Een buik vol: Jamie Li heeft minder vertrouwen in haar lichaam en is bang dat het misgaat

Jamie Li: 'We kregen onze twee kinderen snel achter elkaar, met twee jaar tussen de geboortes. Soms dacht ik: 'Misschien een derde, of zelfs vier kinderen, als het mogelijk is.' Maar door praktische redenen hebben we die stap nooit gezet. Ik heb twee keer een spoedkeizersnede gehad en bij een derde zwangerschap zou het weer een geplande keizersnede zijn.

Zwangerschappen waren zwaar

Mijn zwangerschappen waren zwaar. Bovendien heb ik een buikwandcorrectie gehad, wat het extra spannend maakte om opnieuw zwanger te worden. Het opvoeden is ook een uitdaging. Onze oudste is een geweldig ventje, maar hij is niet makkelijk. Het vraagt veel aandacht en coaching.

Met twee kinderen is het makkelijker om de aandacht eerlijk te verdelen. Daarom twijfelden we: durven we een derde aan? En nu is het ongepland gebeurd. In eerste instantie waren we in shock, maar we kijken er nu echt naar uit.

Lees ook: Daphne raakte ongepland zwanger: 'En eigenlijk ook ongewenst'

Vertellen aan partner

Ik was een week overtijd, maar dat gebeurde wel vaker, dus ik dacht: kan gebeuren, mijn lichaam is vast ontregeld. Na een borrelavond met wijn voelde ik me er niet goed over. Wat als ik zwanger ben? Ik wist dat er iets was gebeurd tussen de lakens waarvan ik dacht: dit zou spannend kunnen worden. Dat gevoel bleef hangen.

Toen vroeg ik aan mijn partner: 'Wil je een test halen? Ik wil het uitsluiten'. Toen de test kwam, verschenen meteen de twee streepjes. Ik sloeg mijn hand voor mijn mond: 'Ik ben zwanger!' Hij gaf toen een sneaky lachje. Dat moment vergeet ik nooit. Het was altijd een diep verlangen voor ons allebei, maar iets wat we nooit echt aandurfden. Het voelde alsof het zo moest zijn.

Verschil in zwangerschappen

Eén ding tijdens al mijn zwangerschappen was hetzelfde: de misselijkheid in het begin. Bij alle drie heb ik gelukkig niet overgegeven, hoewel ik dat eigenlijk wel had gewild. Voor je gevoel wil je alles eruit, maar dat lukt niet. Er zit dan zo'n zware druk onder je borsten, in het midden van je buik. Het voelt als een misselijkheidsbal.

Verder was de eerste zwangerschap voor mij echt een roze wolk. Je wordt voor het eerst moeder, en je weet nog niet goed wat je te wachten staat. Ik ben uiteindelijk met 37 weken bevallen. Bij de tweede zwangerschap voelde ik me vaak somber. Ik zat veel binnen en voelde me gewoon niet goed. Maar toen hij eenmaal geboren was, voelde ik me meteen weer goed. Het was alsof de hormonen je helemaal overnemen. En ik ben uiteindelijk een dag te laat bevallen.

Deze zwangerschap draait vooral om eten, en ik heb wat andere kwaaltjes, zoals een ijzeren nasmaak in mijn mond. Dat is nieuw, want bij de andere twee had ik vooral last van maagzuur. De zwangerschappen verschillen dus in de kleine dingen.

Lees ook: Een buik vol: Irene Schouten was extreem misselijk en kon alleen cola binnenhouden

Veel last van angst

Ik heb veel last van angst deze zwangerschap. In het begin dacht ik bijna zeker te weten dat ik een miskraam zou krijgen. Niet dat ik het dacht te voelen, maar de angst was er omdat ik ouder ben.

