Vaderliefde: ‘Karin werd zwanger, ik ging in transitie’

Ryan (33) is sinds vijf jaar samen met Karin (34). Toen Karin zwanger was, ging hij in transitie. In een paar maanden tijd werd hij vader én man. ‘Ik voelde alleen maar geluk. Het ging écht gebeuren.’

Ryan en Taylor zijn net terug van een bezoekje aan zijn schoonouders, die twee minuten verderop wonen. Elke ochtend is daar een gezamenlijk koffie-uurtje, en ook de hondentrimsalon van zijn vrouw Karin is daar gevestigd. Daarna doet Taylor een dutje, wat voor Ryan een goed moment is om wat taken op te pakken. Vervolgens gaan ze lunchen bij de trimsalon, met de drie honden spelen, een beetje stoeien en veel wandelen. ‘Taylor heeft een fietsje met een stang erachter, waarmee ik hem een beetje kan aanduwen,’ vertelt Ryan vanuit de nette keuken in hun Brabantse rijtjeshuis. ‘Dat vindt hij geweldig, dus we lopen en ‘fietsen’ samen ontzettend veel. Zo hebben we elke dag onze vaste routines.’

Is het een bewuste keuze dat jij fulltime voor Taylor zorgt?

‘Op mijn 27e ben ik volledig afgekeurd, ik heb al mijn hele leven last van een dissociatieve stoornis, wat inhoudt dat mijn lijf ermee stopt bij heftige spanning, stress of emoties. Maar ik word gek als ik niets om handen heb, dus werk ik als vrijwilliger mee in Karins bedrijf. Dat is goed te combineren met de zorg voor Taylor. Ik vind het leuk om veel samen met hem te zijn.’

Ben je het nooit zat om dezelfde riedel af te draaien?

‘Nee, ik heb mezelf bewust een bepaalde structuur aangeleerd, omdat dat me helpt bij mijn stoornis. Het zorgt ervoor dat ik mezelf niet voorbijloop, omdat ik weet waar ik aan toe ben. Als Taylor op bed ligt, weet ik: het is mijn tijd. Dan doe ik het huishouden, de administratie van Karins bedrijf of iets voor mezelf. Ik speel gitaar, teken veel, puzzel graag. Maar ik vind het ook altijd gezellig als Taylor weer wakker is.’

Geniet je extra omdat het zo’n lang proces was om vader te worden?

‘Ja, dat denk ik wel. Ik ben geboren als meisje, maar ik voelde als kind al dat mijn lichaam en mijn gevoel niet met elkaar klopten. Meerdere keren heb ik geprobeerd om ervoor uit te komen dat ik in het verkeerde lichaam zat, maar ik voelde geen steun vanuit mijn omgeving. Ik kreeg vooral negatieve reacties. Om op ‘safe’ te spelen, stelde ik me op als onzijdig, een soort tomboy. Dat werd wel getolereerd, maar het was niet wie ik écht was.’

Wanneer kwam het omslagmoment?

‘Toen ik in 2015 Karin leerde kennen via de app Her – eigenlijk om vriendschap te vinden – had zij al snel door dat er iets niet klopte. Zij vond het tijd dat ik echt voor mezelf koos, en gaf aan dat ze me altijd zou steunen. Doordat ze me de ruimte en het gevoel gaf dat ik er mocht zijn zoals ik was, durfde ik me aan te melden voor het traject voor de transitie Female To Male. Dat was ergens begin 2016 en in datzelfde jaar zijn Karin en ik getrouwd. Volgens de wet als vrouw en vrouw, maar op onze uitnodigingen stond wel mijn nieuwe naam.’

Droomden jullie op dat moment ook al van een gezin?

‘Karin zei in het begin dat ze geen kinderen wilde. Ik wilde ze wel, maar ik kan me ook goed vermaken met de kinderen van mijn broers. Het was voor mij dus geen ramp. Ongeveer een jaar na ons huwelijk bekende Karin dat het toch wel begon te kriebelen. Ik was meteen om, want het leek me zo leuk om gezellige dingen met ons kind te kunnen ondernemen. Om te zorgen voor iets wat zo kwetsbaar en puur is.’

Was het toeval of opzet dat jouw transitie en de zwangerschap van Karin samenvielen?

‘We beseften dat we met mijn transitie al een enorm avontuur aangingen, maar besloten toch om tegelijk het IUI-traject in te gaan om zwanger te worden. Mijn genderteam in het ziekenhuis stond achter die keuze. De eerste IUI-poging was meteen raak en kort daarna kregen we te horen dat een paar maanden later mijn borsten verwijderd zouden worden.’

Lees ook: Het verhaal over de eerste transgender vrouw die succesvol borstvoeding geeft

Wat was je eerste reactie toen je hoorde dat Karin zwanger was?

