Riannes bevallingsverhaal: 'Ik ging van 9 centimeter ontsluiting terug naar 6'

'Op 10 december kreeg ik 's avonds met 39 weken en vier dagen voorweeën. Ze deden zeer, maar waren nog erg onregelmatig. Ik wilde mezelf ook niet al te blij maken dus toen ik later die avond naar bed ging, had ik zoiets van: ik zie het wel. Die nacht heb ik redelijk goed geslapen.

Lees ook: Weeën: welke soorten zijn er en hoe herken je ze?

Weeën opvangen

Wel werd ik de volgende ochtend wakker met steken in mijn buik. 'Volgens mij gaat het nu écht beginnen', zei ik tegen mijn vriend Rafa. Die ochtend had ik toevallig om 09.00 uur een controleafspraak bij de verloskundige, dus dat kwam goed uit.

Ik kon de weeën nog best goed wegpuffen, dus ik besloot zelf naar de verloskundige te rijden. Het is een rit van ongeveer vijftien minuten en onderweg kreeg ik drie weeën, in de wachtkamer kreeg ik er nog één en tijdens de controle moest ik er nog eens twee opvangen.

Tegen de verloskundige zei ik dat ik sterk vermoedde dat de bevalling snel zou beginnen, maar toen ze aan mijn buik voelde, concludeerde ze dat de baby nog hoog in mijn bekken lag. 'Ga maar weer naar huis', kreeg ik te horen. We spraken af dat ik haar zou bellen als er wat zou veranderen.

Hyper

Teleurgesteld was ik niet. We zien wel wat er komt, dacht ik. Eenmaal thuis heb ik voor mij en Rafa, die die dag thuis aan het werk was, ontbijt gemaakt. Op een zwangerschapsbal zat ik te koken: Colombiaanse pannenkoekjes.

Ook heb ik nog een was gedraaid, het bed opgemaakt, mijn make-up gedaan en een TikTok-video gemaakt. Daarna heb ik uitgebreid mijn make-up er weer afgehaald, haha. Ik heb ADHD en als ik pijn heb, word ik hyper. Hoe meer pijn ik heb, hoe meer gespannen ik ben en hoe actiever ik word.

Lees ook: Zo gebruik je de zwangerschapsbal voor, tijdens en na de bevalling

Niet goed aangesloten

Rond 13.00 uur kreeg ik stekende pijn. Eenzelfde soort pijn heb ik ooit gevoeld toen ik een spiraal liet zetten. Niet prettig, maar het was voor mij nog redelijk te doen. Ik ben toen lekker in bad gegaan.

Daarna zette ik het TENS-apparaat aan, maar op een gegeven moment raakte ik gefrustreerd omdat de pijn erger werd. 'Hij is stuk!', zei ik tegen Rafa. Maar dat was niet zo, de snoertjes zaten er niet goed in.

7 centimeter ontsluiting

Een uur later belden we de verloskundige, want de weeën kwamen om de minuut. Toen ze er was, had ik al 7 centimeter ontsluiting. 'Je mag naar het ziekenhuis', zei ze.

Ik was superenthousiast en ik weet nog dat ik dacht: dit gaat de goede kant op en over een paar uur ben ik bevallen. Ook Rafa had er zin in. 'Je kunt dit, wij gaan dit samen doen', zei hij tegen me. We waren een goed team.

Bevalplan

Ik had me wel ingelezen over bevallen, maar had toch geen idee wat ik ervan kon verwachten. Een bevalplan wilde ik niet, want als er iets niet gaat zoals ik bedacht had, raak ik gefrustreerd. 'Maak nou maar wel een bevalplan', adviseerde de verloskundige.

Dus vooruit: ik schreef op dat ik liever geen pijnstilling wilde, behalve als ik superveel pijn had en zelf om medicatie zou vragen. Ook stond er in mijn plan dat ik een zo natuurlijk mogelijke bevalling wilde waarbij de vliezen niet gebroken werden.

Lees ook: Geboorteplan schrijven: zo bereid je je voor op de bevalling

Nat op bed

In een rolstoel werd ik het ziekenhuis ingereden, nog steeds was ik heel enthousiast. Eenmaal in mijn kamer vond ik het fijn om op de bal te zitten want daardoor kon ik mijn bekken goed ontspannen. Ook het bad vond ik fijn: dat warme water vond ik heel relaxed.

