Rianne: ‘Ik was negen maanden lang misselijk'

Tijdens haar zwangerschappen heeft Rianne (33), moeder van Levi (6) en Jara (5 maanden), last van extreme misselijkheid. Ze belandde door uitdroging regelmatig in het ziekenhuis.

HG-zwangerschap

‘Daar stond ik dan met mijn infuus onder de douche. Johan waste mijn haren, terwijl ik de zak droog probeerde te houden. Ondertussen stond ik te tollen op mijn benen en hoopte ik maar dat ik niet wéér moest overgeven, want dat zou dan de dertigste keer zijn die dag. Hoe moest ik de komende maanden doorkomen? Wat als ik het mentaal niet zou trekken? Ik had al een HG-zwangerschap achter de rug en wist maar al te goed dat die extreme misselijkheid bij mij na twaalf weken niet minder zou worden. Met wat pech werd het zelfs erger.

Lees ook: Heb jij last van extreme zwangerschapsmisselijkheid?

Negen maanden blij

Voordat ik zwanger werd van Levi was ik me nooit bewust van kwalen tijdens de zwangerschap. Vriendinnen die me voorgingen, klaagden weleens over bekkenpijn of brandend maagzuur, maar verder gingen vrouwen in mijn omgeving kerngezond en vrolijk door de negen maanden heen. Dat ik niet zonder een slangetje in mijn neus met een rugzak vol sondevoeding de deur uit zou kunnen, had ik nooit kunnen bedenken.

Overgeven

Johan en ik waren zo blij toen de test positief bleek. Ik kon niet wachten om mijn buik te zien groeien en met vriendinnen te shoppen voor babykleren. Ik voelde me gezond en sterk, maar na zes weken begon de misselijkheid. Eerst moest ik alleen ’s ochtends overgeven. Dat zal er wel bij horen, dacht ik. Maar al snel werd het spugen erger en erger. Zelfs een slok water kon ik niet binnenhouden, laat staan een boterham of avondmaaltijd.

Lees ook: ‘Waarom mocht ik niet gewoon zorgeloos genieten van mijn zwangerschap?’

Niets aan te doen

Wanneer je nauwelijks voedingsstoffen binnenkrijgt, gaat het snel bergafwaarts. Ik werd slap en kon bijna niet meer lopen. De verloskundige stuurde me naar het ziekenhuis en daar zette Johan me in een rolstoel. Als een vaatdoek hing ik achterover; al mijn energie was verdwenen. Ik kreeg een infuus toegediend en de arts legde uit dat ik waarschijnlijk een HG-zwangerschap (voluit Hyperemesis Gravidarum) had. Dit betekent dat je last hebt van extreme misselijkheid en het is onduidelijk waarom. Daarnaast is er niets aan te doen. Er werd voor de zekerheid een echo gemaakt van de baby en die bleek nergens last van te hebben. “Over je baby hoef je je geen zorgen te maken, want die groeit van jouw reserves,” legde de verloskundige uit. Dat stelde me gerust.

Glazige blik

De eerste vijf maanden van mijn zwangerschap werd ik vaak opgenomen in het ziekenhuis. Steeds als ik een infuus had gekregen, ging het weer een tijdje goed, totdat Johan zag dat ik glazig uit mijn ogen ging kijken. Dan werd het tijd om weer aan de bel te trekken. Als ik terugdenk aan die tijd word ik weer misselijk. Het is zo zwaar om voortdurend te moeten spugen. Je raakt helemaal leeg en uitgeput. Ik voelde me verdrietig en huilde veel. Ik was inmiddels gestopt met mijn werk op een kinderdagverblijf, omdat zelfs een boterham smeren of luier verschonen te veel energie kostte.

Sondevoeding

In het ziekenhuis raadden ze me aan om aan de sondevoeding te gaan. Ik kreeg een soort rugzak met een slangetje dat via mijn neus mijn maag in ging. Ondanks de sondevoeding bleef ik overgeven. Als ik pech had, werkte het slangetje zich uit mijn neus tijdens het spugen. Dan moest er iemand komen om hem weer in te brengen. Een drama, omdat ik daar óók weer van moest overgeven. Op slechte dagen spuugde ik wel dertig keer en ik bleef maar piekeren.

Eindelijk een koekje

Na vijf maanden werd het overgeven minder. Ik was nog wel permanent misselijk, maar als ik rustig aan deed, hield ik beschuit en lichte maaltijden binnen. Mijn opluchting was groot toen de bevalling eindelijk begon. Levi werd thuis in zes uur tijd geboren en Johan en ik waren supertrots. Terwijl Levi op mijn borst lag, vroeg ik Johan om een koekje. We keken elkaar lachend aan, want mijn trek kwam langzaam terug.

Lees ook: Tips van moeders tegen zwangerschapsmisselijkheid

Lange tanden

Het was zo bizar om na negen maanden weer met smaak te kunnen eten. Al die tijd had ik alles met lange tanden naar binnen moeten werken en nu was zelfs de misselijkheid spoorloos verdwenen. Ik werd door Johan en de kraamhulp goed in de gaten gehouden, want vrouwen met een HG-zwangerschap vervallen soms in een postnatale depressie. Mij overkwam dat gelukkig niet, maar ik begrijp goed dat prille moeders, die negen maanden hebben moeten vechten tegen extreme misselijkheid, niet meteen op een roze wolk zitten na de bevalling.

Blije baby

De eerste weken met Levi waren heerlijk. Hij was acht pond bij zijn geboorte, dus mijn zorgen over zijn gewicht en groei waren nergens voor nodig geweest. Ik genoot van zijn brabbelgeluidjes en rommelde in huis terwijl hij lag te slapen. Ik vond het weer leuk om visite te ontvangen en kletspraatjes te maken. Levi bleek een vrolijke, makkelijke baby en ook als kleuter was hij blij en ondernemend.