Ik had de zwangerschap niet verwacht en de dag ervoor zat ik nog aan de borrel, dus het voelde echt eng. Nu, zelfs nadat ik het aan iedereen heb verteld, blijft de angst dat het misgaat. Die angst blijft en ik denk dat ik dat tot het einde zal voelen. Dat is een groot verschil met mijn eerste twee zwangerschappen.

Minder vertrouwen in lichaam

Deze angst komt vooral doordat ik minder vertrouwen heb in mijn lichaam. De zwangerschap was niet gepland en je bent ineens twaalf jaar verder. Ik werd altijd als jonge moeder gezien, hoewel ik dat eigenlijk niet was.

Vrouwen beginnen nu later, waardoor ik destijds als jong werd gezien. Nu besef ik dat mijn leeftijd eigenlijk normaal is. Toch ga ik nu veel meer googelen en lees dingen over je eitjes en de verhoogde kans op een miskraam vanaf 35 jaar en ik ben 37, dus dan ga je toch denken: wat als dit bij mij gebeurt? Gelukkig kan ik ook weer goed in het moment leven en af en toe die angst van me af laten glijden.

Meer lezen over: Tokofobie: extreme angst voor de zwangerschap en bevalling

Geslacht kind

We krijgen een jongetje. Ik ben ontzettend blij met een jongetje, maar eerlijk gezegd had ik ook graag willen weten hoe het is om een meisje op te voeden. Toen we het geslacht te horen kregen, zat ik ook twee dagen even in een soort ontkenningsfase. Ik heb zelfs nog op internet gezocht of er een kans bestaat dat het tóch een meisje is, maar die kans is nihil.

Over de naam zijn we nog niet helemaal uit. We hadden al wat ideeën, zowel voor een jongen als voor een meisje. We merkten dat we onbewust een soort 'stijl' hebben in de namen die we leuk vinden. We hebben namelijk al een Lenny en een Kay, allebei namen die eindigen op een 'y'. Waarschijnlijk trekken we die lijn gewoon door.

Onzeker over lichaam

Ik voel me onzeker over de veranderingen in mijn lijf. Ik dacht dat ik mezelf eindelijk had gevonden, en nu verandert er weer zoveel. Ik kom aan en misschien komen er meer striae bij. Soms zie je vrouwen die mooi zwanger zijn, met alleen een buik, een glow, mooi haar en geen striae. Ik heb alles behalve dat en dat maakt me onzeker.

Uiteindelijk lukt het wel om de knop om te zetten en dan denk ik: Jamie, dat komt later wel. We zien wel wat de schade is. Voor nu moet je zorgen dat het kind gezond is, dat je het ter wereld brengt, en dan komt alles wel goed.

Lees ook: Striae (striemen) tijdens de zwangerschap voorkomen, kan dat?

Goed gevoel over bevalling

Het wordt een geplande keizersnede en dat geeft mij rust. Mijn eerdere bevallingen waren namelijk vrij hectisch. Het moment waarop je de knoop doorhakt en denkt: oké, we stoppen nu. Toen moest ik ineens met spoed naar de ok, midden in mijn weeën. Je krijgt een ruggenprik en mag helemaal niet bewegen, je moet je heel klein maken.

Dat is iets wat me goed is bijgebleven. Je hebt zo lang geprobeerd, al die weeën doorstaan, en dan ineens is het kind er, door een spoedkeizersnede. In feite ben je dan gewoon geopereerd. Wat ik nu heel fijn vind aan de situatie, is dat het rust biedt. Ik hoef het niet meer te proberen.

Gezin compleet

Met de komst van ons derde kind is ons gezin compleet. Mijn zwager zei: 'Het wordt een kind van iedereen'. Dat raakte me, want we hebben een sterke familieband en ook een sterke band met onze buren. Ze zijn net zo blij voor ons als wij zelf. De één wil oppassen, de ander kan niet wachten, en ze leven echt mee. Ik ben dol op de babyfase, van 0 tot 4 jaar, dus ik kan niet wachten tot ons kleintje er is.'