Ik zit al zeker tien minuten op de grond in mijn woonkamer. Zo'n 3 meter verderop, recht tegenover mij, zit mijn boze 4-jarige dochter. Een intense staredown vindt plaats, waarbij Rico en Badr verbleken.
Terwijl ik geen spier vertrek en haar tegelijkertijd zo vies mogelijk probeer aan te kijken vraag ik me af hoe ik in deze absurde situatie verzeild ben geraakt. Hoe kan het dat mijn 4-jarige dochter totaal niet van mij onder de indruk is?
Journalist Neeltje zocht uit hoe het zit met grenzen stellen: 'Ben ik echt zo begripvol, of vooral toegevend?'
Niet opgeven
Het begon allemaal zo vredig. Elke avond, voor het slapengaan, speel ik een spel waarbij ik verschillende dieren imiteer en zij moet raden welke. Een onschuldig ritueel dat, langzaamaan, uitgroeide tot een machtsstrijd. Je zou denken dat ik als moeder gewoon de regels bepaal, maar... dan ken je de koppigheid van mijn middelste dochter nog niet.
'Tien dieren nadoen!' zegt ze.
'Nee schat, twee is genoeg, het is al laat', zeg ik terug.
Maar een kleuter geeft niet zomaar op; 'Nee tien!'
Ik weet het goed gemaakt: 'We doen er vijf! Dat is heel veel en dan ga je daarna lekker slapen.'
Mijn dochter houdt vol: 'Nee, we doen er tien! Anders ga ik helemaal niet slapen.'
Lees meer over: het belang van een goed slaapritueel
Krijsende kleuter
Als ik nu toegeef, heb ik verloren in de opvoeding. 'Nou, mevrouwtje, jij gaat wél slapen en ik doe nu vijf dieren na of zometeen geen één meer', reageer ik.
'Nee, 10!' schreeuwt ze opeens heel hard.
In mijn laatste poging om mijn koter te corrigeren zeg ik: 'Nou, dan niet. Dan ga ik nu geen dieren nadoen en ga jij nu slapen.' Vastberaden loop ik de kinderkamer uit, helaas op de voet gevolgd door een hard krijsende kleuter.
Deur dicht
Ze gaat boos op de grond in de woonkamer zitten. Ik probeer diverse correctie- en onderhandelingstechnieken, variërend van streng toespreken tot inspelen op haar schuldgevoel en het aanbieden van een ander leuk schouwspel om de strijd niet te verliezen maar wél van dit gedoe af te zijn.
Mijn woeste kleuter neemt haar tijd en houdt voet bij stuk. Na een kwartier concludeer ik dat zij meer geduld heeft dan ik dacht, en ik minder. Uiteindelijk sleur ik haar aan één arm richting haar bed en gooi de deur dicht. Op de achtergrond hoor ik haar nog lang protesteren.
Lees ook: Omgaan met woedeaanvallen van een boos kind
Nieuwe ronde
De volgende ochtend krijg ik een grote, enthousiaste knuffel. Heeft ze soms het geheugen van een goudvis?, denk ik nog. Maar ik weet inmiddels wel beter. Vanavond weer een nieuwe ronde met nieuwe kansen, zal ze denken.
Zucht, een liefdesrelatie is er niks bij.
