14.00 uur
Wachten '"Als er morgen nog geen weeën zijn, gaan we naar het ziekenhuis," zegt de verloskundige na haar controle. Morgen pas? Ik wil nú bevallen. Vanmiddag braken spontaan mijn vliezen, ineens lag er een plas water op de grond. Daniel riep meteen: "Dat zijn je vliezen!" Bij de verloskundige werd dat bevestigd. Ontsluiting had ik nog niet, dus nu is het wachten op de weeën.
Lees ook: De ontsluitingsfase bij de bevalling (per centimeter)
Verrassing
Ik ben wel toe aan de bevalling, want de zwangerschap was zwaar. Pas na zeven weken ontdekte ik dat ik zwanger was, een grote verrassing. Want ik was wel moe, maar mijn menstruatie was normaal. Daarna heb ik alle kwalen gehad en kon ik maandenlang niks binnenhouden. Daniel heeft al twee oudere zonen uit zijn eerste huwelijk. Dit wordt ons eerste kind samen.
Lopen
Ik loop met een strak gevoel rond mijn buik. We gaan maar gewoon boodschappen doen. Beetje de tijd doden. En lopen, in de hoop dat de weeën beginnen. Maar er gebeurt weinig. Daarna rommelen we thuis verder. Gewone dingen doen, terwijl de druk in mijn lijf groter wordt.
Golven
's Avonds lukt het niet om te slapen, ik ben enthousiast voor wat komen gaat. De druk wordt groter. In mijn buik en in mijn rug. Het gevoel komt in golven. Daniel ligt al te slapen. Ik wacht nog even, maar na een uur maak ik hem toch maar wakker. Hij heeft een app gedownload en begint met timen.
Duurt lang
We bellen ook de verloskundige. Er moet een vervanger komen, dus het duurt even voordat ze er is. Af en toe doezel ik weg. Maar telkens als ik in slaap dreig te vallen: hop, weer een wee. Hoe doen andere vrouwen dat? Wat duurt het lang.
Lees ook: Noëlles bevallingsverhaal: 'Ik heb buik- en rugweeën tegelijk. Dit is te veel'
Zo veel druk
Als de verloskundige er eindelijk is, doet ze gelukkig meteen een controle. Vier centimeter ontsluiting. Maar zo veel druk in mijn rug. "Maak je nog maar niet druk hoor," zegt de verloskundige. Ze blijft bij ons.
Mogen we al?
Ik wil het liefst naar het ziekenhuis. Kan ik weer gecontroleerd worden? Kunnen we al gaan? Het voelt als een eeuwigheid. Maar dan eindelijk: vijf centimeter ontsluiting, we mogen naar het ziekenhuis.
Racen
De wandeling vanaf de parkeerplaats, het ziekenhuis in. Oók zo eindeloos. Een verpleegkundige brengt een rolstoel. We racen achter de verloskundige aan. Zij weet waar we heen moeten. Een lange hal door. Linksaf. Rechtsaf. Een oneindig repeterend patroon van plafondlampen. De kamer in.
Meer lezen? Slecht slapen tijdens je zwangerschap
Heen en weer
Het bad is al bijna vol, wat fijn. Ik wil er meteen in, de weeën zijn al zó heftig. Daniel blijft aan de zijkant van het bad zitten. Hij houdt mijn hand vast. Uren gaan voorbij. Van het bad naar het bed en weer terug.
Geen pijn
Even twijfel. Toch pijnstillers? Maar het is vooral druk, geen echte pijn. Ik wil het graag zo natuurlijk mogelijk doen. Gewoon uitzitten dus. Weer een wee voorbij. Kan ik al persen? Nee nog niet.
Uit bad
Van zeven centimeter naar acht. Weer het bad uit, terug naar het bed. Ik kan niet meer. Ik wilde graag een badbevalling, maar heb geen kracht meer.
Eindelijk
Draaien in allerlei posities. Nieuwe controle. Tien centimeter. Eindelijk. De assistent pakt één been vast en ik de andere. Met al mijn kracht. Persen!
Niet te stoppen
"Stop maar weer even," zeggen ze tussendoor, "even ademen." Maar ik wil doorgaan! "Ik zie zijn hoofdje al," roept Daniel. "Weer even stoppen met persen," roepen ze. Maar ik voel zó veel persdrang. Het moet nú.
Zo mooi
De baby vliegt eruit. Ze hadden het nog niet verwacht maar ik móést. Hij huilt meteen en wordt op mijn borst gelegd. "Hij is zo mooi," zegt Daniel. Ons zoontje Caleb.'
22 uur later
Naam: Caleb • lengte: 53 cm • gewicht: 4007 gram
