'Toen we aan kinderen begonnen, had ik nooit scherp voor ogen dat ik er twee wilde. Iedereen heeft twee kinderen, dus dat verwachtte ik ook van mezelf, denk ik. Maar na de bevalling van onze zoon was alles anders. De omschakeling naar het moederschap, de afhankelijkheid van zo'n baby, het was allemaal enorm overweldigend.
De bevalling was ook geen feest, en hoewel zwanger worden niet zo'n probleem was, had ik na die ervaring jaren van twijfel. Wilde ik nog wel een tweede? Steeds dacht ik van niet, maar dan begon het getwijfel na een paar maanden toch weer. Ik werd er gek van.
Lees ook: 'Wanneer komt de tweede?' Dit is waarom een gezin met twee kinderen nog steeds de norm is
Chronisch moe
Uiteindelijk ben ik naar een psycholoog gegaan. In die gesprekken kreeg ik langzaam het inzicht dat ik eigenlijk wel een tweede wilde, maar het niet durfde. De afhankelijkheid die bij het moederschap kwam kijken, de moeilijke bevalling, en het gevoel van eenzaamheid in die eerste periode—ik was de eerste in mijn familie en vriendenkring met een kind—hadden hun tol geëist. Ook was ik chronisch moe, echt zo moe dat ik er nu nog van schrik als ik foto's van mezelf uit die tijd terugzie. Ik was een vaatdoek, zo wit en uitgeput.
Geen hartslag meer
Toch kregen we op een gegeven moment het idee: laten we er toch voor gaan. Onze zoon was inmiddels 7 jaar, en ik voelde me sterker, met een groter netwerk om me heen. Mijn beste vriendin was teruggekeerd uit Amerika en woonde nu vlakbij. Mijn man had altijd wel een tweede gewild, maar durfde dat nooit hardop te zeggen omdat hij me niet onder druk wilde zetten.
We hakten de knoop door en besloten voor een tweede te gaan. Ik was vrij snel weer zwanger, maar bij vijftien weken ging het mis. Ik kreeg bloedverlies en een bezoek aan het ziekenhuis bevestigde onze grootste angst: er was geen hartslag meer. Ons kind, dat we inmiddels al zo lief hadden, was stil in mijn buik.
Lees ook: Miskraam: verlies van je zwangerschap
Dit is geen pech
De gynaecoloog constateerde dat het kind al twee weken eerder gestopt was met groeien, en ik werd gelukkig gecuretteerd. Dat was op dat moment een opluchting, want ik wist niet hoe ik thuis een miskraam had moeten verwerken met een rondlopend kind.
We besloten het nog een keer te proberen. We hielden hoop. Maar weer ging het mis, deze keer bij elf weken. Weer hetzelfde verhaal, en deze keer voelde ik al meteen dat het niet goed was. Toen wist ik het zeker: dit is geen pech meer, dit is een patroon. Ik wilde niet nog een keer door deze nachtmerrie heen.
Ons gezin was met z'n drieën al compleet, we hadden een fijn leven samen. Ik wilde niet dat ons leven, of dat van onze zoon, bepaald zou worden door wat we niet hadden. De beslissing om het bij één kind te laten, was snel gemaakt, maar het verdriet bleef.
Een lege stoel
Hoewel ik dacht dat ik er klaar mee was, bleef die pijn steeds terugkomen. Twee jaar later begon ik aan een opleiding tot psychosociaal therapeut, en tijdens die studie kwam het verdriet steeds weer naar boven. Wat ik vroeger had geleerd—verstoppen, niet huilen, gewoon doorgaan—werkte niet meer. De studie hielp me dat patroon te doorbreken en het verdriet te helen.
Nu, jaren later, kan ik zeggen dat die pijn geheeld is, al blijft er soms een steekje van verdriet. Ik weet dat ons gezin compleet is met één kind, en ik kan daar nu ook volledig achter staan. Onze zoon is inmiddels 27 jaar, en hoewel hij al die jaren enig kind is gebleven, hebben we een sterk en liefdevol gezin.
Af en toe, zoals tijdens zijn diploma-uitreiking, toen er een lege stoel naast me stond, denk ik nog wel eens: daar had iemand kunnen zitten. Maar dat gevoel gaat snel weer weg. Ik ben trots op ons gezin zoals het is.
Lees ook: Schaamte, schuldgevoel, controle, verlies en eenzaamheid: daarvoor gaan moeders naar een psycholoog
Balans behouden
Het hebben van één kind heeft ons ook veel gebracht. We hebben altijd een leven kunnen leiden waarin er ruimte was voor ons allemaal. Ik begeleid nu voor mijn werk andere vrouwen in hun verdriet rondom miskramen.
Dat was ik misschien nooit gaan doen als ik er zelf niet mee te maken had gehad en als ik meer kinderen had gehad, dan had ik er misschien helemaal geen tijd voor gehad. Mijn man, mijn zoon en ik konden allemaal ons eigen ding doen. En dat is ook iets moois.
Als ik andere gezinnen zie met meerdere kinderen, dan realiseer ik me hoe bevoorrecht we zijn geweest om altijd die balans te kunnen behouden. Ik heb nooit de chaos van meerdere kinderen gehad, en dat is voor ons de juiste keuze geweest.'
