In de metro op weg naar een interview met een beroemde sterrenchef zie ik het ineens: mijn broek zit onder de opgedroogde, oranjegele jus-flupsels. Shit. Dit is dus die broek. Die broek waar mijn 2-jarige gisteren een heel glas verse sinaasappelsap overheen gooide. Ik trek mijn lange jas strak dicht en besluit: die gaat vandaag niet meer uit.
Lees ook: Met deze tips kun je de meest vervelende vlekken verwijderen
Niet charmant
Ik haal een hand door mijn haar, dat vandaag stijf overeind staat als een soort punkig helmgras. Te veel product erin gegooid. Geen tijd gehad om het eruit te borstelen. Geen tijd gehad om te ontbijten ook, trouwens. Mijn maag knort. En alsof het allemaal nog nét wat rommeliger mag: ik mis mijn halte. Uiteraard.
Daar, op het perron van de teruggaande metro, komt het besef dat al een tijdje aan mijn arm trok. Ik loop achter alle feiten aan. En niet op een charmante, 'oh wat ben ik toch heerlijk chaotisch'-manier. Nee, gewoon achter. Moe, verfrommeld, uitgeput.
Lees ook: Dit gebeurt er in je lijf als je overbelast raakt (en wat je daar als jonge ouder aan kunt doen)
Onderschat
Ik heb het onderschat. Of nee, ik heb er gewoon niet over nagedacht. Drie kinderen, vijftien freelance klussen, een hoofd dat nooit stilstaat. Terwijl ik terug de metro in stap, vraag ik me af: hoe dóén andere moeders dit?
De moeders met een volle baan van negen tot vijf, kinderen, een opgeruimd huis en iets van een sociaal leven? Hoe lukt het ze om op tijd thuis te zijn, te koken, de kinderen te knuffelen en 's avonds ook nog een gesprek te voeren dat niet gaat over slaapzakken of snot?
In puddingvorm
Ik mijmer nog wat verder, denk aan hoe ik er vanavond weer bij zal zitten – vanaf half acht, uitgezakt op de bank. Niet eens horizontaal, eerder in een soort puddingvorm die zakt over drie kussens tegelijk. Ik ga dan nog niet naar bed, want dat voelt alsof ik officieel opgeef.
Maar eigenlijk wil ik maar één ding: mijn hoofd op mijn kussen leggen en niemand meer horen. Geen ruzie om een onvindbare knuffel. Geen stapels troep en aangekoekte pannen die nog op het fornuis staan. Even niets.
Lees ook: Lauren gaat om negen uur naar bed: 'Niet soms. Elke dag. Steevast'
Doe je zo
Als ik aankom bij het restaurant, zit de chef al klaar. De redacteur praat met hem, en zijn vrouw is ook meegekomen. Ze is zwanger van de derde. We praten wat over zwangerschappen, moeders en werk. Stralend zegt ze: 'Maar ja, die derde doe je er zó bij, zeggen ze altijd toch?'
Meer columns van Lauren lezen? Dat kan hier.
/c814ea5fedb4494f9646dbfcd315974c/image.jpg)
/b1c3408f876a4a9db912951f5c7fd4fb/image.jpg)
/52f8d88a6a544fbf89b71059b5bc1ebb/image.jpg)
/7a567420f1bb47d0bff30d0f0dde8624/image.jpg)
/afac3d5d91b0425f8f697fc78d1ca474/image.jpg)
/3c8f2309186d40f2a4cf4ad781d45a66/image.jpg)
/9f15677ea8b34cbb99ffea8cae1c47d1/image.jpg)
/5137e522df7f4f99bb53086883e2d2e8/image.jpg)
/cf4601b3f45b42bf859419aae5163a5e/image.jpg)