Wat ik wel vervelend vond, was dat ik een paar keer in en uit bad moest, onder andere om de ontsluiting te meten. Ik heb daar niets van gezegd, maar ik werd er chagrijnig van. Van lekker warm naar koud. Eén keer waren ze me vergeten een handdoek te geven. Lag ik daar, nat op dat bed.

Alsof er een bom ontplofte

Toen ik 8 centimeter ontsluiting had, stelde de verloskundige voor om mijn vliezen te breken. Dat wilde ik niet, dus ik ging weer het water in. Maar toen werd het water een beetje troebel. Hup, ik weer eruit en toen werd weer voorgesteld de vliezen te breken. Waarschijnlijk omdat ze het vermoeden hadden dat de baby in het vruchtwater had gepoept.

'Doe dan maar', antwoordde ik. Maar nog voordat ze iets kon doen, braken mijn vliezen vanzelf. Alsof er een bom ontplofte! De verloskundige, die tussen mijn benen zat, werd helemaal nat van het vruchtwater, haha. Het was echt heel vies.

De baby had inderdaad in het vruchtwater gepoept. Hierdoor werd ik volledig overgedragen aan het ziekenhuis en gemonitord.

Lees ook: Marinka's bevallingsverhaal: 'De baby heeft in het vruchtwater gepoept en zijn hartslag dipt'

Terug naar 6 centimeter

De verloskundige controleerde direct mijn ontsluiting. 'Oh', zei ze. Ik dacht: dit klinkt niet goed. 'Je hebt maar 6 centimeter ontsluiting', zei ze. Ik snapte er niks van. Ik ging van 9 centimeter ontsluiting terug naar 6.

Dat schijnt ook helemaal niet te kunnen, maar door de drukverdeling kan het blijkbaar zo zijn dat het léék alsof ik al op 9 zat, maar dat was dus niet zo. Dat vond ik moeilijk om te horen.

Voor mij was de lol eraf. Is dit een grap?, dacht ik. Ik was daarvoor zó gefocust, nu zakte de grond onder mijn voeten weg. Mijn positieve vibe was verknald.

'Geen zin in viezigheid'

Met 6 centimeter ontsluiting kreeg ik persweeën. Ik wilde persen, maar dat mocht niet. Ik ging weer terug in bad omdat ik graag in het water wilde bevallen, maar de verloskundige die daarna kwam, had daar helemaal niets mee.

Ze was best aardig, maar een badbevalling was niet haar ding. Ze had geen zin in 'viezigheid en geklieder', zoals zij het noemde. Ik was geïrriteerd, maar één bepaald nummer in mijn playlist bracht me tot rust: Turning Page van Sydney Rose. Als ik dat lied nu weer hoor, denk ik meteen terug aan de bevalling.

Lees ook: Lonnekes bevallingsverhaal: ''Haal hem er alsjeblieft nu uit', smeekte ik de verloskundige'

Pijnstilling

De persweeën werden zo heftig dat ik om pijnstilling vroeg. 'Nee nee', zei de verloskundige. 'In je bevalplan staat dat je dat niet wil.' Gelukkig kreeg ik toch een morfinepomp.

De baby bleek een sterrenkijker te zijn. 'Er moet iets veranderen. We gaan weeënopwekkers geven', zei de verloskundige. Ik raakte in paniek, want ik was bang voor een weeënstorm. 'Ik wil die opwekkers pas als ik de ruggenprik heb gekregen', onderhandelde ik.

'Vooruit dan', zei de verloskundige. Met 8 centimeter ontsluiting kreeg ik de ruggenprik. Daar heb ik gelukkig weinig van gevoeld, want de morfinepomp deed goed zijn werk.

Experiment

Omdat er na het opwekken van de weeën maar weinig vooruitgang was, stelde de verloskundige twee opties voor: een vacuümpomp gebruiken of iets wat ze nog nooit eerder hadden gedaan, namelijk de baarmoedermond handmatig over het hoofdje van de baby schuiven. Als dat zou lukken, mocht ik beginnen met persen.

Het lukte! Ik mocht persen, maar de baby zat met de schouders vast in het geboortekanaal. Met heel veel coaching werd Elodie uiteindelijk geboren. Dat was zo'n mooi moment!

Ik zat meteen op een roze wolk en ben daar nooit meer vanaf gekomen. Het klinkt cliché, maar hoe zwaar en intens de bevalling ook was: dat was ik allemaal vergeten toen ik Elodie in mijn armen had.'

Lees ook: Vergeet je na de bevalling nou écht hoeveel pijn het deed?