Vorige aflevering teruglezen? Marieke in de wachtkamer #1
Alle begin is hoopvol, zelfs in een fertiliteitstraject. Vlak na Pasen nam ik vol goede moed mijn eerste Letrozol-tablet in. Dit middel reguleert mijn menstruatiecyclus in voorbereiding op de terugplaatsing van een ingevroren embryo.
Geheel in lijn met de paasgedachte van nieuw leven en kuikens uit eieren, mijmerde ik over een kind dat uit hetzelfde mandje komt als zijn of haar grote broer. Bern was ons vierde embryo. We hadden er zes, dus er liggen nog twee embryo's in de vriezer van het UMC Utrecht.
Lees ook: Een overzicht van de meest voorkomende vruchtbaarheidsbehandelingen
Onderkoeld proces
Zouden twee kinderen uit dezelfde lichting een soort twee-eiige tweeling zijn? Mijn sentimentele ziel vindt van wel, maar strikt genomen worden ze zo niet beschouwd omdat ze natuurlijk niet tegelijk in de buik zitten. Toch vind ik het een mooi idee.
Er gaat al zoveel magie verloren als je kinderen krijgt via een medisch traject, ik vind dat er best een vleugje terug mag komen. Een broer of zus voor Bern die op hetzelfde moment op dezelfde plek is verwekt en naast hem in een vat heeft gezeten, geeft een beetje warmte aan het onderkoelde proces.
Op en neer met Bern
Ik heb gelukkig weinig last van de medicijnen deze ronde. Het lastigste is om steeds samen met Bern op en neer naar Utrecht te reizen voor tussentijdse echo's. De afspraken zijn onder werktijd van zijn vader, en precies tijdens dutjestijd.
Bern gaat niet naar de opvang en we hebben een wat minder vanzelfsprekend oppasvangnet. Dus probeer ik keer op keer een gesprek met mijn arts te voeren terwijl ik een rammelaar heen en weer schud en 'Shhh, shhh' zeg tegen mijn gillende zoon. Het werkt als een waterpistool tegen een bosbrand.
Verder verloopt alles volgens plan: de medicijnen doen hun werk en ik kan al gauw de Ovitrelle-injectie in mijn buik zetten voor een eisprong. Precies een week later mogen we naar het ziekenhuis voor de terugplaatsing - als het embryo die ochtend tenminste goed ontdooit.
Een goed voorteken
Een dag voor de geplande terugplaatsing kijk ik 's morgens vroeg uit ons slaapkamerraam en zie ik een gigantische dubbele regenboog boven zee. Precies zo een zag ik op de ochtend dat ik een positieve zwangerschapstest had van Bern. Ik kan de verleiding niet weerstaan om het als een goed voorteken te beschouwen.
Als we de volgende ochtend het verlossende sms'je van het ivf-laboratorium krijgen dat het ontdooien goed is gegaan, stappen we met z'n drieën in de auto. Bij een terugplaatsing mogen geen kinderen in de behandelkamer aanwezig zijn, gelukkig kon mijn man vrij nemen om bij Bern in de wachtkamer te blijven. Ik ben nerveus, alsof ik zelf een prestatie moet leveren. Feitelijk hoef ik alleen maar achterover te leunen.
In de gynaecologische beugels
De realiteit is weerbarstiger: ik wil altijd per se met eigen ogen de geboortedata van mijn man en mij zien en van de laborant bevestigd krijgen dat alle gegevens kloppen. Ook is ontspannen achterover liggen bepaald geen sinecure in een stoel met je benen in gynaecologische beugels terwijl er een eendenbek en een slangetje bij je naar binnen worden gebracht.
Ik adem zo rustig mogelijk in en uit. Op het scherm kan ik meekijken hoe ons embryo tussen twee luchtbelletjes in in mijn baarmoeder wordt geplaatst. Het voelt gek om vervolgens gewoon op te staan en weg te lopen, alsof er niets is veranderd. Op de gang wachten Bern en mijn man me op. Ik krijg een stevige knuffel, en een gehaakte: een nijntjeknuffel voor geluk, net als bij de terugplaatsing van Bern.
Lees ook: Onderzoek: bij ivf embryo terugplaatsen op dag drie of vijf maakt niet uit
Irrationeel gedrag en bijgeloof
In de twee wachtweken die volgen ga ik steeds heen en weer tussen de overtuiging dat het wel of niet is gelukt. Irrationeel gedrag en bijgeloof liggen op de loer als er diep in je binnenste een proces gaande is waar je precies nul invloed op hebt.
Tel daar een flinke dosis hormonen bij op, en voor je het weet lig je met een opgeblazen buik en een betraand gezicht op de bank te googelen of de metaalachtige smaak in je mond soms een vroeg zwangerschapssymptoom is. Had ik me niet voorgenomen er dit keer wat relaxter in te staan? Niet steeds te hopen of te wanhopen? Ik heb toch al een kind?
Ik dacht dat de druk nu lager zou zijn, maar tot mijn eigen verbazing val ik net zo diep in het konijnenhol als bij de pogingen voor Bern. Als mijn zoon 's avonds in mijn armen in slaap valt, kan ik de gedachte niet tegenhouden dat ik misschien wel twee kinderen aan het wiegen ben. Ik sluit mijn ogen en sta mezelf die hoop toe.
Meer lezen van Marieke kan in het dossier In de wachtkamer. We publiceren iedere woensdagochtend een nieuw deel in deze reeks.
Herken jij jezelf in het verhaal van Marieke en wil jij ook je verhaal delen? Ga dan naar het Ouders van Nu Community forum en praat hier met andere (wens)ouders verder.
