Het voelt altijd een beetje alsof ik weer op de basisschool zit en bij de juf moet komen om mijn rapport te bespreken. Schoorvoetend neem ik plaats achter mijn bureautje en knik gedwee op al het commentaar. Ik heb namelijk de erg irritante behoefte om het goed te doen.
Dit is kort samengevat het gevoel als ik op weg ga naar het consultatiebureau. Het voelt op één of andere manier als een vleeskeuring van mijn kind. En van de ouder. Mijn vrouw kan hier veel beter tegen. Bij haar gaat de kritiek (zo voel ik dat dan) het ene oor in en het andere oor uit.
Lees ook: Wat je wilt weten over het consultatiebureau
Zo'n verschrikkelijke ouder
Bij mij wordt het heel persoonlijk. En ik wil er alles aan doen om ook een sticker te krijgen van de consultatiejuf (had ik al gezegd dat het een irritante behoefte is). Een paar voorbeelden. Mijn oudste dochter Koosje moest een paar blokken op elkaar stapelen en zeggen welke kleuren ze zag.
'Blauw, geel en oranje', zei ze met speels gemak. 'Dat doet ze al goed zeg', antwoordde de kinderarts goedkeurend. 'Ja, het is een slim kind', mompelde ik. Ik was zo'n verschrikkelijke ouder geworden. Ik kreeg al snel de deksel op mijn neus.
Bij de volgende opdracht moest Koosje een vloeiende cirkel tekenen. Het werd een kriebelige ovaal. 'Hmm', blies de kinderarts uit, haar wenkbrauwen fronsend. Driftig begon ze op de computer te typen. Mijn hersenen maakten overuren. Hoezo 'hmm'? Is mijn kind niet goed? WAT IS ER? 'Ik denk dat het verstandig is dat u meer met uw kind gaat kleuren', was haar advies. Ik heb vervolgens vier kleurboeken aangeschaft.
Meer lezen over de ontwikkeling van de fijne motoriek
Papa eten
Bij mijn jongste dochter ging het niet veel beter. Tussen haar eerste en tweede levensjaar zou ze zo'n vijftig woorden moeten kunnen. Fiep kreeg nog maar net hond, mama en papa uit haar mond. Na ons bezoek aan het consultatiebureau veranderde ik in een wandelende Duolingo-app.
Tijdens een wandeling hing ik over haar heen en herhaalde allerlei woorden van dingen die we onderweg tegen kwamen. Ik was blij dat ik een kind bij mij had, anders was er waarschijnlijk een enkeltje voor mij geboekt naar het gesticht. De woordenschat van Fiep ging met sprongen vooruit. Nu kon ze ook 'papa eten' commanderen.
Boven de curve
Maar na een volgend bezoekje werd ik weer ver teruggeworpen. Na het weegmoment kwam er een interventie door de kinderarts. Ze zat erg hoog boven de curve. 'Hoe ziet het voedingsschema van uw dochter er uit?', sprak de kinderarts mij streng toe.
'Nou op maandag ben ik vrij en dan gaan we altijd een croissantje halen. En als de viskraam er staat een portie kibbeling. Ik vind een stroopwafel ook leuk om samen…' 'Ja, stop maar meneer Van de Meerendonk. Dit eetgedrag moet echt veranderen.' Ik moest bekennen dat Fiep wel wat was aangekomen, maar ik vond zo'n boeddha-baby in huis ook wel gezellig.
Meer lezen over de groeicurve van je kind
Uitgelachen
Thuis vertelde ik mijn vrouw wat er was gebeurd. Ze begon keihard te lachen. 'Niemand vertelt bij het consultatiebureau de waarheid.' Volgende maand staat er weer een bezoekje gepland. Ik hoop heel erg dat ik deze keer een sticker krijg.
