Naam: Irene (32)
Samen met: Dirkjan
Beroep: drievoudig olympisch kampioen schaatsen
Hoeveelste kind: Eerste
Instagram: Irene
Echt een grote overgang
'Wij wilden graag een gezinnetje maar ik kom uit de topsport en daar zie je vaak dat het niet altijd in één keer raak is. In februari nam ik afscheid van de topsport en toen zeiden we: ,,Nou, laten we eraan beginnen". We hadden eigenlijk gedacht dat het wel even zou duren, misschien wel een half jaar als we geluk hadden.
Ik had al bedacht dat ik, na het stoppen met topsport, nog even met vriendinnen op vakantie kon gaan, de dorpsfeesten kon afstruinen en dingen kon doen die ik tijdens mijn sportcarrière niet kon. Maar het liep anders: het was in één keer raak.
Aan de ene kant ben je daar natuurlijk heel blij mee, want je weet dat het allemaal werkt. Je hoort genoeg verhalen om je heen van mensen bij wie het niet lukt, dus we waren superblij. Maar het was wel een flinke overgang.
Ik ging van het ene uiterste als topsporter naar het andere als zwangere vrouw. Dat is echt een grote overgang. En nu, met al die dorpsfeesten, zeggen mensen: ,,Je mag eindelijk losgaan en drinken, omdat je gestopt bent met topsport". Maar ja, dat kan nu ook weer niet!
Lees ook: Nederlanders schatten hun kansen om zwanger te worden behoorlijk verkeerd in
Veel sterker ruiken
Ik was bij mijn zus op haar werk en toen zei ik al: ,,Het ruikt hier heel sterk, ik vind het naar een groene container ruiken". Mijn zus zei toen: ,,Je ruikt echt veel sterker, misschien ben je wel zwanger". De volgende dag deed ik een zwangerschapstest, en er verschenen twee streepjes. Toch wilde ik het zeker weten, dus deed ik de dag erna nog een test, en kreeg hetzelfde resultaat. Op dat moment dacht ik: oké, het zou wel heel raar zijn als ik niet zwanger zou zijn.
Mijn man geloofde het pas echt na de eerste echo. Het was heel leuk, vooral omdat we het met de instelling deden van: we zien wel hoe het loopt. We hadden er helemaal niet op gerekend dat het meteen zou lukken. Dus toen het in één keer raak was, was dat extra bijzonder.
Heftige zwangerschapsmisselijkheid
Vanaf week zeven werd ik heel misselijk en moest ik veel overgeven. Het enige wat ik een beetje binnen kon houden was cola, dus ik ontbeet zelfs met cola. Het was zwaar, om dagenlang op bed te liggen, en ik ging van een superfitte vrouw die twee à drie keer per dag sportte naar iemand die alleen maar op bed lag. Ik kreeg wel medicatie, maar echt happy werd ik er niet van.
Op een gegeven moment dacht ik: ik weet niet of ik dit veertig weken ga volhouden. Nu gaat het gelukkig helemaal goed. Ik voel me top, heb nergens last van, behalve dat ik gewoon dikker word. Ik ben daar heel blij mee en denk nu: zo kan een zwangerschap dus ook voelen.
Ik begrijp heel goed dat vrouwen depressief worden als ze dit veertig weken lang hebben. Je ligt de hele dag op bed en hebt eigenlijk niks om naar uit te kijken. Bovendien heeft de medicatie ook nog bijwerkingen. Ik ben ontzettend blij dat het bij mij na twintig weken klaar was en ik niet meer misselijk was.
Lees ook: Onderzoekers hebben beet: hormoon GDF15 is de veroorzaker van zwangerschapsmisselijkheid
Van alles willen doen
Rust nemen gaat nog niet zo goed. Ik voel me goed en wil van alles doen. We hebben een nieuw huis laten bouwen en zijn net verhuisd. Mijn man, die timmerman is, heeft er deels zelf aan gewerkt en is nu binnen ook nog met allerlei dingen bezig.
Dan wil ik zelf ook niet stilzitten en blijf ik sporten, want dat hoort gewoon bij me. Maar ik merk wel dat ik de volgende dag minder fit wakker word als ik een dag te veel heb gedaan. Het is dus belangrijk om naar mijn lichaam te luisteren en een goede balans te vinden.
