'Als je nu een poepie doet, krijg je een cadeautje.' Mijn zoontje grijpt de wc-bril vast, fronst en perst zo hard dat ik bijna mee ga duwen. Zijn wangen gloeien, zijn blik is vastberaden. Maar ín de wc blijft het muisstil.
'Loopt er al wat?', roept zijn zus vanaf de gang. Binnen een minuut hebben we een heel publiek: mijn man, mijn twee dochters en ik. Vier toeschouwers die dit tafereel bloedserieus nemen.
Coole nichtjes
Hij is 2,5 jaar, dus we vonden het tijd om de luiers de deur uit te doen. Bij mijn oudste dochter deden we hetzelfde ritueel: 's ochtend en 's avond op de wc zetten. Nooit resultaat. Tot er twee coole nichtjes kwamen logeren die ze bewonderend nadeed - en hop, vanaf dat moment was ze zindelijk. Geen stickers of schema's, gewoon pure nichtjesmotivatie.
'Cadeautje!', roept mijn zoon hoopvol.
'Eerst zien, dan geloven', zeg ik.
Lees ook: Kinderarts: zo wordt je kind in 3 dagen overdag zindelijk (en deze items gaan je helpen)
Mollige armpjes
Maar ondertussen denk ik: misschien wil ik dat cadeautje helemaal niet. Want zodra hij het kan, is er geen peuter meer in huis. Geen kleffe mollige armpjes die om mijn nek klemmen, geen rare peuterwoordjes meer, geen warme slaapzakgeur als ik hem 's ochtends optil. Het laatste stukje écht klein zijn glipt dan voorgoed weg.
Ook het hoofdstuk zwanger zijn is afgesloten. Het was soms zwaar, stressvol en onhandig, maar tegelijk ook het wonderlijkste dat ik ooit heb meegemaakt. Nog één keer zo'n schopje vanbinnen voelen, dat geheime tikje dat alleen jij en je baby weten - ik zou er bijna opnieuw voor tekenen. Maar die tijd is voorbij. Mijn man zou een beroerte krijgen en ik ben nu toch echt de jongste niet meer.
Lees ook: Als je heimwee hebt naar de babytijd: 'Nog een baby krijgen is geen antwoord op dat gevoel'
Haarscherpe spiegel
'Mag ik op de iPad?', vraagt mijn oudste.
'Nee, dat mag pas morgen weer.'
'Maar jij zit zelf áltijd op je mobiel.'
Bam. Voltreffer. Welkom in de volgende fase: kinderen die je haarscherp spiegelen.
Later liggen we samen op de bank. 'Wil je kriebelen?', vraagt mijn dochter. Ik strijk met mijn vingers over haar rug, cirkels, strepen, een zonnetje. Dan zegt ze ineens: 'Mama, denk jij dat wij dezelfde kleuren zien? Is mijn rood ook jouw rood, en hoe weten we dat zeker?' Ik kijk haar aan en glimlach. 7 jaar en nu al zulke gedachten.
Kleinste cadeautje
Ik besef: elke fase heeft zijn eigen magie. Ik herinner me de nachten met een baby op mijn borst, waarin ik tegelijk uitgeput en dolgelukkig was. De eerste wiebelige stapjes die ik met ingehouden
adem volgde. De peuter die kromme woorden verzon en mij daarmee dagenlang liet lachen. De kleuter die urenlang verhalen ophing waar niemand de draad écht van begreep. En nu dit: een dochter die filosofeert over kleuren en denkt dat ik het antwoord weet.
Telkens merk ik: elke fase geeft weer iets heel anders om van te houden. Iets wat ik van tevoren niet had kunnen bedenken. Vanuit de wc klinkt opeens een gil: 'Kijk mama! DRUPPEL!' Het kleinste cadeautje ooit.
Meer columns van Lauren lezen? Dat kan hier.
