'Het was niet echt één moment dat ik wist: het blijft er bij eentje. Het was een heel proces. We hebben ons eerste kind via het medische circuit gekregen: eerst in Nederland en daarna probeerden we het in België. Dus toen we eenmaal gingen nadenken over een tweede, wisten we wel dat het deze keer ook niet vanzelf zou gaan. We hadden nog een paar embryo's in België en die hebben we terug laten plaatsen. Maar dat leverde twee miskramen op en verder geen blijvende zwangerschap.
Wat wilden we doen
De eerste twee keer probeerden we het in Nederland, en voor de derde keer gingen we naar België. Toen moesten we dus gaan nadenken over wat we nu wilden doen. Gaan we terug naar België voor een nieuw traject of proberen we het toch weer eerst in Nederland? Het hele gedoe met België betekende veel reizen, vooral met een klein kind erbij.
We besloten in ieder geval om een afspraak te maken met de gynaecoloog hier in Nederland om alles te bespreken. Ik merkte al snel dat ik die afspraak steeds maar niet maakte. Op een gegeven moment heb ik tegen mijn man gezegd: 'Hé, ik merk dat ik die afspraak gewoon niet ga maken. Wat vind je daarvan?' En toen hadden we allebei zoiets van: blijkbaar is dit dan wat het is.
Een beetje egoïstisch
Voordat we überhaupt een kind hadden, twijfelde ik lang of ik kinderen wilde. Niet omdat ik mezelf niet als moeder zag, maar meer vanuit een soort wereldverbeterende overtuiging. Ik dacht altijd, en stiekem denk ik dat nog steeds een beetje, dat het toch een beetje egoïstisch is om een kind op de wereld te zetten.
Wat doe je dat kind aan? Maar goed, ik heb altijd met kinderen gewerkt en ik vind ze gewoon heel leuk. Dus toen mijn man en ik een huis hadden en er ruimte voor was, dachten we: laten we het maar gewoon proberen. Maar ja, dat ging niet vanzelf.
Lees ook: Jongeren twijfelen over kinderwens door onzeker inkomen, klimaatstress en oorlogen
Naar België
De eerste keer duurde het 4,5 jaar voordat we zwanger waren. We deden eerst wat testjes via de huisarts en daarna kwam het ziekenhuis in beeld. Toen bleek vrij snel dat het niet vanzelf zou gaan. We begonnen met iui, maar dat leidde nergens toe. Uiteindelijk zijn we voor icsi gegaan en dat ging op zich goed, al was het zwaar met al die injecties.
De eerste keer hadden we veel embryo's, maar de terugplaatsingen leverden niets op. Uiteindelijk besloten we naar België te gaan, waar ze het net iets anders aanpakken dan hier in Nederland. Daar werd ik bij de eerste poging meteen zwanger.
Embryo's op
Tibor werd geboren en dat was een bijzonder moment. We mochten om 04.00 's ochtends het ziekenhuis uit, en toen we thuiskwamen en hem op tafel zetten, hebben mijn man en ik allebei keihard staan janken. Na 4,5 jaar proberen met alle teleurstellingen hadden we eindelijk ons eigen kind thuis. Dat was zo'n emotioneel moment.
Toen Tibor 3 jaar was, dachten we na over een tweede kind. Zoals ik al zei: we gingen weer naar België voor de embryo's die we nog hadden. Na de miskramen merkte ik dat ik het hele gedoe van het medische circuit gewoon niet meer wilde. Ik vond het ziekenhuis verschrikkelijk. Het icsi-traject vond ik lastig, omdat mijn lichaam en het schema van het traject mijn agenda bepaalden. Toen de embryo's op waren, besloot ik dat ik die drempel niet opnieuw wilde overwinnen.
Lees ook: Miranda probeerde iui, ivf en icsi: 'Ik verloor alle hoop. Toch bleven we doorgaan'
Een kaars voor mijn ongeboren kinderen
Stiekem hoop ik nog steeds dat ik spontaan zwanger word. Elke maand denk ik: goh, weer niet gelukt. Die hoop zit er nog, ook al weet ik dat het onrealistisch is. Ik moet er aan de ene kant niet aan denken en we hebben het heel erg fijn met z'n drieën, maar ergens droom ik er soms toch nog van.
Vorig jaar heb ik een paar dagen in een klooster doorgebracht en voordat ik wegging, besloot ik een kaarsje aan te steken voor mijn ongeboren kinderen. Daar heb ik toen een potje zitten janken, misschien wel een halfuur lang. Het was nodig denk ik, gewoon even huilen om al die kinderen die er nooit zijn gekomen. Daarna was het ook goed. Het blijft altijd een beetje sluimeren, die hoop, die wens.'
