijken.

Lees ook: Van playlists tot affirmaties: zo ga je positief de bevalling in

Opluchting

Jantje zat nog op school toen wij alvast besloten om opa en oma te bellen die op anderhalf uur rijden bij ons vandaan wonen en op Jantje zouden passen.

Zij waren er om 15.00 uur en namen Jantje meteen mee naar hun huis. Dat voelde voor mij als een opluchting. Ik ben gek op onze lieve zoon, maar hij is soms een druktemaker en erg aanwezig. Ik wilde op dat moment juist geen mensen om me heen hebben. Door de pijn vond ik het lastig om leuk te doen.

6 centimeter ontsluiting

Drie kwartier later belden we opnieuw de verloskundige en toen ze er rond 16.30 uur was, controleerde ze meteen mijn ontsluiting. Ze keek naar Jan, Jan keek naar haar. '6 centimeter?', vroeg hij haar. Dat klopte. Blijkbaar kon hij aan mij zien hoever ik al was.

Ik schrok ervan dat ik al zo veel ontsluiting had. Wat was ik al ver! Omdat het bij Jantje lang duurde dacht ik dat er nu weer veel tijd overheen zou gaan.

Lees ook: Riannes bevallingsverhaal: 'Ik ging van 9 centimeter ontsluiting terug naar 6'

Thuis of toch in het ziekenhuis?

'Je moet nu kiezen waar je wilt bevallen', zei de verloskundige. Toen ik zei dat ik een badbevalling wilde in het ziekenhuis, overviel dat Jan een beetje. Tegen hem had ik namelijk gezegd dat ik thuis wilde bevallen, nu riep ik iets anders.

De verloskundige belde meteen naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis op een kwartier rijden om te vragen of er plek was. Die was er gelukkig en we konden er meteen naartoe.

Maar voordat we vertrokken, heeft Jan nog snel het oud papier weggegooid en de honden uitgelaten op het grasveld voor de deur. We hielden er rekening mee dat we eventueel langer in het ziekenhuis moesten blijven.

Plankgas

In de auto begon het in mijn buik anders te voelen. Alsof Yara nog verder naar beneden zakte. Toen ik dat tegen Jan zei, duwde hij het gaspedaal hard in. Hij keek naar mij en wist: dit is menens. Bevallen op de snelweg A59 zagen we allebei niet zitten, haha. De verloskundige reed achter ons aan, maar kon ons goed bijhouden.

Bij aankomst in het ziekenhuis, rond 17.30 uur, stond er al een rolstoel voor me klaar en het bevalbad in de verloskamer was al bijna helemaal gevuld.

Lees ook: 13x deze vrouwen brachten hun kind op een wel heel bijzondere plek ter wereld

Ontspannen

Ik had inmiddels 7 centimeter ontsluiting, maar mijn vliezen waren nog niet gebroken. Nadat die waren doorgeprikt, ben ik het bad ingegaan. Dat was lekker! Ik had niet verwacht dat het water zo lekker warm was. Het ontspande me meteen.

In bad heb ik met de verpleegkundigen en de verloskundige geklets over alledaagse dingen. De dienst van de verloskundige zou om 19.00 uur eindigen, daar maakten we nog grapjes over. Zo van: nou, de baby moet dan wel een beetje opschieten.

Perswee

Op een gegeven moment keek ik Jan aan. 'Je hebt een perswee hè?', vroeg hij. Hij kon het wéér aan mij zien.

De verloskundige luisterde nog even met een doppler naar Yara's uitslag, maar de ontsluiting controleren was niet nodig want ze zagen haar hoofd al. Ik voelde de ring of fire: een heel branderig gevoel.

Lees ook: De ring of fire tijdens de bevalling: wat is dit precies?

Hemels

Ik heb twee keer geperst en toen is ze om 18.36 uur geboren, nog tijdens de dienst van de verloskundige. Yara huilde meteen hard. Wat was ik blij en opgelucht. De verloskundige heeft haar aangepakt en op mijn borst gelegd. Zo heb ik een halfuur met haar in bad gezeten.

Ik ben heel blij met hoe de bevalling is verlopen. Ik vond het hemels en bijzonder en had niet verwacht dat het zo snel zou gaan. Ik had me voorbereid op het ergste, maar het viel juist allemaal mee.'