Niet in je eentje
'Wat zal ik doen? Het is midden in de nacht. Ik ben net wakker geworden van krampen in mijn buik. "Ga niet in je eentje ploeteren," zei Pim nog. Maar hij ligt zo lekker te slapen. Zouden het al weeën zijn? Als ik het ziekenhuis bel, wordt het duidelijk: we moeten komen. "Pim, wakker worden schat. Het is begonnen." De Maxi-Cosi, luiertas, vluchtkoffer: alles staat klaar. Zo spannend. Straks is onze tweede zoon er!
Valse start
In het ziekenhuis valt alles stil. Geen weeën meer, niks. Hoe kan dat nou? "Ga maar weer naar huis," zeggen ze. "Valse start." Ho even, dat was niet de bedoeling. Met lege handen lopen we ons huis weer in. Heb ik me aangesteld?
De zenuwen gieren door mijn lijf. Vanaf de bank kijk ik de kamer rond. Alles is schoon en klaar. Wat nu? In mijn buik blijft het de hele dag rommelen. "Zullen we vroeg naar bed gaan, schat? Wie weet wat de nacht brengt."
Puffen en strompelen
Ik schrik wakker van heftige krampen en ga even naar de wc. Wat ligt daar in het toilet? De slijmprop. Ik roep naar Pim: "Ik heb weeën. Pak jij de spullen?" Ik puf en strompel naar de auto. Raar idee: straks komen we terug met een broertje voor Boaz!
In het ziekenhuis hang ik over het bed. Wat een sterke weeën. De verloskundige checkt: 1 centimeter ontsluiting… Néé! Dat kan toch niet? Maar ik moet door. Weeën opvangen tot de ontsluiting doorzet.
Ruggenprik zit niet goed
De nacht heb ik gered, maar nu ben ik op. Geef me een ruggenprik. Ze gaan gelukkig akkoord. En mijn vliezen worden ook meteen gebroken. "Gaan jullie nog even rusten," zegt de verloskundige, maar ineens krijg ik een heel heftige wee. En persdrang!
Ik heb 3 centimeter ontsluiting, zeggen ze. Maar ik wil persen. En de pijn is er nog. Het is alsof er een grens door mijn lijf loopt. Rechts is verdoofd, links niet. De ruggenprik zit niet goed. Wat gebeurt er allemaal?
Zijn hartslag daalt
De zoveelste keer controle. Ineens zit ik al op 8 centimeter. Yes! Maar het gaat niet goed met de baby. Zijn hartslag daalt. Duurt het te lang? Ik moet nog naar de 10 centimeter. Ze willen bloed prikken via zijn hoofdje. Zijn conditie checken. Maar dat wil ik echt niet, hij is nog zo klein en kwetsbaar.
Er wordt gesproken over een keizersnee. "Dat raden we met klem aan," zeggen de artsen. Ik kijk Pim aan. Willen we dit wel? Het voelt als falen: wéér geen natuurlijke bevalling. Maar mijn moedergevoel neemt het over. Snij mij maar open. Dat liever dan een naald in zijn hoofdje.
In tranen
De ok wordt klaargemaakt. Ik krijg opnieuw een ruggenprik. Er lijkt iets mis. De baby moet er zo snel mogelijk uit, want mijn baarmoeder blijkt te zijn gescheurd. Daarom duurde die ontsluiting zo lang en kreeg ons mannetje het zo zwaar. "Hij gaat nu geboren worden," wordt er geroepen. Het scherm gaat naar beneden. Ze houden onze tweede zoon omhoog. Ongelofelijk. De tranen rollen over mijn wangen. Zo prachtig! Daar is hij eindelijk, onze Max.'
34,5 UUR LATER
Naam: Max
Gewicht: 3250 gram
Lengte: 50 cm
Dit artikel is eerder verschenen in Ouders van Nu Magazine.
