Als ze het maar niet zien
'De hele terugweg in de auto zat ik zo onopvallend mogelijk op m'n handen mezelf een beetje omhoog te duwen. Terwijl mijn drie buurvrouwen de buurt over de tong lieten gaan, knikte en humde ik af en toe instemmend. Ondertussen dacht ik alleen maar: als de bekleding maar niet nat wordt, als ze het maar niet merken, als ze het maar niet zien. Ik voelde me zó ongemakkelijk en hoopte dat niemand doorhad dat ik met een doorweekte broek was ingestapt.'
Joggen
'Kennelijk had ik even gemist dat ze niet een rondje wilden wandelen op de hei, maar joggen. Als ik dat had geweten, had ik extra maandverband in m'n broek gedaan. Maar nu had ik het na een paar passen al langzaam warm en nat voelen worden. En daarna koud en klam.
Op handen zitten
Hoezeer ik ook had geprobeerd het tegen te houden, het was niet gelukt. Dus was ik het hele rondje vooral bezig geweest met hoe ik het kon verbloemen en hoe ik het straks in de auto moest aanpakken. En zo zat ik dus met een zeiknatte broek op m'n handen. Als de dood om een donkere plek achter te laten. Of erger: dat die eenmaal opgedroogd zou gaan stinken.'
Lees ook: Urineverlies na de bevalling
Altijd rennen
'De incontinentie ontnam me de zin om te gaan hardlopen. En dat terwijl ik altijd heel fanatiek was. Ik rende zelfs nog toen ik zeven maanden zwanger was. Daarvoor deed ik altijd mee aan wedstrijden als de Dam tot Damloop en halve marathons, en de tien kilometer in 44 minuten was meer regel dan uitzondering. Tot ik beviel van mijn eerste zoon.
De bevalling
Voor een eerste kind ging de bevalling best snel. Om vijf uur 's nachts begonnen de weeën en om half twee 's middags zei de verloskundige dat ik mocht gaan persen als ik een perswee kreeg. Maar er kwamen geen weeën meer, laat staan persweeën.'
Op eigen kracht
'Het voelde ineens alsof er die hele dag nog niets was gebeurd. "Je voelt het vanzelf wel," zei ze nog een keer. Maar nee, ik voelde het niet. Na een tijdje zei ze: "Pak al je krachten bij elkaar, je moet nu wel gaan persen, dan maar op eigen kracht." Dus heb ik veertig minuten lang kei- en keihard geperst om mijn zoon eruit te krijgen.
Onmenselijk rood
Op de foto's zie je nog hoe onmenselijk rood ik was, en ik heb de dag erna nog de hele dag knallende koppijn gehad. Zo veel kracht had ik moeten zetten. Het voelde, toen ik onze zoon van 58 centimeter en 4820 gram in handen kreeg, alsof ik twee marathons achter elkaar had gerend.'
Hoort erbij?
'Toen ik een paar maanden later voor het eerst weer een rondje ging rennen, voelde ik meteen nattigheid. Net als tijdens het niezen. In het begin vond ik het nog niet eens zo erg, ik dacht dat het erbij hoorde en dat het wel weer over zou gaan. Maar het werd niet beter.
Geen controle
Steeds als ik een nies voelde opkomen, moest ik even stil gaan staan met gekruiste benen, om het zo goed en zo kwaad als het ging een beetje in te houden daar beneden. Maar de controle was weg. Dus spontaan een rondje hardlopen zat er niet meer in. Voordat ik goed en wel was begonnen, ging ik eerst vijf keer naar de wc, deed maandverband in en droeg alleen nog zwarte renbroeken. Nooit kwam ik droog thuis.'
Nog een bevalling later
'Ik ging steeds kortere rondjes rennen en uiteindelijk besloot ik om zelfs helemaal niet meer te gaan, tot na mijn tweede zwangerschap. Ik was toen namelijk best wat aangekomen en ik wilde het hardlopen toch weer oppakken. Deze bevalling was veel makkelijker geweest en mét persweeën, toch was het incontinentieprobleem niet weg.
Welke spier?!
Mijn man zei dat ik het moest accepteren óf er iets aan moest gaan doen. Zo belandde ik bij een bekkenbodemspecialist. Ik kreeg oefeningen mee, maar ik voelde die hele spier waar zij het steeds over had helemaal niet. En toen ik na vier of vijf sessies liet ontvallen dat we nog een kinderwens hadden, adviseerde ze me er maar mee te stoppen. "Kom daarna maar terug," zei ze.'
Lees ook: Wanneer naar de bekkenfysiotherapeut?
Van broek wisselen
'Van de derde beviel ik binnen een uur en ik herstelde snel, maar ik ging niet terug naar de bekkenbodemspecialist. Zij had tijdens een van die sessies verteld dat er ook operaties voor bestaan, dus ik besloot dat ik dat gewoon meteen wilde en belde de huisarts. Het urineverlies was zo'n grote last geworden; geregeld in je broek plassen doet psychisch ook iets met je. Zelfs toen m'n oudste leerde fietsen, kon ik niet even een sprintje achter hem aan trekken zonder daarna weer van broek te moeten wisselen.
Taboe
En dan te bedenken dat heel veel vrouwen na de bevalling te maken krijgen met incontinentie. Het is echt nog een taboe, en daardoor leggen veel vrouwen zich er maar bij neer. Zonde, want er is dus echt wel iets aan te doen.'
Bandje erin
'Niet lang na dat telefoontje met de huisarts lag ik met een ruggenprik en met m'n benen in de beugels bij een gynaecoloog. Hij was gespecialiseerd in het zetten van TVT-bandjes en plaatste via mijn vaginawand een bandje onder mijn urinebuis waardoor die wordt ondersteund. De ingreep duurde maar twintig minuten. Door het bandje plas ik nu alleen nog maar op het moment dat ik er echt voor ga zitten.'
Horrorverhalen
'Van tevoren was ik best zenuwachtig. Helemaal toen een vriendin een dag ervoor vertelde over een documentaire die ze had gezien met horrorverhalen over matjes die worden geplaatst bij baarmoederverzakkingen. Maar ik besloot dat dat niet te vergelijken was, legde het naast me neer en ben er toch voor gegaan.
Voel je niks van
En ik ben zó blij. Die bewuste spier waar de bekkenbodemspecialist het over had, voel ik nog steeds niet, maar ik ben wel van mijn plasproblemen af. Twee weken na de ingreep kon de arts zien dat mijn lichaam het bandje goed aannam, het zal uiteindelijk met mij vergroeien. En op de eerste keer seks erna na, heb ik het nooit voelen zitten.'
Trampolinespringen
'Na drie weken mocht ik weer hardlopen. Ik vond het heel spannend, was zo bang dat de ingreep misschien toch niet voldoende had geholpen. Maar ik was stomverbaasd: geen druppel! Ik kan nu met een volle blaas rennen én met de kinderen trampolinespringen zonder ook maar enig urineverlies.
Geen gehannes
Nog geen half jaar na de ingreep rende ik weer achttien kilometer, zonder problemen. Geen gehannes meer met maandverband, met irritant om mijn middel geknoopte jasjes en dat gevoel van een natte broek. Ik heb het vertrouwen in mijn lichaam weer terug.'
Dit artikel is eerder verschenen in Ouders van Nu Magazine. Interview: Mirjam Rosema-Verhulst. Beeld: Getty Images
Artikelen van Ouders van Nu ontvangen in je mailbox? Schrijf je in voor onze nieuwsbrief.
