Jan: 'Mensen die zeggen dat ze nooit boos zijn op hun kind moet je wantrouwen'

Jan had het idee dat zijn dochters hem ALTIJD lief vinden. Totdat hij weigerde tijdens het ontbijt de lievelingsfilm van Dochter 1 aan te zetten. En dat heeft hij geweten.

Het liefste wil ik de perfecte ouder zijn. Iemand die door zijn dochters geliefd wordt, nooit boos hoeft te worden en daarbij ook nog een geweldige echtgenoot is. Dat is uiteraard een enorme utopie. Mensen die zeggen dat ze nooit boos zijn op hun kinderen moet je per definitie wantrouwen. Net als stellen die zeggen dat ze nooit ruziemaken. Als je nooit ruziemaakt, zal het ook niet al te hard meer knetteren tussen de lakens. Denk ik dan.

Geschreven door

Jan Versteegh

Stomme papa

Vanochtend zei Dochter 1 dat ik een stomme papa ben. Het bracht me even uit evenwicht. Ze zei het namelijk om zoiets futiels dat het geen impact zou mogen hebben. Echter, omdat het de eerste keer was dat ze de woorden tegen me uitsprak, raakte het me toch. Mevrouw was boos omdat ze van mij tijdens het ontbijt geen Frozen mocht kijken. Nou moet u niet denken dat mijn kroost de hele dag schermtijd bij elkaar spaart, want er wordt NOOIT iets gekeken tijdens het ontbijt. Het verzoek was dan ook een schamele poging te noemen.

Beste vriend-af

Toch maakte het dat ik kennelijk een stomme papa ben. Ik counterde deze grove belediging door te zeggen dat ik dat niet zo lief vond om te zeggen en dat ik vond dat ik helemaal geen stomme papa ben, maar juist een heel lieve papa. Met haar handen in haar zij kwam ze voor me staan, ik zat op de grond, en met haar gezicht heel dicht bij het mijne zei ze: ‘Als ik nu geen Frozen mag kijken, ben jij niet meer mijn beste vriend.’ Met moeite wist ik een lach te onderdrukken. Met een stalen gezicht en de intonatie van een zware crimineel die zijn tegenstander een laatste ultimatum geeft, sprak ze me toe. Ik denk dat ik vast een aanmeldformuliertje voor de toneelschool voor haar ga bestellen.

Geen gekus

Ik antwoordde dat als ik niet meer haar beste vriend zou zijn, ik het een groot compliment vond in ieder geval haar beste vriend gewéést te zijn. Het maakte bar weinig indruk. Ik was een stomme papa en ze ging nu zéker niet meer haar boterham met pindakaas opeten. Als ik dat maar wist. Met een lang gezicht werd de wandeling naar de opvang ingezet. En nee, ze wilde geen hand. Bij de gratie gods kreeg ik bij het afscheid nog een kus. Of meer een wang toegedraaid toen ik gedag zei.

Papaaaaaaa!

Aan het einde van de middag haalde ik beide dochters weer op van de crèche. Van mijn enorme stomheid was duidelijk niets meer te merken. Zodra ik in het zicht kwam, sprong Dochter 1 op en rende naar me toe. Onder begeleiding van een luid ‘PAPAAAAAAAA’ sprong ze in m’n armen en gaf me een dikke knuffel. Driemaal raden wie zich weer helemaal de beste vriend voelt.