Oud-voetballer Anouk Hoogendijk vreesde miskraam: ‘We deden lange tijd alsof ik niet zwanger was'

Pas bij achttien weken zwangerschap en na een derde check besloot ex-voetbalinternational en presentatrice Anouk Hoogendijk (37) haar zwangerschap bekend te maken. Na twee miskramen was ze bang dat het nog eens mis zou gaan. 'Door jarenlang topsport bedrijven heb ik leren incasseren.'

Luister ook naar onze podcastserie Miskraammonologen

Inmiddels is Anouk bevallen van zoon Jip. Hij is geboren op 16 november 2022. Twee jaar geleden eerder kreeg ze al zoon Sonny. We spraken haar voor een uitgebreid interview toen ze 29 weken zwanger was van Jip.

Hoe heb je deze zwangerschap beleefd?

‘Bij een tweede vliegt het sneller voorbij, lijkt wel. Waarschijnlijk omdat er al een kindje rondloopt, maar misschien ook omdat ik het gevoel van zwanger zijn lang niet heb toegelaten. Door de complicaties in het begin deden Pieter en ik lange tijd alsof er niets aan de hand was, alsof ik niet zwanger was. Pas vanaf achttien weken is het écht zo.’

Je ontkende je zwangerschap uit angst?

‘Eigenlijk wel. Een jaar eerder had ik twee miskramen gehad – de eerste na negen weken, de tweede na vijftien weken. Ik wil niemand bang maken, maar beide keren zag ik het niet aankomen: ik voelde me geweldig en de echo’s waren goed. Dat het misging, viel rauw op ons dak. Dan weet je: dit is heel kwetsbaar.

Ook deze keer zag de eerste echo er goed uit, maar een dag later – tijdens televisieopnames – zat mijn been onder het bloed. Dit kan niet goed zijn, het is voorbij, dacht ik. Maar de spoedecho wees uit dat de baby niks mankeerde, vermoedelijk was een bloedvaatje geknapt. In korte tijd schoten we van dolgelukkig naar paniek en terug naar geruststelling. Echt een rollercoaster, fysiek en mentaal.’

Lees ook: Meer dan eens een miskraam? Deze onderzoeker vindt aanwijzing in immuuncellen

Een achtbaan die nog niet ten einde was.

‘Een paar weken later bleek ik toch een bloeding in mijn baarmoeder te hebben. Ze zeiden: ‘Gefeliciteerd, maar hou er rekening mee dat het nog kan misgaan.’ Ik kreeg wekelijks een echo, zat in het ziekenhuis of bij de verloskundige, elke keer tussen hoop en vrees. Konden we blij zijn, of konden we beter doen alsof er niets aan de hand is? We kozen dat laatste. Ik ging keihard door om mezelf te beschermen, maar goed, daardoor pakte ik wel minder rust, terwijl ik toch echt zwanger was.’

Hoe gingen jullie om met die onzekerheid?

‘We hielden ons vast aan de boodschap dat het vaker goed gaat dan verkeerd, en dat de bloeding zich aan de goede kant van de placenta bevond. Maar ik was er niet gerust op – ik had immers al twee nare ervaringen gehad. Toen ik voor een cursus naar Bonaire mocht, besloten we er een vakantie aan vast te plakken. Dat voelde als een soort doorbraak. Even weg van de wekelijkse controles, van de focus. Een paar weken liet ik het los. Bij thuiskomst bleek de bloeding in eerste instantie groter, maar een week later was het helemaal weg. Wat een opluchting.’

Lukte het om onbekommerd zwanger te zijn?

‘Eerst niet. Pas na de derde check viel er voorzichtig iets van me af. We besloten het bekend te maken, vooral om er zelf in te geloven, zodat het echter werd. Genieten lukt steeds beter: ik zie op de echo’s dat het goed gaat en ik voel de baby elke dag in mijn buik. We durven nu echt te geloven dat er nog een kind komt.’

Lees ook: Gynaecoloog Simone Broer over zwanger worden na een miskraam

Twee kinderen, je grote wens.

‘Dat is het zeker, al dacht ik ook: als dit nu weer misgaat, kan ik het dan nóg een keer aan? Pieter en ik zijn positief ingesteld. Als een tweede kind ons niet gegeven zou zijn, zou dat verdrietig zijn, maar we zouden de knop omzetten en gelukkig zijn met onze prachtige zoon Sonny. Door jarenlang topsport bedrijven heb ik leren incasseren. Natuurlijk mag je bij dingen stilstaan en soms flink balen – of erger – maar er is ook zo veel moois, waarom zou je dan focussen op alles wat minder gaat?’

