Donkerpaarse strepen
'Bij mijn eerste zwangerschap kreeg ik met 34 weken striae. Best heftig – tot die tijd was mijn lichaam amper veranderd en ineens zat mijn buik vol donkerpaarse strepen. Zes weken later werd Jens geboren. De placenta moest op de ok worden verwijderd en daarna zou ik kort op de afdeling Medium Care komen te liggen, maar door een spoedgeval werd dat anderhalf uur.
In die tijd was de verpleging nergens te bekennen. Jens was bij mijn vriend, maar ik raakte in paniek: was er iets met hem aan de hand? Waarom duurde het anders zo lang tot ik werd opgehaald? Mijn hulpgeroep werd niet gehoord en ik had geen knop om personeel op te piepen. Ik werd totaal aan mijn lot overgelaten.
Lees ook: Striae, wat is het en hoe voorkom je het?
Niet goed genoeg
In de kraamweek stopte ik mijn emoties over die traumatische uren weg. Ik moest er voor mijn kind zijn. Daarbij wilde ik alles volgens het boekje doen: borstvoeding geven, de baby voorzichtig verschonen – alleen dan zou ik een goede moeder zijn.
Als kind heb ik door pesterijen altijd gedacht dat ik niet goed genoeg was. Later ontwikkelde ik compensatiedrang, bijvoorbeeld door hoge cijfers te halen, en het moeder worden versterkte dat. Kunstvoeding geven voelde al als falen.
Na een paar maanden stortte ik door dat streven naar perfectie en het slaapgebrek in. Ik was oververmoeid, worstelde met de borstvoeding en schoot voor mijn gevoel overal in tekort. Toen ik zelfs nare gedachten kreeg waarin ik Jens iets wilde aandoen, wisten mijn vriend en ik: dit gaat niet goed.
Lees ook: Postnatale depressie, wat kun je doen?
Ik hou van jou
Vlak erna – Jens was bijna zes maanden – stelde de huisarts een postnatale depressie vast. Ik kreeg antidepressiva en ging in gesprek met een psycholoog. Met hulp van therapie leerde ik de nasleep van mijn bevalling en alle nare gedachten te verwerken.
Na drie maanden kreeg ik meer energie en begon ik me wat vrolijker te voelen. Toen Jens vlak voor zijn eerste verjaardag begon te lopen, werd ik ineens warm van binnen. Wauw, dacht ik, ik hou van jou – een geweldig gevoel dat ik nog nooit had gehad.
Herinnering
Fysiek was ik allang weer de oude. Ik was zelfs slanker dan vóór mijn zwangerschap, maar durfde niet in de spiegel te kijken. Mijn buik vol striae vormde een pijnlijke herinnering aan mijn bevalling en depressie.
Tijdens mijn tweede zwangerschap, ruim een jaar later, kwamen er gelukkig geen strepen bij. Ook bleven depressieve gedachten uit door veel te praten met mijn verloskundige en psycholoog.
Tijgerbuik
De bevalling van Gijs verliep voorspoedig, maar hij bleek een huilbaby en dat maakte de kraamtijd pittig. Toch genoot ik ervan. Ik had inmiddels geleerd dat ik niet alle ballen zelf hoog hoefde te houden en aanvaarde hulp van mijn vriend en omgeving. Ik gaf Gijs zelfs één keer per dag kunstvoeding om mezelf rust te gunnen.
Dat ik zulke grote stappen heb gemaakt, maakt me trots. Ik ben als moeder ook relaxter geworden. Bij een kik van Jens stond ik direct naast z'n bed, nu denk ik: als Gijs even huilt, maakt mij dat geen slechte moeder.
Ik ben ook anders naar mijn lichaam gaan kijken. Mijn buik herinnert me nu aan het feit dat ik twee prachtige zoons heb mogen dragen en de strepen doen me niets meer. Jens noemt het een tijgerbuik. Mooier kan niet: tijgers zijn sterk, precies zoals ik me nu voel.'
Dit artikel is eerder verschenen in Ouders van Nu Magazine – Tekst: Tessa Heselhaus, fotografie: Rolinda Windhorst
Artikelen van Ouders van Nu ontvangen in je mailbox?
Schrijf je in voor onze nieuwsbrief.
