Monieks bevallingsverhaal: 'Het is beter als ik niet ga liggen. Zitten gaat niet. Wat dan wel?'

'Het is eind van de middag. De verloskundigenpraktijk gaat zo sluiten. Zal ik ze bellen? Twee dagen geleden ben ik gestript. Maar ik heb geen kramp, geen wee. Niks. Ik pak m'n telefoon. Kan mij het schelen.

Yes, morgenochtend word ik nog een keer gestript! Alles om een hoge bloeddruk te voorkomen, zoals bij mijn eerste bevalling. Ik wil per se niet medisch worden, want dan mag ik niet in bad bevallen. Ontspannen in het water mijn kind ter wereld brengen: dat is wat ik wil.

Is dit het?

Nog geen twee uur na het telefoontje en ik voel kramp. Buikpijn. Er gebeurt iets. Mijn buik verandert zelfs van vorm. Van rond naar puntvormig. Ze zeggen weleens: "Als het echt weeën zijn, weet je het." Gek toch, mijn tweede bevalling, maar toch heb ik weer geen idee. Zou het echt zover zijn?

Lees ook: Weeën: welke soorten zijn er en hoe herken je ze?

Naar het hotel

Ik heb nu al twee uur krampen, ze worden snel pijnlijker. Thijs kijkt me bezorgd aan. "Het is te doen, hoor." Maar hij wil geen risico's nemen en belt de verloskundige. Ze zegt dat het klinkt als weeën. We mogen naar het geboortehotel komen.

Geen gehobbel

Even leunen op de keukentafel. Een kramp. Oké, ze zijn tóch wel pittig. Vrienden komen op Jesse passen. Hij slaapt en hoeft er niks van te merken. In de auto neemt Thijs expres een route met glad asfalt. Zodat ik niet op en neer hobbel. Wat een lieverd.

4 centimeter

Bij de klapdeuren van het geboortehotel staat al iemand op ons te wachten. "Je bad staat klaar," zegt ze. Wat een welkom! De verloskundige komt meteen mijn ontsluiting checken, 4 centimeter, dat gaat lekker. Rond 23.30 uur zal ze terugkomen. Om mijn vliezen te breken. Prima hoor. Ik voel me helemaal op mijn gemak. Hier gaat ons kind geboren worden.

Opgewonden

Ik wil onder de douche. Thijs helpt me. Het warme water stroomt over mijn buik. Ik hang achterover aan de handvatten in de douche. Pijnlijke wee. Heen en weer wiegen. Puffen. Ik kreun. "Wauw, ik word er bijna opgewonden van!" grapt Thijs vanachter het douchegordijn. Ik moet lachen. Ondanks de pijn.

En bedankt

Het is al 23.30 uur geweest. Wanneer komt de verloskundige nou? Ze heeft het vast druk, maar ik wil niet meer wachten. De minuten kruipen voorbij. Mag ik het bad in? Als ik in het water lig, komt ze eindelijk binnen. Ik moet het bad weer uit voor controle. 6 centimeter pas? Dat schiet niet op. "Ik ga nu je vliezen breken," zegt ze. "Daarna worden de weeën veel pijnlijker." En bedankt. Dat had ik liever niet geweten.

Lees ook: De ontsluitingsfase bij de bevalling, hoe gaat dat precies?

Terug in bad

Het breken van de vliezen is zo gedaan. Het moet tijdens een wee, dat is wel vervelend. Daarna stroomt het vruchtwater eruit. Nu heb ik drie of vier minuten tot de volgende wee komt. Snel van het bed af. Niet uitglijden en gauw het bad weer in.

Lees ook: Rachels bevallingsverhaal: 'De weeën vliegen me om de oren. Ik wil die ruggenprik!'

Wat een pijn

In bad krijg ik meteen een wee. Wat een pijn! Ik hang op mijn ene zij, probeer mijn andere zij. Niks voelt goed. Het is beter als ik niet ga liggen. Zitten gaat niet. Wat dan wel? Ik trek en hang aan de badrand. Keihard meeblazen. Mijn lijf schreeuwt van de pijn. Na een half uur móét ik gewoon liggen. Langzaam onderuit zakken. Warm water rondom mijn hele lijf. Wat heerlijk.

Oersterk

Ineens gaat het snel, 9 centimeter ontsluiting. Ik ben er bijna. "Ik ga de familie appen," roept Thijs. Nee, blijf hier! Weer een wee. De pijn gaat over in persdrang. Ik voel me ineens oersterk. Schreeuw alles eruit. Ik wil nú persen! "Niet schreeuwen. Bewaar je energie." De verloskundige coacht me door de persweeën heen. Precies wat ik nodig heb: zij naast me. Thijs achter me. Hij ondersteunt mijn rug. Een wee. Volhouden. Volgende wee. Weer volhouden. Ik probeer rustig te blijven: Ik kan dit. Gewoon doorgaan.

Zacht gehuil

Ik pers nog eens en voel het hoofdje. Pers nog eens: z'n schoudertjes en lijfje erachteraan. "Kom gauw rechtop zitten," roept de verloskundige enthousiast. In het water zie ik onze zoon. Alsof hij nog in het vruchtwater ligt. Het is zo vredig. We zijn er allemaal stil van. Langzaam haal ik hem naar boven. Tot hij op mijn borst ligt. Zacht gehuil in mijn oor. Wat een geweldige ervaring. Het is gelukt. David is geboren.'