Waar kijk je naar uit?

‘Me weer echt lekker voelen. Ik heb het nodig om te sporten en dat kan ik al een hele tijd niet meer. Na een pittige bevalling, een lang herstel, een miskraam, een volledige bevalling na vijftien weken en veel bloedverlies heeft mijn lichaam het behoorlijk zwaar gehad. Wat dat betreft ben ik ver van mezelf geraakt. Een verschil met de vorige keer is dat ik daar nu wel vrede mee heb.

Mijn vorige zwangerschap was ik in topconditie, hardlopen deed ik nog tot 26 weken. Ik was bezig met fit blijven, niet te veel aankomen, maar nu kreeg ik al vroeg last van mijn onderrug, bekken en billen. Ik ben al blij als ik elke dag een stuk kan wandelen. Toch zit ik er niet over in, ik accepteer het en laat het los, het komt allemaal wel weer. Pijntjes horen erbij, slechte nachten horen erbij, het kind gaat goed, dat is het enige wat telt. Ik ben doordrongen van het feit dat mijn enige taak is om een kind gezond op de wereld te zetten.’

Lees ook: Bewegingsdeskundige Esther van Diepen over sporten na de bevalling

Ben je al bezig met de bevalling?

‘Eerlijk gezegd heb ik de ervaring van de eerste keer een beetje weggestopt, maar langzaam maar zeker komt het terug. Ik droom er ook over. De eerste keer ging er het een en ander mis, maar ik vertrouw erop dat het een tweede keer beter gaat – dat zeggen veel mensen. Ook zijn Pieter en ik beter voorbereid; ik zal duidelijker zijn en sneller aan de bel trekken voor bijvoorbeeld een ruggenprik. De bevalling was heftig, maar tegelijkertijd het mooiste moment van mijn leven: Pieter en ik gingen diep samen. Hij week die twee dagen geen seconde van mijn zijde. We kwamen er sterker uit.’

Jullie zijn tien jaar samen, was het liefde op het eerste gezicht?

‘Op het tweede gezicht! We kenden elkaar vaag van de ALO, onze opleiding. Maar pas toen we elkaar na ons afstuderen weer tegenkwamen in Utrecht sprong de vonk over. We genoten van het leven, samen en apart, met kinderen krijgen hadden we absoluut geen haast. Ik was druk met topsport, en toen ik daarmee stopte, wilde ik eerst van de vrijheid genieten, reizen, kijken wat de wereld nog meer te bieden heeft. Voor ons kwam Sonny op een perfect moment.’

Lees meer: Wat doet de geboorte van een kind met je relatie?

Hoe bevalt het ouderschap?

‘Als we tien jaar jonger waren geweest, hadden we misschien nog langer gewacht, maar we realiseerden ons dat we niet eindeloos de tijd hadden. Eerlijk, als ik had geweten dat het zó leuk was, had ik het wel eerder gedaan. Het eerste jaar was Sonny elke ochtend om half vijf wakker, en ik dus ook, maar ik heb er geen seconde moeite mee gehad. En dat voor iemand die het altijd verschrikkelijk vond als de wekker te vroeg ging!

Nu sprong – en spring – ik lachend uit bed zodra ik hem hoor. Ik vind het elke dag weer een feest: jij bent gewoon mijn kind, denk ik dan, ik ben jouw moeder! Ik scheel zelf een jaar met mijn broer en dat kleine leeftijdsverschil gunden we Sonny ook. Bovendien herstelde ik moeizaam, dus misschien was het wel slim om meteen ‘door te pakken’. Dat liep duidelijk anders. Inmiddels zeggen Pieter en ik tegen elkaar: misschien moest het toch zo zijn. Sonny heeft meer ritme en is al een stuk zelfstandiger. Het is goed zo.’

Welke impact heeft het ouderschap op jullie relatie?

