Keizersnede: wat kun je verwachten?
In mijn ziekenhuisbed, nog half in dromenland, word ik ineens omringd door witte jassen. Meteen een mededeling: "Vandaag halen we de baby." Nee, dat meen je niet!
Even wachten
Het overvalt me, ik lag net een middagdutje te doen. De artsen willen uitleggen waarom ze hiervoor kiezen. Nee nog niet, wacht even totdat Jorrit er is. Alles wat jullie nu zeggen, komt toch niet bij mij binnen.
Één nier
Als verloskundige maak ik veel bevallingen mee, maar mijn eigen reis naar het moederschap verliep anders. Ik bleek nierfalen te hebben en had een transplantatie nodig. Mijn vader heeft toen een nier aan mij afgestaan. Met één goed functionerende nier wordt een zwangerschap automatisch risicovoller. Daarom hadden we al gesprekken in het ziekenhuis over de bevalling voordat ik zwanger was.
Spanning
Mijn eerste zwangerschap eindigde in een miskraam. Ik voelde toen zo veel spanning, had constant het gevoel dat er iets ergs zou gebeuren. Ik raakte opnieuw zwanger en de eerste twintig weken verliepen deze keer goed. Al leken haar beentjes op de echo erg kort. Zie je, gaat er tóch iets gebeuren, dacht ik nog even.
Miskraam: verlies van je zwangerschap
Hier blijven
Door mijn medische geschiedenis zou ik sowieso vroeg met verlof gaan. Op mijn laatste werkdag kreeg ik last van hoofdpijn. Dat was destijds ook de trigger bij mijn nierfalen, dus een teken om nu rustiger aan te doen. Na een bezoek aan een bevriende verloskundige bleek ik ook een veel te hoge bloeddruk te hebben. Ik ben meteen naar het AMC gegaan en daar mocht ik niet meer weg. De kinderarts zei: "Elk halfuur dat de baby binnen blijft, is een halfuur gewonnen."
Nare keuzes
Vanaf dat moment lig ik dus in een ziekenhuisbed en leven we van onderzoek naar onderzoek. Voor de baby, voor mijn nieren. "Wat als ze tussen de 24-26 weken geboren wordt, wil je dan actieve behandeling of niet?" Over dat soort dingen moesten we ineens nadenken. Het waren vreselijke keuzes.
Jeroen over heftige bevalling Kim: 'Ik was alleen. Overal lag bloed. Wat was er gebeurd?'
Echt nu
Maar nu gaat het dan écht gebeuren. Ik ben 26 weken en vijf dagen zwanger. Als Jorrit er is, geven de artsen hun uitleg. Ze hebben onze situatie uitgebreid besproken. Mijn nieren, de groei en het hartfilmpje van de baby: afwachten wordt steeds risicovoller. En alle benodigde artsen zijn in huis. Nú is het beste moment.
Naar de OK
Daarna gaat het supersnel. Ik krijg meteen een blauw OK-jasje aan. Voor Jorrit had ik een shirt gekocht met legendaddy erop, een leuke woordgrap. Dat doet hij nog snel onder zijn OK-pak aan. In de OK krijg ik eerst de ruggenprik. De spanning stijgt meteen. Wat als de verdoving niet goed werkt en ik alles voel?
Startklaar
Gelukkig zit de prik meteen goed. Ze waarschuwen ons wel: "Ze is heel klein. Als ze eruit komt, huilt ze waarschijnlijk niet." Na de geboorte zal ze meteen naar een kamer gebracht worden waar een team voor haar klaarstaat.
Daar gaan ze
Ik word overgeheveld naar het OK-bed. Jorrit komt bij mijn hoofd zitten. "Het komt goed," zegt hij rustig. Ze doen de check: "Hoe heet je? Wat gaan we bij je doen?" Na deze standaard vragen beginnen ze meteen met snijden.
Zo snel
Ze zeggen van alles tegen elkaar. Medische taal, maar door mijn werk begrijp ik het gelukkig. Stiekem vind ik het heel interessant allemaal. En door de weerspiegeling in de lamp kan ik een beetje meekijken. Ze is er al bijna, wat snel!
Net als Simba
Het doek gaat amper naar beneden. Als een soort Lion King-welpje houden ze haar ineens omhoog. Daar is ze, met twee handjes in de lucht. En ze huilt! Ze is groter dan ik had verwacht. Haar huid is donkerrood. Het lijken twee seconden dat we naar haar kunnen kijken.Hoera! Ze doen haar gauw een soort plastic zak om, zodat ze geen warmte verliest. Snel wordt ze meegenomen naar de andere ruimte, naar de kinderarts. Jorrit gaat met ze mee. Wat een wonder. Ze is er. Onze lieve strijder Ava.'
