'Ik moet er echt even uit. Zonder kinderen. Zonder jou. Gewoon tijd voor mijzelf.' Mijn vrouw staat naast me. Ik zie dat de afgelopen maanden een enorme wissel op haar hebben getrokken.
Een jaar geleden beleefden we als gezin een ernstig auto-ongeluk. Sinds die tijd staan we als familie in een soort overlevingsstand. Een leven met twee jonge kinderen is op zijn zachts gezegd best uitdagend. Helemaal als je allebei niet gezond bent.
Lees ook: Wendy ging zonder man en kinderen op vakantie: 'Niemand wil iets van me: een geluksmoment'
Een ridicule gedachte
Toch voel ik me afgewezen. Dat ligt niet aan mijn vrouw, maar aan mezelf. Mijn hoofd zit vol vragen. Ben ik niet leuk genoeg om mee op vakantie te gaan? En kan ik wel in mijn eentje zorgen voor twee kinderen? Een ridicule gedachte, aangezien ik prima mijn eigen boontjes kan doppen als het om de opvoeding gaat. Maar opeens bekruipen me gevoelens van onzekerheid.
In plaats van haar te steunen in haar plan, trap ik op de rem. Het fijne aan mijn vrouw is dat ze nogal standvastig is. Of zoals mijn schoonmoeder zegt: 'Wat ze in haar kop heeft, heeft ze niet in haar kont'. Mijn vrouw wordt gek thuis. Haar leven bestaat uit herstellen na het ongeluk en het opvoeden van jonge kinderen. En dan heeft ze ook nog een man thuis die haar het leven niet makkelijk maakt.
Lees ook: Meer zorg door vaders na corona: 'Zowel voor het kind als de vader belangrijk'
Je eigen keuzes maken
De muren komen op haar af. Ze wil gewoon opstaan en even niet denken: heb ik de boterhammen voor Koosje gesmeerd voor school? Of überhaupt niet gewekt worden door een keiharde 'MAMA' van onze jongste dochter. Gewoon even weer voelen hoe het is zonder kinderen. Je eigen keuzes maken en genieten van de vrijheid. Laten we eerlijk zijn: dat is toch een stuk moeilijker als je een peuter en een kleuter hebt rondlopen.
Met haar beste vriendin vertrekt ze een week lang naar de zon. En het gekke is, ook voor mij werkt het bevrijdend. 'Jullie moeten papa een beetje helpen, want mama is een weekje met een vriendin op vakantie', vertel ik in de ochtend tegen Koosje en Fiep. Het werkt. Mijn twee dochters zijn extreem lief en geduldig met elkaar.
Mijn wil is wet
En het is ook wel eens fijn dat ik niet hoef te overleggen over de opvoeding. Mijn wil is gewoon wet. Zo houdt mijn vrouw er niet van als de kinderen met regenlaarzen aan naar school gaan (iets met slecht voor hun voeten of zo). Maar ja, ik had geen zin in gehannes met schoenen, dus hup aantrekken die laarsjes.
En antiklitspray is een 'no' thuis, want volgens mijn vrouw wordt Koosjes haar daar zo vet van. Maar ik heb geen zin in een dochter die de halve straat wakker schreeuwt vanwege haar klitten. Dus ik spray er elke ochtend op los. Al na een dag denk ik: ik kan dit gewoon. En dat is een heerlijk gevoel.
Lees ook: Van simpel tot gevorderd: de leukste haarstijlen voor kinderen (en zo maak je ze)
Tranen in haar ogen
Na zeven dagen staan we als verrassing mijn vrouw op te wachten op het station. Ze krijgt tranen in haar ogen als ze Koosje en Fiep ziet. De vakantie heeft zowel haar als mij zichtbaar goed gedaan. Achteraf baal ik van mijn eerste reactie. Opvoeden is gewoon pittig. Ik gun haar van harte een nieuwe momcation. Kan ik weer kammen met mijn antiklitspray.
