'De zwangerschap verliep zonder problemen, Kim had weinig last van kwaaltjes. Het was echt genieten. De uitgerekende datum, 3 maart 2020, kwam steeds dichterbij. Alles was gereed, kamertje ingericht, kleertjes gewassen: ons mannetje mocht komen. In de laatste weken stonden we wel meerdere malen op de eerste hulp omdat Kim minder beweging in haar buik voelde.
Op 2 maart was dat ook weer zo. Kim werd gestript en 's middags kwamen haar weeën op gang. Terug in het ziekenhuis bleek ze al enkele centimeters ontsluiting te hebben. Rond 21 uur besloten ze om haar vliezen te breken. De baby reageerde goed, dus er leek niets aan de hand.
Lees ook: Meikes bevallingsverhaal: 'Zijn hartje reageert bij elke wee. Dit gaat niet goed'
Overal bloed
Rond 22.30 liep ineens de hartslag van de baby terug. Kim vroeg om pijnstilling. De anesthesist prikte meerdere keren mis. Intussen liep Teuns hartslag steeds verder terug. Er moest snel gehandeld worden, voor pijnstilling was het inmiddels te laat. De gynaecoloog werd opgeroepen en er werd gekozen voor een vacuümpomp.
Voordat ik er erg in had, was de kamer gevuld met witte jassen. Ik heb meermaals op tv gezien hoe ze een koe ter wereld brengen, daar leek deze geboorte op. Bij elke wee werd als een bezetene getrokken. Kim had ontzettend veel pijn. Binnen enkele minuten werd Teun geboren. Hij huilde niet en moest direct mee met de kinderartsen, want hij moest aan de inflatiebeademing.
Ik mocht de navelstreng niet doorknippen. Drie man om ons kindje heen en nog eens drie man om Kim heen. Door Teuns supermanhouding was de baarmoederwand gescheurd en verloor Kim veel bloed. Ik was alleen. Beduusd. Overal lag bloed: op de grond, op het bed en op de kleding van de dokters. Wat was hier gebeurd?
Lees ook: 7 moeders vertellen: dit is hoe een wee écht voelt
Taboe
Gelukkig deed Teun het goed en mochten wij de volgende dag naar huis. Door het vele bloedverlies en de pijn van de hechtingen kon Kim twee weken alleen maar op bed liggen. Daardoor moest ik veel alleen doen. Teun bleek ook nog eens een echte huilbaby.
Door de lockdowns konden we weinig hulp inschakelen en was de steun op afstand. Een echte knuffel was onmogelijk. Ik ging kapot van binnen. Als kersverse vader wil je niet dat je vriendin zo veel pijn moet leiden en dat je zoon constant huilt. Ik voelde me vaak machteloos en alleen, maar voor mijn gezin moest ik door. Teun is nu drie. Hij is een pienter, ijverig en vindingrijk mannetje, maar heeft ook gedragsproblemen. Driftbuien, schreeuwen, slaan en bijten.
De artsen zeggen dan wel dat Teun medisch helemaal in orde is, maar ik heb sterk het gevoel dat hij iets aan de bevalling heeft overgehouden. Geestelijk worstel ik hier al drie jaar mee. De bevalling wordt nog regelmatig in mijn hoofd afgespeeld. Kim heeft die avond vooral fysiek meegemaakt, ik juist mentaal. Dat maakt dat ik me niet altijd begrepen voel. Het voelt als een taboe om hierover te praten, zeker als vader. Maar door dit verhaal te delen, wil ik dat doorbreken.'.
