'Wat is dit nou? Snel uit bed. Heb ik in mijn broek geplast? Die is wat vochtig. Dat kan toch geen vruchtwater zijn? We zijn al bijna twee dagen bezig. Het begon met wat bloedverlies. Sinds gisteren heb ik ook buikpijn. Roy heeft nog wat geslapen, maar ik heb sindsdien geen oog meer dichtgedaan.
De verloskundige stuurde ons vanochtend naar het ziekenhuis. En zul je altijd zien: in het ziekenhuis waren mijn weeën ineens weg. Binnen drie kwartier stonden we weer buiten. Gesloopt, want ik had al een nacht overgeslagen.
Lees ook: Dit is de top 10 bevallingstrends voor 2021
Thuis heb ik een tijd onder de douche gezeten. Nu komen de weeën steeds korter op elkaar. Niet echt regelmatig, maar wel pittig. En dat vochtverlies? De verloskundige is net aangekomen. Even checken of het tóch mijn vliezen zijn. "Niet gebroken, maar wél een scheurtje."
Concentratie
"Zal ik ze meteen helemaal breken?" stelt ze voor. Ontsluiting heb ik nog amper. Misschien brengt het wat in beweging. Ze probeert ze met haar vinger stuk te krijgen. Ja, het water stroomt langs mijn benen. Gelukt! Over twee uur komt ze terug, zegt ze. Ik zeg haar maar half gedag. Heb het te druk met een wee. Concentreren. Wegpuffen. Hoe heftig gaat dit nog worden?
Wee weg, dus gauw terug onder de douche. Warm water is het enige dat helpt. Vanuit de slaapkamer houdt Roy alles in de gaten. Ik roep: "Wee!" en na een tijdje roept hij terug: "Is hij al afgelopen?" Ik puf, hij houdt de tijd bij. Wat een teamwork.
Op weg
Als de verloskundige er weer is, heb ik 4 à 5 centimeter ontsluiting. Dat gaat goed. Ze belt met het ziekenhuis. De kamer met het bevalbad is bezet, maar we mogen wel komen. Dan krijg ik een kamer met een gewoon bad. Zullen we maar gaan dan? Tassen in de auto. Verloskundige achter ons aan. Roy rijdt rustig, maar ik zit voor geen meter. Bij een wee grijp ik alles vast. "Gaat het?" vraagt Roy. Let jij maar op de weg. Ik wil er zo snel mogelijk zijn.
Auto bij de spoedeisende hulp. Hup, een rolstoel in. Roy draagt de spullen, de verloskundige rijdt mij naar binnen. Iedereen paraat. Het bad wordt al gevuld. Ik kan er meteen in. Heerlijk, dat warme water. Maar hoe moet ik liggen? Alles doet pijn.
Plasprobleem
De verloskundige puft met me mee. Roy zit naast me. O, ik moet plassen! Ze helpen me uit bad. Ik moet zo nodig, maar op het toilet komt er niks uit. "Kom op," moedigt de verloskundige aan. "Een volle blaas houdt je ontsluiting tegen." Mijn lichaam werkt niet mee. Het lukt niet. Ik hoor de verloskundige over een katheter. Getver, moet dat? Dat doet toch hartstikke pijn? Maar voordat ik het weet, heeft ze hem er al in. Dat deed ze handig. En wat een verschil. De druk is van mijn buik, maar de weeën stormen door. De een na de ander. Geen pauzes meer.
Lees ook: Bevallingsverhaal: 'Je gaat toch niet in de auto bevallen?'
Hij komt
Hoeveel ontsluiting heb ik nu? Ik krijg geen antwoord. "Nog een paar uurtjes, dan kun je persen," zeggen ze alleen maar. Nog zó lang? Dat meen je niet. Ik kan dit niet meer. Lachgas? Een morfinepompje? Geef me iets! Maar het heeft geen zin meer, zeggen ze. Ik ben al te ver voor pijnstilling. Vanaf het bed helpen Roy en de verloskundige me rechtop. Het voelt alsof de baby naar beneden duikt in mijn buik. Hou me vast. Hij komt!
"Dat kan niet," zegt de verloskundige. Ze voelt. Meteen paniek in haar ogen. "Ga gauw weer liggen," zegt ze. "Je hebt persweeën." Er worden mensen opgetrommeld. Een kar wordt binnengereden. Roy en de verloskundige naast mij. Iedereen moet snel handelen.
Maar bij mij gaat het vanzelf. Op handen en knieën op het bed. Zonder nadenken. Persen! Ik voel hem zakken. "Roy, kom maar kijken, het hoofdje is al te zien," zegt de verloskundige. Een laatste perswee. Onder mijn buik door, pak ik hem zelf aan. Wat is hij klein! Roy helpt me omdraaien. Gauw leg ik de baby tegen me aan. Het dringt nog niet door. Onbeschrijfelijk. Onze zoon. Onze lieve Jurre.'
Naam: Jurre • Lengte: 50 cm • Gewicht: 3170 gram
