*Pling* Bericht in de opvang-app. Of er ouders zijn die het leuk vinden om een middag voor te komen lezen aan de kinderen? Eh ... vast wel. Maar ik moet gewoon werken, daarom zit mijn kind nou juist op de opvang. *Plop* Mailtje. Of er mensen zijn die willen helpen alle kleding voor de balletvoorstelling te wassen? Nou, mij niet gezien om heel eerlijk te zijn. *Tuut tuut* Berichtje in de wijkapp. Of er buren willen helpen kinderen te schminken tijdens het buurtfeest? Hmm, ik drink misschien liever een wijntje die middag.
Lees ook: Paniek in de wijk bij Wendy: 'Een man in een wit busje vraagt kinderen om in te stappen'
Er zijn twee soorten ouders wanneer er om hulp gevraagd wordt bij de organisatie van het een of ander voor kinderen. Je hebt de ouders die direct hun hand opsteken omdat ze graag meehelpen. En je hebt de ouders die zichzelf op zo'n moment het liefst heel klein maken, in de hoop dat niemand doorheeft dat ze hun snor drukken. Ik behoor tot die laatste categorie ouders.
Tikkiemoeder
Ik ben een tikkiemoeder. Ik draag graag bij aan het leesplezier, balletgeluk en geverfde snoetje van mijn dochter. Maar bij voorkeur niet door mijn handen uit de mouwen te steken. Ik gebruik liever mijn duimen, waarmee ik een tikkie betaal om al die mooie plannen toch gewoon mogelijk te maken. En het heeft echt wel even geduurd voor ik daarvoor uit durfde te komen.
Lees ook: Je peuter voorlezen: zo doe je dat
Daar zijn twee redenen voor. Die hebben weinig met de werkelijkheid te maken, maar vooral met ingewikkelde ideeën over 'goed ouderschap'. Allereerst kom je naar mijn idee als ouder niet bepaald betrokken over als je nooit eens ergens aan meehelpt. En dat vind ik een rotgevoel, want ik doe juist heel graag leuke dingen met mijn dochter.
Maar met een drukke baan en volle weekenden, is het allemaal flink plannen geblazen. Zolang ik mezelf niet in tweeën kan splitsen, moet ik keuzes maken en ben ik dus weinig behulpzaam. En dat is niet zo sympathiek.
Schuldgevoel
De andere reden is dat ik het een beetje kakkineus gedrag vind, om je er als ouder met een tikkie vanaf te maken. Het schreeuwt: 'Aan mij heb je niets, maar hier heb je m'n centen!' Het is alsof je denkt dat het niet zo erg is dat je niet meehelpt, zolang je maar je portemonnee trekt. Iedereen kan verder met de gemaakte plannen, je kind kan uiteindelijk gewoon plezier maken: win-winsituatie, toch? Het riekt naar je schuldgevoel afkopen, en dat toont weinig toewijding.
Lees ook: Peuterpuberteit: over eigenwijs zijn en nee zeggen
Na een tijdje geworsteld te hebben met al die veronderstellingen, heb ik besloten me er niet langer druk om te maken. Ik ben een tikkiemoeder, so what? Niet iedere ouder heeft zin of tijd om overal maar aan mee te helpen. En dat is helemaal oké. Je hoeft je niet schuldig te voelen als iets niet lukt of je in allerlei bochten te wringen om iets toch mogelijk te maken. Iedereen 'oudert' op zijn eigen manier: het is geen wedstrijd, hooguit confronterend.
Jaloers
Ik doe wat ík kan, en vaak is dat een tikkie betalen in plaats van meehelpen. Natuurlijk kijk ik soms een tikkie (há!) jaloers en geïntimideerd naar andere ouders die wél tijd hebben (gemaakt) om bedankjes te knutselen, toneelstukken te organiseren of straten te versieren.
Dan houd ik mezelf maar voor: misschien benijden ze mij af en toe ook wel. Bijvoorbeeld als ik gezellig met mijn peuter sta te dansen op het buurtfeest, terwijl zij op een wankel krukje twintig snotterige neuzen aan het schminken zijn.
Meer columns van Wendy lezen? Dat kan hier.
