'Mijn eerste zwangerschap verliep volgens het boekje, ik voelde me goed en iedereen vertelde me dat ik straalde. Tot tijdens de 20 weken echo werd ontdekt dat het hartje van onze baby niet meer klopte.
Dat bericht kwam als donderslag bij heldere hemel. Ik had helemaal geen klachten, dit kon toch niet waar zijn?
Lees meer: 20 wekenecho: wat wordt er precies onderzocht?
In shock
Ik was in shock. Het was alsof ik werd stilgezet en de wereld om me heen doordraaide. Van het gesprek dat we daarna hadden, heb ik weinig meegekregen. Ik ving alleen wat flarden op, zoals "bevalling opwekken" en "crematie".
Omdat de verloskundige geen doodverklaring mocht geven, werd ik doorverwezen naar het ziekenhuis. Tot die afspraak klampte ik me vast aan een goede afloop, misschien had ze het toch niet goed gezien? Maar die hoop vervloog al snel. De gynaecoloog bevestigde dat ons kindje niet meer leefde en al ruim een week geleden was gestorven.
Dat ze al zo lang levenloos in mijn baarmoeder zat, was gevaarlijk voor mij, omdat er een verhoogde kans was op infecties. De volgende dag al, werd de bevalling opgewekt.
Mijn lichaam wilde de baby niet loslaten
Mijn lichaam deed niet wat we hoopten, alsof het niet geloofde dat de baby niet meer te redden was en het alles deed om haar bij zich te houden. Op 12 maart werd Faith geboren na een bevalling van 36 uur.
Tien minuten daarna werd ik met spoed naar de OK gereden, omdat ik veel bloed verloor. Mijn man bleef alleen achter in de kamer met onze stilgeboren dochter in zijn handen. Uiteindelijk verloor ik 1,5 liter bloed, omdat de placenta niet losliet. Kort daarna ging ik knock-out in de douche en mentaal zat ik er helemaal doorheen. Zo erg zelfs, dat de crisisdienst op me af werd gestuurd.
De volgende dag mochten we naar huis, waar we onze dochter een paar dagen bij ons hebben gehad tot aan haar crematie.
Langdurig ziek gemeld
Op de dag dat ik wist dat ons kindje niet meer leefde, had ik mijn werkgever al gebeld. Ze was begripvol en heel meedenkend en meldde me langdurig ziek.
Als ik daaraan terugdenk, dan vind ik het wrang dat het op die manier moest. Het is alsof ik iets onder de leden had wat weer over zou gaan, maar ik was niet ziek. Ik rouwde omdat ik moeder was geworden zonder dat ik een baby in mijn armen had.
Geen rouwverlof bij verlies voor 24 weken zwangerschap
Mensen hebben wettelijk recht op vijf dagen rouwverlof na het overlijden van een ouder, maar krijgen nog geen dag verlof voor de stilgeboorte van een baby jonger dan 24 weken.
Inmiddels zijn we vijf jaar later en heb ik na het verlies van Faith twee gezonde zoons gekregen. Terugkijkend, was die eerste bevalling het heftigst en zwaarst van allemaal, zowel fysiek als mentaal.
'Had ik maar rouwverlof gekregen, dan had ik in alle rust kunnen herstellen en afscheid kunnen nemen, zonder me druk te hoeven maken over werk en gesprekken met de arbo-arts.'
Het is bij wet geregeld dat vrouwen na een stilgeboorte na 24 weken zwangerschap recht hebben op twee weken rouwverlof. Voor vrouwen zoals Shannen, die hun kindje eerder verliezen, is op dit moment (nog) niets geregeld. Al staat het onderwerp dankzij deze petitie wel op de politieke agenda's. De Gemeente Amsterdam bijvoorbeeld, heeft de wet in juli 2025 verruimd. Vrouwen die daar werkzaam zijn, krijgen ook na 20 weken zwangerschap al rouwverlof bij verlies.
We publiceren iedere zondagavond een nieuwe aflevering in deze rubriek, eerdere interviews lees je in ons dossier Had ik maar. Heb je ook een levensles over het ouderschap die je wilt delen met andere ouders? Mail oproep@oudersvannu.nl
