'Door mijn werk als psycholoog voor zwangeren, wist ik dat moeder worden geen gesneden koek is. In dat opzicht begon ik niet naïef aan het ouderschap toen ik zelf in verwachting was van mijn oudste dochter die inmiddels 10 jaar is.
Nieuwe rol
Ik wist dat mijn leven na de bevalling niet gewoon door zou gaan. Mijn leven zou veranderen met een kind, ik zou veranderen. Dat was oké, ik verwachtte dat het mijn leven meer diepgang zou geven en was bovendien nieuwsgierig naar de invulling die ik zou geven aan mijn nieuwe rol als moeder.
Toch werd ik overvallen door de grootheid van de transitie. Geen moment had ik erbij stilgestaan dat die transformatie me zou raken in mijn diepste lagen.
Lees ook: Bloed, pijn en twijfels: tobbende moeders zijn de nieuwe literaire helden
Altijd aan
Het was alsof er een antenne uit mijn hoofd groeide op het moment dat mijn dochter was geboren. Ik stond 24/7 aan, voelde me constant verantwoordelijk en ondanks de hulp en steun die ik had, wilde ik alles zelf doen.
Natuurlijk was ik dol op mijn dochter, en op haar broer dat drie jaar later geboren werd. En toch was ik in beide gevallen blij dat het eerste jaar erop zat. De geluidjes die ze maakten, het knuffelen, dát vond ik leuk. Maar het constant aanstaan, niet.
Verre van mezelf
Mijn moederrol nam alles in beslag, waardoor ik niet meer wist wie ik was en daar werd ik ontzettend onzeker door. Ook voelde ik me na mijn zwangerschappen, waarin ik juist zo zichtbaar was door mijn buik, vaak onzichtbaar. Ineens ging alle aandacht naar mijn kinderen. Er was helemaal geen ruimte voor mij en voor wat het betekende om moeder te zijn.
Na drie maanden ging ik weer werken en werd ervan uitgegaan dat ik weer gewoon mezelf was, terwijl ik me verre van mezelf voelde. Ik worstelde met het stellen van prioriteiten en vond het moeilijk om én thuis én op mijn werk aan mijn hoge verwachtingen te voldoen.
Lees ook: Puberteit heftig? De verandering van vrouw naar moeder is net zo ingrijpend
Matrescentie bestaat
Had ik maar geweten dat wat ik doormaakte volkomen normaal was, dat er zelfs een term voor is. Want matrescentie (term voor de transitie van vrouw naar moeder) bestáát en is net zo ingrijpend als de puberteit.
Nu weet ik dat ik ook tijd voor mezelf mag nemen, dat ik niet alles altijd maar leuk hoef te vinden en dat mijn liefde voor mijn kinderen en dat wat ik (soms) van het moederschap vind, losstaan van elkaar.
Als ik had geweten dat mijn moederteit me zo hard zou treffen, dan had ik de lat een stuk lager gelegd en me minder vaak schuldig gevoeld. Dan was ik niet zo vaak, zo hard op mijn bek gegaan. Had ik die lessen niet via the hard way geleerd maar geweten dat het oké was hoe ik me voelde.
Lees ook: Heb je weleens spijt van het ouderschap? Zo deal je met die gevoelens
Niet alleen
Pas toen ik het boek Moederteit van de Britse wetenschapsjournalist Lucy Jones las, viel het kwartje. O, dáármee loop ik al jaren te stoeien, dacht ik. Mijn oudste was toen al 9 jaar. Ik gun het andere vrouwen om al veel eerder milder te zijn. Lang niet iedereen ervaart de moederteit zo intens als ik, maar voor iedereen die ook worstelt: je bent niet de enige, je bent niet abnormaal en het komt goed. Echt.'
Lotte beheert het Instagram-account @Moederteit, waarin ze vrouwen op een laagdrempelige informeert over de transitie van vrouw naar moeder vanuit professioneel oogpunt en als ervaringsdeskundige.
