Het vierde trimester: Moniek verloor haar vader, kreeg een post-partumdepressie en staat er nu alleen voor

Hoogzwanger naast de kist

'Op 2 november kreeg mijn vader te horen dat hij uitgezaaide alvleesklierkanker had. Hij had een prognose van zes tot negen maanden. Mijn zusje en ik waren beide eind januari uitgerekend. Mijn vader zei: ,,Daar ga ik voor, ik ga de baby's gewoon zien". Maar al snel ging het veel slechter. Hij is op 10 december overleden. Met onze bolle buiken reden mijn zusje en ik de kist binnen – een afschuwelijk beeld. Mijn vader was mijn grootste maat.

Vier uur slaap in de week

Op 1 februari werd Elin geboren. Je hebt je grootste liefde losgelaten, en dan komt er ineens een nieuw wezen waar je schijnbaar van moet houden. Maar ik voelde het niet. Elin was een enorme huilbaby – ze heeft alle spanning meegekregen die ik voelde in mijn buik. Ik sliep maar vier uur in de week. Ik viel ontzettend af, had geen ruimte voor zelfzorg en voelde me compleet eenzaam. Ik raakte mezelf kwijt en ontwikkelde een post-partumdepressie. Het was echt vreselijk.

Lees ook: Postnatale depressie: wat kun je doen?

Burn-out en relatiebreuk

Ik had wat extra verlof genomen, daarna ging ik toch maar weer aan de slag. Maar in september kwam ik met een burn-out thuis te zitten. Ook mijn relatie heeft het niet gered. In december is hij verhuisd. Daar stond ik dan, met alle ballen die ik in de lucht moest houden en alles wat ik nog moest verwerken.

Tien jaar ouder

Ik heb veel therapie gehad. Ik hoorde mijn dochter áltijd huilen in mijn hoofd, dat is met EMDR iets minder geworden. Mijn rug was kapot van het wiegen en mijn ogen zijn achteruitgegaan doordat ik ze altijd open had. Ik kan niet zelfstandig slapen, omdat ik hyperalert ben en mijn spieren helemaal gespannen zijn als ik in bed lig. En áls Elin wakker wordt, giert de adrenaline door me heen. Elke avond ga ik rond 20:30 uur naar bed, omdat ik niet weet hoe de nacht verloopt.

Lees ook: EMDR-therapie na een bevalling

Vriendschappen verloren

Ik kan jaloers zijn op mensen die 's avonds afspraken hebben, of ongestoord tv kunnen kijken. Mijn sociale leven staat op een laag pitje. Ik ben ook veel vriendschappen verloren: ze begrepen me niet of hadden geen flauw idee door welke hel ik ging.

Op mijn werk probeerde ik de knop om te zetten en het beste van de dag te maken, maar in de praktijk kon ik amper mijn ogen openhouden of überhaupt fatsoenlijk een gesprek volgen. De praktijkondersteuner zei: ,,Jouw bord is al veel te lang veel te vol". Zonder al het leed en trauma is een gezin al hard werken, en dan moet je je voorstellen dat je het zonder partner doet. Ik denk niet dat veel mensen dat beseffen.

Zus

Mijn zusje is anderhalf uur na mij bevallen, we denken dat onze vader dat zo heeft geregeld vanuit de hemel. Haar baby was ook een huilbaby, dus we begrijpen elkaar heel goed. Ze woont niet in de buurt, maar we videobellen vaak. Er waren dagen dat we geen volwassenen spraken, dan belden we elkaar maar. Dat is onze redding geweest.

Moederliefde

Nu Elin wat ouder wordt, slaapt ze iets beter. Ik slaap nu zo'n vier à vijf uur per nacht, dat wás mijn weeksaldo. Sinds een paar maanden voel ik ook moederliefde voor haar. Het is een vrolijk en knap kind, daar kan ik nu ook de rijkdom van inzien.

Tussendoor probeer ik ook iets aan rouwverwerking te doen. Een paar maanden terug hoefde voor mij op bepaalde momenten het leven echt niet meer op deze manier. Ik leef nog steeds per dag, maar zie ook dat we van heel ver komen. Ik ben megatrots op mezelf dat ik het toch maar allemaal doe, in mijn eentje met twee kids.'