Lees ook: Laura kreeg een baby van haar Turkse vakantieliefde
'Vol ongeloof keken Anatolii en ik op woensdagavond 23 februari naar het nieuws. Er werd verteld dat het Russische leger al bij de grens van Oekraïne stond, klaar om aan te vallen. Volgens de verslaggever kon het niet lang meer duren, maar wij konden het ons gewoon niet voorstellen. Zou het dan echt oorlog worden? Na zo'n lange tijd?
De eerste raketaanvallen
De volgende ochtend werden we om 06:00 uur 's ochtends wakker van de eerste raketaanvallen die in de verte klonken. We woonden in het centrum van Kiev en de verontrustende geluiden kwamen uit de voorsteden. Zonder veel met elkaar te bespreken, kwamen Anatolii en ik direct in actie. Hij sprong in de auto om 'm bij het dichtstbijzijnde benzinestation helemaal vol te tanken en ik pakte onze paspoorten, belangrijke papieren en onze meest waardevolle sieraden in. Ook maakte ik onze kinderen wakker.
Naar opa en oma
Hoewel ze de bommen ook hoorden, waren ze rustig. 'Omdat ik ze niet bang en ongerust wilde maken, zei dat ik we naar opa en oma gingen om daar een aantal dagen te logeren. Ze wonen op ongeveer een half uur rijden van Kiev en de kinderen waren door het dolle heen. Een onverwachte vakantie, wie vindt dat nou niet leuk? Anatolii en ik hadden ze bewust niks verteld over de dreigende oorlog met Rusland. Ze hadden dus ook geen idee waarom we zo halsoverkop vertrokken en dat was misschien maar beter ook.
Lees ook: Zo praat je met je kind over oorlog
Terwijl ik over mijn bolle buik wreef, dacht ik aan de twee baby's aan mijn buik. Ik was inmiddels 22 weken zwanger en ik vroeg me af in wat voor wereld zij binnenkort geboren zouden worden. Met z'n tweeën waren ze zo'n mooi en onverwachts cadeau voor ons. Het was helemaal niet de bedoeling om weer zwanger te worden, laat staan van twee, maar nadat Anatolii en ik van de eerste schrik bekomen waren, keken we enorm uit naar hun komst. De meeste spulletjes hadden we allemaal al in huis, maar opeens moesten we die en al onze andere bezittingen achterlaten.
Geen schuilkelder
Ruim een week verbleven we bij mijn ouders. Daarna werd het ook daar helaas te onveilig voor ons. In het rijtjeshuis van mijn ouders konden we niet goed schuilen voor de raketaanvallen en die kwamen steeds dichterbij. Elke dag hoorden we keiharde bommen afgaan. Ook vlogen er continu helikopters over ons heen en ik was echt doodsbang dat we op straat Tsjetsjeense militairen zouden tegenkomen. Zij staan erom bekend dat ze vaak grof geweld gebruiken, vooral tegen vrouwen, dus ik moest er niet aan denken wat er zou gebeuren als ik in hun handen zou vallen.
Ouders wilden niet mee
In overleg met mijn ouders besloten Anatolii en ik om samen met de kinderen verder te vluchten. Mijn ouders wilden niet mee. Hoewel het moeilijk was, begreep ik het wel. Je huis en alles wat je hebt, achterlaten, doe je niet zomaar. Je gooit je hele leven overhoop, dus ik snap dat mijn ouders dat niet wilden. Ik kan alleen maar hopen dat ze veilig blijven.
Lees ook: Heimwee bij kinderen
Gelukkig konden we terecht bij mijn tante die vlak bij de grens met Polen woont. Zij heeft een grote bus, dus ze bood aan om mij en de kinderen, samen met andere moeders en kinderen, naar Duitsland te brengen. Daar is een grote crisisopvang, dus de hoop was dat we daar verder geholpen konden worden. Jammer genoeg kon Anatolii niet mee. Alle Oekraïense mannen hebben momenteel dienstplicht, dus alleen vrouwen en kinderen mogen het land verlaten.
Afscheid van Anatolii
Het was het moeilijkste besluit dat ik ooit moest nemen. Het liefst wilde ik helemaal niet weg bij mijn man, ik wilde mijn huis ook helemaal niet verlaten, maar ik kon niet anders. Als moeder moet ik er alles aan doen om mijn kinderen veilig te houden, dus als dat betekent dat ik samen met hen naar een ander land moet gaan, dan doe ik dat.
Met pijn in mijn hart weliswaar, want het moment dat ik samen met de kinderen afscheid nam van Anatolii was enorm verdrietig. We moesten allemaal huilen en beloofden elkaar veel te appen en te bellen. Daarna stapte ik samen met de kinderen in de bus en keek ik niet meer om.
Lees ook: Tekenen helpt Oekraïense kinderen met het verwerken van hun trauma
Inmiddels wonen we in een ziekenhuis in Tiel. Omdat het in het Duitse opvangcentrum erg druk was, reisden we op advies van familieleden door naar Nederland. En zo kwamen we uiteindelijk bij onze huidige woonplek terecht. Ik kon het bijna niet geloven toen ik hoorde dat we tijdelijk in een echt ziekenhuis mochten gaan wonen. Onze 'woning' bestaat uit twee kamers, één voor de kinderen en één voor mij en de baby's straks. Dankzij veel lieve mensen heb ik alles voor hen klaar.
Allebei paraat
Ik ben nu 32 weken zwanger en ik merk dat de laatste loodjes me echt zwaar vallen. Zo ben ik continu moe en slaap ik het liefst de hele dag. Dat ik alles alleen met de kinderen moet doen, is zwaar, maar ik ben ontzettend blij dat we in ieder geval veilig zijn. Namens alle Oekraïense vluchtelingen wil ik echt mijn dankbaarheid aan de inwoners van Nederland uitspreken voor hun hulp en vriendelijkheid. Het is zo fijn dat ze ons helpen.
Opgelucht
Met Anatolii bel ik iedere dag. Hij is nog niet door het leger opgeroepen om te vechten, maar moet wel paraat staan. Zijn dagen slijt hij in ons huis in Kiev. Ook probeert hij z'n werk als ondernemer weer op te pakken, maar echt makkelijk is het niet. Dat Anatolii niet bij de bevalling van de tweeling kan zijn, vind ik heel erg jammer. Ik mis hem ontzettend, maar ik probeer vooral naar de dingen te kijken waar ik wel blij van word. Van mijn lachende kinderen bijvoorbeeld of de schopjes in mijn buik. Ik ben zo opgelucht dat ze alle vier in een veilige omgeving zijn. Het is trouwens ook best handig dat we in het ziekenhuis wonen, want nu ik hoogzwanger ben, moet ik wekelijks naar de gynaecoloog.
Met z'n zessen
Eén lichtpuntje is dat Anatolii na de geboorte van de tweeling waarschijnlijk wel naar ons in Nederland mag komen. In Oekraïne geldt de regel dat vaders van drie of meer kinderen bij hun gezin mogen blijven om voor hen te zorgen, dus voor ons is dat bijna het geval. Ik kijk er erg naar uit om weer samen met hem te zijn. En ooit hoop ik met z'n zessen weer terug te kunnen naar ons eigen huis in een veilig Oekraïne, het land waar ik zoveel van houd."
Interview: Renée Brouwer