Lees ook: Zwanger zijn en sporten gaan prima samen, zeggen deze experts
Spullen inslaan voor de baby
We weten het geslacht niet, dat wordt een verrassing. We hebben al twee namen, een jongensnaam en een meisjesnaam, dus dat is al helemaal bekend. Ondertussen sla ik nu allerlei dingen in voor de baby, zoals babyspullen en kleertjes.
Wat betreft nesteldrang valt het eigenlijk wel mee. Mijn zus, die twee kinderen heeft, moest bij haar tweede zwangerschap zes, zeven weken plat liggen vanwege complicaties en kon helemaal niks meer doen. Ze adviseerde mij: ,,Irene, als je je goed voelt, ga dan alvast dingen doen voor de babykamer, want je weet nooit wat er kan gebeuren". Dat advies neem ik zeker ter harte. Omdat ik me nu goed voel, zorg ik ervoor dat de kasten klaar zijn. Maar ik heb nog niet het gevoel dat alles al helemaal af moet zijn.
Onzekerheid met een baby op komst
Er zijn ook dingen waar ik me onzeker over voel in de komende periode, vooral met de baby op komst. Ik ga van een sportief lichaam naar een moederlichaam, en dat is best wennen. Als ik in de spiegel kijk of een rondje ga lopen, merk ik dat mijn lichaam verandert. Ik heb nooit echt grote borsten gehad, maar nu zijn ze flink gegroeid, en dat voelt niet als mezelf. Het is een groot verschil, en ik moet echt wennen aan deze veranderingen.
Daarnaast vraag ik me af hoe ik mijn leven straks ga inrichten. Eind november ben ik uitgerekend, en ik vraag me af wat ik in december, januari en februari ga doen. In de eerste twintig weken van de zwangerschap dacht ik nog dat ik lekker kon blijven sporten, maar dat bleek niet haalbaar. Nu laat ik het een beetje op me afkomen en kijk ik wat me energie geeft en wat ik graag wil doen.
Er is ook onzekerheid over hoe de baby zal zijn en of alles gezond is. Natuurlijk hoop ik dat alles goed gaat, maar je weet het nooit zeker. Dat zijn dingen waar ik mee zit en waar ik aan moet wennen.
Vrije opvoeding
Wat betreft de opvoeding van ons kind, denk ik dat mijn partner en ik ons kind enerzijds vrijlaten, maar anderzijds ook een beetje streng zullen zijn. Dit klinkt misschien vreemd, maar ik weet niet goed hoe ik het anders moet verwoorden.
We hebben beide nichtjes en neefjes en zeggen weleens: ,,Als dit bij ons kind zou gebeuren, dan zouden we het zo aanpakken". Dat is nu vooral theorie, want misschien verandert dat als je een tweede kind hebt en je minder tolerant bent voor gehuil, waardoor je dingen toelaat die je eerst niet zou doen.
Lees ook: Goed genoeg ouderschap: 'Feilbare ouders bewijzen hun kind een enorme dienst'
Werken voor wat je wilt
We komen allebei uit een agrarisch en ondernemersgezin waar we hebben geleerd dat je moet werken voor wat je wilt. Dat willen we doorgeven aan onze kinderen. We hebben vroeger veel gewerkt en eigen geld verdiend, en dat willen we ook voor onze kinderen.
Er is een bepaald beeld van hoe we onze kinderen willen opvoeden en hoe we als ouders willen zijn, maar dat kan natuurlijk nog alle kanten op. Iedereen denkt te weten hoe je moet opvoeden totdat je zelf kinderen hebt, en dan blijkt het vaak anders te zijn. Dus we zullen het moeten ondervinden hoe het echt gaat.'
/daabb5964752480681573c1400e5e004/image.jpg)
/6f98dc498b81422686cb8ba29fbbca97/image.jpg)
/0bb068caee0440e5baf0bcbef4ee6ed4/image.jpg)
/6d6041e779814417a6cdd4ae095bbaab/image.jpg)
/81124d7b65534e47869504724259bd3b/image.jpg)
/eb4d8e5d3e6a4e86b2a2603fc575ee3d/image.jpg)
/a9833cf82cef4709854c1e693e16649d/image.jpg)
/c1561003a7884989ae4c4baa25740f44/image.jpg)
/ab19119d7c51429ebde281b576861779/image.jpg)
/cf851a9783f1472ea54c1378b8465d63/image.jpg)
