'Twee weken voordat mijn moeder stierf, fluisterde ze me steunende woorden toe over mijn naderende bevalling. Jij kan dit, zei ze, je gaat het geweldig doen. Toen het eenmaal zo ver was, keek ik naar haar foto, die ik op een zichtbare plek had gezet. Daar heb ik veel kracht uitgehaald, omdat ze op die manier toch bij me was.
Liefde en verdriet
Op het moment dat mijn zoon werd geboren, klapte er een golf van liefde over me heen. Het was een enorme opluchting dat er naast dit grote verdriet dat ik voelde voor het verlies van mijn moeder, ook ruimte was voor liefde. Op voorhand had ik me daar grote zorgen over gemaakt, maar vanaf de eerste seconde dat ik hem vasthield verdween die twijfel: het was niet het één of het ander, en die twee grote gevoelens liepen ook niet door elkaar heen. Ze bestonden naast elkaar.
Dus ik stelde mijn zoon vol trots voor aan zijn opa en miste tegelijkertijd mijn moeder aan de rand van mijn bed. Ik genoot van de momenten dat mijn vader hem vasthield en besefte ook hoe erg ik het vond dat mijn moeder dat nooit zou kunnen.
Borstvoeding als eerbetoon
Ik voelde een enorme drive om borstvoeding te geven, omdat mijn moeder mij als kind ook met de borst had gevoed. Dit had ik van haar meegekregen en ik wilde het per se doorgeven aan mijn kind. Tijdens de voedingsmomenten was ik ontzettend trots dat mijn baby aan mijn borst lag en kon ik tegelijkertijd huilen om mijn moeder.
Als mijn vader op visite was, dan vertelde hij over hoe borstvoeding bij haar ging. Zij had, net als ik, enorme overproductie. Door te horen over die gelijkenissen, voelde ik me heel erg verbonden met haar.
Lees ook: Deze moeder vestigde het wereldrecord borstvoeding doneren: 2645,58 liter
Fijne afleiding
Natuurlijk miste ik mijn moeder, vooral in het begin dacht ik vaak: waar doe ik goed aan, wat zou zij hebben gedaan? Ik had zo graag over haar ervaringen willen horen en bij haar aan willen kloppen voor advies. Toch waren er ook momenten dat ik niet met haar bezig was.
Ik vond het moederschap overweldigend en legde de lat hoog voor mezelf, maar dat ik alles zo goed wilde doen, was ook een fijne afleiding. Er waren momenten dat ik kon opgaan in het zorgen voor of genieten van mijn baby, maar er ging geen dag voorbij dat mijn moeder er niet 'was'.
In gedachten sprak ik met mijn moeder
Ook al was mijn moeder fysiek niet meer aanwezig, ik hield haar levend door over haar te praten. In gedachten sprak ik met haar, en ik vertelde mijn zoon verhaaltjes over zijn oma. Familieleden kwamen vaak langs en benoemden dan dat mijn moeder trots zou zijn geweest. Dat raakte iedere keer, omdat dat toch de erkenning is waar je als nieuwbakken moeder naar verlangt. We zochten elkaar extra veel op en genoten juist na het verlies van dit nieuwe leven dat zo welkom was.
Mede daardoor was die eerste periode niet zwaarmoedig, maar liefdevol. Als ik terugkijk, voel ik vooral trots dat ik het geflikt heb. Het krijgen van een eerste kind is een aardverschuiving. Dat ik dat zonder mijn moeder heb gedaan, geeft ook extra kracht, omdat ik besef dat ik daartoe in staat ben geweest.'