‘Je ziet elkaar ineens in een onbekende rol en dat pakt bij ons goed uit. Het is heerlijk om Pieter zo verliefd te zien op Sonny, dat geeft iets extra’s, alles wat we samen hebben doorstaan, maakt ons nog hechter. Aan de andere kant: plannen vinden we lastig, er zitten gewoon te weinig uren in een dag. We puzzelen nog steeds hoe we de tijd verdelen tussen elkaar, onze sociale contacten, sport, werk, onszelf. We doen ons best om onze eigen dingen te behouden. Zoals die cursus op Bonaire, negen dagen, dat vond ik erg lang, maar ik deed het wel. Pieter ging op wintersport met vrienden, we vinden het belangrijk om dat erin te houden. Het is goed om af en toe even niet ‘de ouder’ te zijn.’

Lukt dat samen ook?

‘We doen ons best. Al vanaf zes weken logeert Sonny elke zondag bij mijn ouders. Dan hebben wij date night. Dan proberen we niet over Sonny te praten en de verleiding te weerstaan om in pyjama op de bank te gaan liggen. Af en toe is dat natuurlijk heel lekker, maar in principe gaan we bewust uit eten of kleden we ons mooi aan en gaan we thuis samen koken.’

Lees ook: 10x date night at home

Wat had je je voorgenomen nooit te doen als moeder?

‘Constant over mijn kind praten, zeker niet bij vrienden of familieleden zonder kinderen. Dat vonden Pieter en ik ook altijd zo vervelend, al die verhalen over poepluiers en baby’s. Dat doen we dus ook heel bewust niet. Alleen bij mijn ouders mag het continu over Sonny gaan, zij zijn ook vol van hun kleinzoon.’

Nu mag het ook: wat vind je het leukst aan Sonny?

‘Dat hij zo sociaal is. Na een dag op de crèche zegt hij iedereen gedag, en als hij chips krijgt, deelt hij eerst uit en dan pas neemt hij zelf. Dat heb ik er niet ingestampt, zo is hij gewoon. Als we met z’n drieën op de bank zitten, kroelt hij door ons haar, zo lief. Ik ben heel benieuwd waar Sonny’s passies liggen.

Mijn ouders boden ons vroeger veel aan, we mochten van alles proberen om onze passie of talent te vinden. Zo deed ik een tijd lang elke dag van de week een andere sport, ik kreeg muziekles, we reisden veel rond met de auto en elke zondag koos een ander gezinslid wat we gingen doen. Naar het bos, museum, een pretpark, een soort culturele zondag. Mijn ouders duwden ons niet in een bepaalde richting, maar lieten me ontdekken wat me gelukkig maakte. Dat gun ik Sonny ook.’

Wat verbaast je over jezelf?

‘Ik wist niet dat ik zo geduldig was; ik heb eeuwig geduld met Sonny, ook bij slaapgebrek. Ik kan niet anders concluderen dan dat Sonny me energie geeft. Ook dacht ik dat ik strenger zou zijn, maar dat valt tegen. Omdat Sonny al een moeilijke eter is, hanteer ik aan tafel de zachte aanpak en ben ik minder streng als het gaat om eten met bestek of gooien met eten. Laat ik het zo zeggen: mijn doel is dat hij eet, en als ik daarvoor wat dingen door de vingers moet zien, dan doe ik dat blijkbaar.’

Lees ook: Eetopvoeding: tips om je kind beter te laten eten

Je vertelde ooit dat je bijnaam Miss Chaos is – hoe staat het nu met die chaos?

‘Ik hoopte dat ik door het moederschap meer structuur zou krijgen. Maar met die bergen speelgoed erbij lijkt het tot nu toe kansloos: eens Miss Chaos, altijd Miss Chaos. Sonny pakt elke dag opnieuw alles uit de kast. Om het op orde te houden, zou ik drie keer per dag moeten opruimen, maar dat doe ik niet.

Sterker nog, tot Pieters verdriet kom ik regelmatig thuis met nog meer – tweedehands – spullen. Leuk toch, een schommel en een glijbaan in de tuin? Hoe leuker het voor Sonny is, des te chiller is het voor ons, denk ik dan. Ik snap niet hoe mensen met kinderen een opgeruimd huis kunnen hebben. Maar wie weet krijg ik meer structuur na de tweede… je moet altijd doelen houden in het leven.’

Dit artikel is eerder verschenen in Ouders van Nu Magazine – Interview: Kim Hopmans, Fotografie: Hannah Lipowsky

Artikelen van Ouders van Nu ontvangen in je mailbox?
Schrijf je in voor onze nieuwsbrief.