'Lief vind ik het als de ouders waar ik ga kramen, me helemaal wegwijs maken in hun huis. Vooral de vaders dan; de moeders schrijf ik strikte rust en knuffeltijd met de baby voor. De vaders trouwens ook, maar die voelen zich vaak verplicht om precies uit te leggen waar alles staat en hoe alles werkt. Wat ik snap en waardeer, maar zoals ik altijd zeg: bij niemand staat de koffiepot op het toilet. En er is geen merk wasmachine dat ik niet kan bedienen. Ik red me wel.
Lees ook: Wat doet een kraamverzorgende (en wat niet)?
Gezellige chaos
Zoiets heb ik ook gezegd bij het gezin waar ik deze week kraam. Het is een gezellige chaos en als moeder van vier kinderen gedij ik daar het beste bij. Hier is net het derde kindje geboren, de eerste twee vormen een tweeling van 5 jaar oud. Ik heb geen verstand van al die termen, maar het zou me niet verbazen als ze allebei zo'n gezellig ADHD-gen hebben want die twee kunnen toch een wervelwind nadoen met z'n tweeën.
Alleen maar leuk: ik zet ze in als hulp, neem ze mee naar de speeltuin wanneer de vader thuis is en geniet van hoe blij ze zijn met hun zusje. Tussendoor doe ik, behalve mijn gewone werk, waar ik dol op ben: uitgebreide lunches maken. Ik heb niets met een boterham met kaas, maar probeer altijd een lekkere soep of salade te maken.
Linzensoep met stokbrood
Vandaag staat er linzensoep op het programma met een stukje stokbrood erbij. 'Vertel mij maar even wat de oven is', zeg ik tegen de ene helft van de tweeling. Want ondanks mijn 'ik red me wel', ben ik in verwarring in de hypermoderne keuken waar alle apparaten op elkaar lijken. 'Die!' wijst het jongetje vol overtuiging en aangezien ik zelf ook al dacht dat dat het juiste apparaat was, geloof ik hem meteen.
Ik leg het stokbrood erin, draai aan een knop en ook al zit ik wat te klooien met de cijfertjes en graden, het apparaat gaat aan. Zal wel goedkomen, denk ik, en ik leg de laatste hand aan de soep. Dan gooit een van de kinderen iets om in de woonkamer, loop ik daarnaartoe, sta vervolgens te dweilen en tegen de tijd dat ik het water weggooi, gaat er een alarmbel in mijn hoofd af.
Lees ook: Dit kunnen we leren van tweelingouders: 'Zorg voor jezelf en vraag om hulp'
Hoesten en gillen
Het volgende moment klinkt die alarmbel ook letterlijk door het huis in de vorm van een luid geloei. Het brood! Ik snap niet hoe het kan want het ligt er nog niet zo lang in, maar als ik het deurtje van de oven opentrek, zie ik even helemaal niets meer door de rook die eruit komt.
Ik begin te hoesten en te gillen en grijp de tweeling om daarna snel de keuken uit te rennen. De vader komt naar beneden gerend om te zien wat er is gebeurd. De keuken ziet eruit als een slagveld, het deurtje van de – zo weet ik nu – magnetron staat nog open en de rook wordt niet minder. Ik ga de keuken weer in, wil iets blussen met water, maar er zijn gelukkig geen vlammen.
Oerstom
Wel krijg ik een onbedaarlijk hoestbui van de vieze, verbrande rook. Ik begin maar wat te redderen. Zet de ramen open, kalmeer de tweeling. De vader schakelt de rookmelder uit. De moeder roept van boven of alles goed gaat en ik loop erheen om haar gerust te stellen. 'Ik geloof dat ik een stokbrood in de magnetron heb gestopt', zeg ik beschaamd. Ik voel me even heel klein en heel dom. Wie doet zoiets?!
De vader komt ook naar boven en in mijn hoofd bereid ik alles voor: ze mogen natuurlijk om een andere kraamverzorgende vragen, het bureau zal de schade vergoeden, het spijt me dat ik zoiets oerstoms heb gedaan – ik hoop maar dat ik deze situatie nog kan redden. Maar tot mijn verbazing kijken ze eerst naar elkaar en dan naar mij en dan beginnen ze keihard te lachen. Ik doe mee, schaapachtig en als een boer met kiespijn.
Lees ook: 10 simpele recepten om te bakken met kinderen
Doorheen geslapen
Gelukkig valt de schade mee. Een brandlucht, een vieze magnetron, maar niets blijvends. Het stokbrood komt er geblakerd uit en wordt door de vader uitgebreid op de foto gezet. De tweeling staat er met de neus bovenop. De vader gaat snel naar de supermarkt en haalt een nieuw brood – afgebakken en wel.
En dan lunchen we met z'n allen. De baby heeft overal onverstoorbaar doorheen geslapen. Als ik aan het eind van de week wegga, bied ik nogmaals mijn excuses aan, maar de ouders willen daar niets van weten. Ze overhandigen me een doos. Ik zie een taart met de afbeelding van de magnetron erop en moet dan zo hard lachen dat hij bijna uit mijn handen valt.'
Lees ook: Originele cadeaus om je kraamverzorgende te bedanken
Meer uit de rubriek Kraamwerk lezen? Dat kan hier!
