Vorige aflevering teruglezen? Marieke in de wachtkamer #7
Formeel ben ik hersteld. Ik kan Bern weer tillen en verzorgen. Ik ben niet meer duizelig als ik opsta en ik kan weer sporten. Ik ga weer naar Amsterdam om te werken en ik spreek weer af met vriendinnen. Maar mentaal is het een ander verhaal. Ik ben vergeetachtiger dan ooit en krijg aan de lopende band rare ongelukjes. In eerste instantie is dat vooral onhandig, tot het op een gegeven moment gevaarlijk wordt.
Lees ook: Marlieke: 'Niemand die je beter kan begrijpen dan een ouder in hetzelfde vruchtbaarheidstraject'
Dwarsdoorsnede van mijn vinger
Met een nog pijnlijke enkel van een gemiste traptrede de dag ervoor, sta ik op een ladder in de zon de heg te kortwieken met een kleine snoeischaar. Zonder handschoenen. Waarom? Omdat ik ze vergeten ben uit de schuur te pakken (hallo, vergeetachtigheid) en nu geen zin heb om weer van de ladder af te klimmen, met alle risico's van dien.
Ik grijp plukken klimop met mijn ene hand vast en knip ze af met de andere, zo moeilijk is het niet. In een flits gaat het mis. Met een net iets te grote lading takjes en blaadjes in mijn greep, knip ik ook het topje van mijn wijsvinger eraf. Bloed stroomt over mijn hand terwijl ik trillend probeer om niet ook nog eens van de ladder af te vallen.
Mijn man komt aangerend en helpt me van de trap af. Als ik mijn hand onder de kraan houd, zie ik een dwarsdoorsnede van mijn vinger met meerdere huidlagen en in het midden een rode bloederige kern. Ik moet gaan zitten om niet flauw te vallen. Bern ligt boven te slapen en merkt er gelukkig niets van.
Stapje terug
Bij de huisartsenpost hoor ik dat een vingertopje helaas niet meer aangroeit. Ik krijg een enorm verband om mijn vinger en loop er nu bij als iemand die continu wordt ingegeven door een briljant idee. Het enige goede idee dat hieruit voortkomt, is om het wat rustiger aan te doen.
Ik probeer mijn voortdurend kloppende vinger als een waarschuwing te zien: ik moet een stapje terugnemen. Het is niet voor niets dat ik van het ene in het andere onhandige ongeluk beland. Mijn lichaam mag dan wel bijna weer hersteld zijn, mijn geest is dat overduidelijk niet.
Lees ook: Vruchtbaarheid vergroten met hormoonyoga
Mijn falende lichaam
Alles met meer aandacht doen dus, niet gehaast of onoplettend. Minder verwijtend zijn naar mezelf toe. Ik straf mezelf voortdurend af om de domme dingen die ik doe. Inmiddels herken ik wat daaraan ten grondslag ligt: ik verwijt mezelf niet zozeer die gemiste traptrede, vergeten tuinhandschoenen of dat geamputeerde vingertopje. Het draait om mijn falende lichaam. Ik ben kwaad op een lijf dat niet doet wat ik wil: het niet zwanger worden en de matige opbrengst van de icsi-punctie.
Daar zit verdriet, en dat verdriet wil gevoeld worden. Helaas verstopt het zich vakkundig onder een laag woede en onhandigheid. Ik herhaal een oude oefening die ik ooit leerde: waar voel ik in mijn lijf het verdriet? Ik visualiseer het, beschrijf de kleur en de vorm en adem er in gedachten zuurstof naartoe. Het tegenovergestelde van uit de weg gaan of onder het tapijt geven: ruimte maken en het in de ogen kijken.
Op de toerfiets
Het helpt, maar ik ben er nog niet helemaal. Wekenlang zie ik in stilte op tegen een plan dat al tijden vaststaat. We gaan met z'n drieën een meerdaagse fietsreis maken in Spanje. Een groot en inspannend avontuur met Bern in de fietskar achter de toerfiets.
Eerst 1800 kilometer autorijden naar het midden van Spanje, met een 1-jarige tussen ons in op de voorbank van de vakantiebus. Daarna alle bagage aan onze fietsen hangen om vervolgens door de zinderende hitte op de bonnefooi van slaapplek naar slaapplek te toeren. En dan weer 1800 kilometer terugrijden.
Lees ook: Met de elektrische bakfiets op vakantie: Linda en Floris nemen hun zoontjes (4 en 2) mee naar Rome
Ik wil vooral rust
Het leek me allemaal een goed en leuk idee, tot de punctie zo tegenviel. Sindsdien wil ik eigenlijk vooral rust, even niets. Een leuk huisje, ergens waar het mooi weer is, liggen aan een zwembad terwijl Bern slaapt. Maar ik durf het niet te zeggen. We hebben al van alles gekocht en voorbereid voor de fietsreis.
En ergens heb ik het vermoeden dat rust wensen terwijl je op vakantie gaat met een kleintje van ruim een jaar sowieso een illusie is. Dan misschien toch maar het avontuur aangaan zodat hij onder de indruk is en automatisch meevoert in onze stroom.
Een gezamenlijk doel
Dus we gaan, en ik zeg niets tegen mijn man over mijn twijfels. Het knaagt, maar ik zet door. Ik neem mijn tijd voor het inpakken, maak lijstjes zodat ik niets essentieels vergeet en we breken de reis op in drie delen met fijne overnachtingen. Zodra we Nederland uit rijden, voel ik wat ik werkelijk nodig had: afstand.
Even weg van alles. Geen ziekenhuizen, medicijnen en huishoudelijke verplichtingen. Samen in een andere omgeving zijn brengt me de rust die ik zo zocht. Die blijkt te zitten in de tijd met elkaar en de focus op ons gezamenlijke doel: een fijn avontuur beleven.
Meer lezen van Marieke kan in het dossier In de wachtkamer. We publiceren iedere woensdagochtend een nieuw deel in deze reeks.
Herken jij jezelf in het verhaal van Marieke en wil jij ook je verhaal delen? Ga dan naar het Ouders van Nu Community forum en praat hier met andere (wens)ouders verder.