Tweede kind

Johan en ik hadden het weleens over een tweede kind, maar ik zag als een berg op tegen nog zo’n zwangerschap. Als je eenmaal een HG-zwangerschap hebt doorgemaakt, is de kans namelijk groot dat het je nog een keer overkomt. Ik stelde de beslissing lang uit, totdat ik na vijf jaar dacht: ik wil Levi zo graag een broertje of zusje schenken.

Lees ook: Jojanneke zoekt het uit: helpt gemberthee echt tegen zwangerschapsmisselijkheid?

Kotsmisselijk

Ik wilde supergraag nog een keer moeder worden, hoopte ook dat het ons gegund was, maar tegelijkertijd was ik bang. Na een paar maanden bleek ik zwanger, heel blij waren we. Ik vecht me er wel doorheen, dacht ik. Maar na zes weken werd ik weer kotsmisselijk. In een week tijd viel ik zes kilo af. Ik voelde me opgesloten in mijn eigen lijf. Hoe moest ik nog een keer op deze manier negen maanden doorkomen? Vooral nu ik wist wat me te wachten stond, maakte dat ik het bijna niet kon overzien.

Geen sondevoeding

Al snel kwam ik weer in het ziekenhuis terecht, maar dit keer koos ik niet voor sondevoeding. Ik kon dat slangetje in mijn neus, en al het gedoe eromheen, niet meer verdragen. In plaats daarvan kreeg ik Nutridrink, een drankje met een hoge concentratie voedingsstoffen. Negen van de tien keer spuugde ik dat ook uit, maar de voedingsstoffen in de drank werden snel opgenomen in mijn bloed, waardoor ik alsnog voldoende binnenkreeg.

Hier mama, een emmer

Ik moest weer stoppen met werken, waardoor de dagen thuis eindeloos lang leken. Ik kon niet voor Levi zorgen, omdat het me niet meer lukte om te praten, laat staan met hem rond te lopen. Daar voelde ik me vreselijk schuldig over. Levi gaf me vaak een emmer aan als ik moest overgeven en dan klopte hij bemoedigend op mijn rug. Dat vond ik zo zoet, maar tegelijkertijd hartverscheurend, want negen maanden zonder aanwezige moeder is lang voor een kind. Johan was een engel. Hij kookte na zijn drukke werkdagen, deed boodschappen en ging in het weekend met Levi op pad. Doordeweeks namen mijn schoonmoeder en zus de zorg voor Levi volledig over. Onze familie en vrienden waren zo ontzettend behulpzaam. Iedereen hielp ons met het op de rit houden van ons dagelijks leven.

Lees ook: 8 dingen die niemand je vertelt over ochtendmisselijkheid

Thuisinfuus

Ik werd zeven keer opgenomen in het ziekenhuis, omdat ik een infuus nodig had. We zaten midden in een hittegolf en omdat ik zo veel moest spugen, raakte ik een aantal keer uitgedroogd. Ik had gelezen over de mogelijkheid van een thuisinfuus en tijdens de zwangerschap van Levi had ik daar ook om gevraagd, maar om de één of andere reden mocht dat nooit. Maar nu was het oké! Ik hoop echt dat vrouwen met een HG-zwangerschap zich bewust zijn van deze mogelijkheid, want jeetje: wat scheelt dat een stress.

Minder gedoe

Er kwam een verpleger over de vloer die een infuus prikte in mijn hand. Het slangetje liep naar een rug- of heuptasje zodat ik makkelijk rond kon lopen. Elke dag kwam er dan iemand langs om de zak te verwisselen. Ik hoefde zelf nergens aan te denken en kon vrij door het huis lopen. De misselijkheid werd niet minder door een infuus, maar al het gedoe rondom een ziekenhuisbezoek scheelde veel energie. Gelukkig willen ziekenhuizen in de toekomst vaker met een thuisinfuus voor vrouwen met HG-zwangerschappen gaan werken, het is onnodig om alleen voor een infuus drie dagen een bed bezet te houden.

Verse jus

Anders dan bij Levi werd het overgeven na vijf maanden helaas niet minder. Het was daardoor een dramatische zwangerschap, maar de geboorte van Jara, hoe cliché dat ook klinkt, maakte alles goed. Ik ben zo blij met mijn twee gezonde kinderen. Ik geniet van de momenten met ons gezin aan tafel. In het weekend ontbijten we met croissants, eieren, broodjes en verse jus. Heerlijk om weer samen te genieten van een maaltijd. Zelfs een kop thee, voordat ik op de fiets stap om Levi van school te halen, maakt me gelukkig.

Grote rijkdom

Terugkijkend waren de zwangerschappen voor mij heftig, maar Johan heeft het ook niet makkelijk gehad. Ik moet er niet aan denken dat ik hier in mijn eentje doorheen had gemoeten. We zijn zo blij met alle hulp die we hebben gekregen. Ik had liever gehad dat ik meer had kunnen genieten van mijn zwangerschappen, maar aan de andere kant: ik realiseer me nu wel beter wat we hebben. Dat we samen veel aan kunnen, dat we altijd op onze familie en vrienden kunnen rekenen en dat twee gezonde kinderen én zelf gezond zijn, een grote rijkdom is.’

Dit artikel is eerder verschenen in Ouders van Nu Magazine. Tekst: Albertine Otten, beeld: Getty Images

Artikelen van Ouders van Nu ontvangen in je mailbox? Schrijf je in voor onze nieuwsbrief.