‘Yes, alleen maar yes! Ik voelde alleen maar geluk. Het ging écht gebeuren. De periode daarna was heftig, maar ook mooi. Karin had een goede zwangerschap met weinig kwaaltjes, behalve dan dat ze natuurlijk aankwam. Ik viel juist af omdat mijn borsten eraf gingen, dus dat was op een ironische manier grappig. We leefden enorm toe naar de bevalling én de verwijdering van mijn baarmoeder, drie maanden daarna. In principe kan ik ook een geslachtsoperatie doen, maar daar zitten te veel risico’s aan vast. Ik wil niet nog heel vaak geopereerd worden, zeker niet nu we die kleine hebben.’

Voelde je je vanaf het begin vader of moest je in je rol groeien?

‘Karin zegt vaak dat ik vanaf het eerste moment een leidende rol heb gespeeld. Meestal pakt de moeder die rol, maar in ons geval ging het mij makkelijker af. Ik kom uit een gezin met drie kinderen, dus iedereen was gewend om voor elkaar te zorgen. Ik heb ook veel nichtjes en neefjes, dus ik ben kinderen gewend en vond het meteen leuk om met Taylor bezig te zijn. Het hoge knuffelgehalte, die kleine handjes en voetjes. Als ik eraan terugdenk, smelt ik weer.’

Was er ook iets wat tegenviel?

‘Gelukkig sliep Taylor vanaf de eerste nacht meteen door. Later hoorden we dat we hem eigenlijk wakker moesten maken voor voedingen, maar daar hebben we ons niet zo veel van aangetrokken. Hij was een makkelijke baby, al merk ik dat hij nu een beetje in de dreumespuberteit komt. Soms levert dat wat frustraties op, bijvoorbeeld als hij ineens zijn favoriete fruit niet meer wil of duizend keer een kastje opent waar hij niet bij mag komen. Als ik een drukke dag heb gehad, is mijn geduld soms wat sneller op. Maar het helpt om even tot tien te tellen.’

Heb je in Taylors bijzijn weleens last van je dissociatieve stoornis?

‘Tot nu toe niet. Aanvallen worden getriggerd door een opeenstapeling van stress. Als de stapel te hoog wordt, gaat mijn lichaam in de overlevingsfase en wordt alles platgelegd. Die signalen heb ik niet als ik bij Taylor ben. Ik heb met een psycholoog gepraat hoe dat kan en op welke manier dat werkt. Het komt erop neer dat ik als ik bij hem ben niet in de overlevingsmodus, maar in de strijdmodus sta. De strijdmodus overruled de overlevingsmodus, daarom ben ik niet bang dat ik in Taylors bijzijn ooit een aanval krijg. Er zit een oerkracht in mij die hem wil beschermen.’

Lees ook: Dit zijn de leuke en minder leuke dingen aan een groot gezin

Is je leven erg veranderd sinds je vader bent?

‘Het grootste verschil is dat ik niet zomaar even weg kan. Ik moet altijd rekening houden met die kleine, maar dat voelt niet als een last. We hebben drie honden die we al beschouwden als ons gezin, dus er was al een groot verantwoordelijkheidsgevoel. Ons sociale leven is ook niet veranderd, we zien onze vrienden nog net zo vaak. Er staan bij onze vrienden zelfs campingbedjes in hun logeerkamers, zodat Taylor tijdens onze game nights lekker kan slapen.’

Geven jullie hem ook weleens uit handen?

‘Voor ons hoeft hij niet weg. Als hij in bed ligt, hebben wij tijd met z’n tweeën. Maar we merken dat het voor hem leuk is om af en toe ergens te logeren of te spelen. Hij gaat weleens naar zijn tante, die drie kinderen heeft. Zij vinden Taylor geweldig. Een goede vriendin van ons past ook weleens op en heeft gezegd dat ze Taylor minimaal twee keer per jaar een lang weekend bij haar wil hebben, zodat wij er even tussenuit kunnen. Dat heeft zij voor ons besloten, haha.’

Zit de kans erin dat er een tweede komt?

‘Daar zijn we mee bezig. Karin is al een keer zwanger geweest, maar kreeg een miskraam. Daar moesten we even van bijkomen. Maar we gaan het traject weer oppakken, want er is een grote wens voor een broertje of zusje. Als hij een maatje heeft, wordt het voor hem nog leuker. En voor ons natuurlijk ook.’

Dit artikel is eerder verschenen in Ouders van Nu magazine – Tekst: Fleur Baxmeier, Fotografie: Cees Rutten Jr.

Artikelen van Ouders van Nu ontvangen in je mailbox? Schrijf je in voor onze nieuwsbrief.