Lucas: 'Lieve dames van de moedermaffia, zullen we iets minder oordelen over elkaar?'

'Leuke laatste column, maar ik zou even niet kijken op Facebook!' Ik frons mijn wenkbrauwen als ik het appje zie van mijn schoonzus. 'Hoezo niet?', stuur ik naïef terug. Binnen een paar seconden krijg ik reactie; 'De moedermaffia gaat behoorlijk los'.

Mijn laatste column ging over grenzen stellen bij mijn kinderen en dat ik daar, op zijn zachtst gezegd, niet erg goed in ben. Als ik mezelf zou moeten omschrijven als vader dan zou ik zeggen: inconsequente clown.

En daar vindt men kennelijk iets van. Van ongevraagd advies tot ronduit nare verwensingen, ze staan er allemaal tussen. En de eerlijkheid gebied te zeggen: bijna honderd procent van de reacties komt van vrouwen. Ik grinnik en stap onder de douche. 'Waarom lach je?', vraagt mijn vrouw terwijl ze de badkamer binnenloopt. 'De moedermaffia is boos op mij.' 'En dat vind je niet erg?' Ik haal mijn schouders op. 'Niet echt eigenlijk.' 'Nou, ik vind het knap. Ik zou me er wel wat van aantrekken.'

Lees ook: Zo ga je om met kritiek op de opvoeding

Moet ik mijn opvoedstijl veranderen?

Terwijl ik me afdroog, moet ik toch aan de woorden van mijn vrouw denken. Moet ik iets veranderen aan mijn opvoedstijl? De gedachten schud ik samen met de waterdruppels van me af. Ik blijf het fascinerend vinden hoeveel kritiek er kan zijn op iemands opvoeding.

Terwijl mannen vaak een mening hebben over de barbecue (iets wat mij ook vrij weinig interesseert), zijn vrouwen toch vaak kampioen in het afkraken van elkaars manier om kinderen groot te brengen. Waarom is dat?

Als ik met mannelijke vrienden in de kroeg zit, hebben gesprekken vaak de diepte van een kinderbadje. Vaak gaat het over seks, vooral het gebrek eraan sinds er kinderen zijn. Maar als het wel over onze kinderen gaat, is er geen oordeel. De mannelijke tegenhanger van de moedermaffia, ik noem het de papapolitie, ken ik niet echt.

Gewetensvraag: Behoor jij (onbewust) tot de moedermaffia?

Jaar langer kleuteren

Om een voorbeeld te geven: een week geleden hebben we besloten dat onze oudste dochter een jaar langer gaat kleuteren. Haar juf vond dat ze nog wat kon groeien op sociaal-emotioneel vlak. Ik vond het een lastige beslissing. Was ze er niet juist aan toe om te gaan rekenen en woorden te leren? En ergens voelde het alsof ik had gefaald als vader.

Had ze die grote emoties niet van mij? Want ik kan ook behoorlijk, hoe zal ik het omschrijven, 'Italiaans' zijn af en toe. Ik legde mijn ziel bloot bij mijn vrienden. Ik was bang voor hun reactie, maar er kwam juist een mooi gesprek op gang over wat er bij hen ook niet altijd goed gaat in hun opvoeding. In plaats van kritiek was er steun.

Allemaal waren ze het erover eens dat we als ouders de juiste beslissing hadden genomen. De twijfel verdween en er kwam geloof en vertrouwen voor in de plaats. Ik voelde me gesterkt, juist dankzij de mening van vrienden. En de eerlijkheid over hun eigen gebreken in de opvoeding. Dus lieve dames van de moedermaffia; zullen we iets minder oordelen over elkaar? Anders stuur ik de papapolitie op jullie af!