Vorige aflevering teruglezen? Marieke in de wachtkamer #8
Een warme wind suist door mijn haar. Aan weerszijden van het fietspad torenen rode rotsen boven ons uit. Het is alsof we door de Grand Canyon fietsen, maar dan in het klein. Wij zijn de enige mensen in deze rode wereld, er is verder niemand op het fietspad. Met 32 graden is het warm, maar vooral als je stilstaat. Zolang je blijft bewegen, ben je je eigen ventilator.
Het pad dat we afleggen van Teruel in het Spaanse binnenland naar de Valenciaanse kust beslaat ruim 200 kilometer en is grotendeels bergafwaarts. Af en toe nemen we een zijspoor naar een onderkomen voor de nacht waarbij we flinke heuvels beklimmen. De zorgen die ik vooraf had over de conditie van mijn postpunctielijf waren onterecht: het gaat verbluffend goed. Zelfs met 25 kilo bagage aan mijn toerfiets.
Lees ook: Fietskar kopen: waar let je op?
Een klein lief stemmetje
Bern doet het waanzinnig in zijn schaduwrijke fietskar met ventilatieroosters. Hij is vrolijk, doet veel dutjes, en steelt de show bij de lokale bevolking in de restaurants waar we stoppen voor de lunch. Steeds als wij met onze tong op onze knieën hangen van het trappen, klinkt er achter ons een klein lief stemmetje dat 'hi, hi, hi, ha, ha, ha' voor ons zingt. Hij bloeit op van de steeds wisselende omgevingen, de zwembaden onderweg, en elke nacht een andere slaapplek om te verkennen.
In een zijvakje
Ik voel me vrij, gevoelsmatig en letterlijk duizenden kilometers verwijderd van ons fertiliteitstraject. De enige herinneringen zijn het stripje hormoonpillen in mijn toilettas en het potje foliumzuur. Ik heb het label met 'Zwanger' van de verpakking af gesloopt. Daarmee is het van een dagelijkse bittere pil getransformeerd tot een routinematige handeling.
In voorbereiding op de terugplaatsing van ons enige ingevroren embryo, moet ik in de laatste dagen van de vakantie wel het hormoon Provera innemen om een menstruatie op te wekken. Die komt dan gelukkig pas op gang als we alweer thuis zijn. Voorlopig heb ik de pillen in een zijvakje verstopt zodat ik ze niet elke dag hoef te zien.
Hardnekkige hoop
Toch blijft er nog een ongewenste reisgenoot over. Hij heeft zich stiekem in mijn bagage verstopt en komt op onverwachte momenten ongevraagd tevoorschijn: hoop. De ijdele, hardnekkige, en bloedirritante hoop dat het misschien toch nog natuurlijk zal gaan. Nu we alles even loslaten, in topconditie zijn én ons zo gelukkig voelen onder de Spaanse zon ...
Ik zou de schuld voor deze illusie het liefst afschuiven op alle mensen met hun goedbedoelde adviezen die ik al jaren te horen krijg. 'Ga anders lekker op vakantie!' 'Je moet er ook niet zo mee bezig zijn.' 'Laat het los, dan gebeurt het vanzelf.' Maar waarschijnlijk zit de hoop om toch vanzelf zwanger te raken ook diep verankerd in mijzelf.
Lees ook: Miranda probeerde iui, ivf en icsi: 'Ik verloor alle hoop. Toch bleven we doorgaan'
Blijven bewegen
De enige oplossing die ik kan bedenken, is net een beetje harder fietsen om die hoop in te halen. Scherp door de bocht scheuren om hem de pas af te snijden. Mijn gedachten laten overstemmen door het liefste stemmetje achter de fiets. Het helpt. Voor ik het weet wint het steeds veranderende landschap om me heen het van al mijn hersenspinsels.
Ik voel de bevestiging van een inzicht dat ik al vaker opdeed. Als ik intensief beweeg, te midden van prachtige natuur, ben ik op mijn allergelukkigst. Of het nu de Alpen zijn, de Baskische kust of het binnenland van Spanje. Of we nu wandelen, langlaufen of een fietsreis maken. Je krijgt meer zuurstof, je bloed stroomt beter, en je lijf maakt de hele dag geluksstofjes aan.
Meer dan papa en mama
Ik geniet van het Spaanse eten zonder schuldgevoel en drink wijn en tinto de verano zonder erbij stil te staan dat alcohol straks weer wekenlang niet mag. We zijn dag en nacht met z'n drieën bij elkaar, maar vinden onverwacht ook momenten met z'n tweeën. Het babyfoondiner doet zijn intrede: een slapende Bern op de kamer, een liveverbinding met ons aan tafel in het hotelrestaurant.
Keer op keer slaapt hij door zonder een kik te geven. Zo zijn we ook een beetje op vakantie zoals vroeger, maar dan beter: met ons grootste geluk binnen gehoorafstand. We komen op adem van de constante zorgtaken en zijn ook even meer dan de papa en mama van Bern.
Lees ook: Op vakantie met je baby: 13 geschikte bestemmingen
Grotemensengesprekken voeren, allebei tegelijk je bord leegeten in plaats van om en om babyentertainment verzorgen. Steeds net iets later dan verstandig sluipen we samen muisstil de kamer weer in. We kruipen tegen elkaar aan en dromen weg bij het zachte geronk van een slapende kleine beer.
Meer lezen van Marieke kan in het dossier In de wachtkamer. We publiceren iedere woensdagochtend een nieuw deel in deze reeks.
Herken jij jezelf in het verhaal van Marieke en wil jij ook je verhaal delen? Ga dan naar het Ouders van Nu Community forum en praat hier met andere (wens)ouders verder.
