Kraamwerk: ‘De moeder denkt dat de baby in de verloskamer is verwisseld’

In de rubriek Kraamwerk lees je bijzondere verhalen uit de kraamzorg. Deze keer het verhaal van Laura (40), die 15 jaar in de kraamzorg werkt. ‘Ik zie steeds voor me dat ik de baby in een mandje stop en hem achterlaat,’ zegt de moeder.

Van onze afdeling planning heb ik doorgekregen dat de moeder van het gezin waar ik net ben binnengestapt, een heftige bevalling achter de rug heeft. Daarom sta ik even met mijn ogen te knipperen als ik haar zie: ze heeft gedoucht en komt zowat huppelend de badkamer uit. Of ik koffie wil? Ongelooflijk, voor iemand met een subtotaalruptuur en veertien hechtingen.

Dik & pijnlijk

Ik doe eerst maar even de controles. De bevalling is drie dagen geleden en de hechtingen zien er verschrikkelijk uit. Alles is dik en opgezwollen. Dit moet ontzettend pijnlijk zijn. Maar de moeder blaakt van de energie en springt overeind.

Selfietijd

Ik vraag of ik de baby mag vasthouden en krijg het jongetje in mijn handen gedrukt. Na een paar minuten wil ik hem teruggeven. ‘Nee, hou maar vast,’ zegt ze. Terwijl ik het intakegesprek probeer te houden, is zij vooral druk met haar telefoon. Selfies maken, filmpjes kijken – het neemt haar erg in beslag.

Ook lezen: Wat is een totaalruptuur en hoe voorkom je het?

Alarmbellen

‘Weet je,’ zegt ze dan ineens. ‘Ik heb erover nagedacht om hem ter adoptie af te staan.’ Ik kijk verbaasd. Haar vriend reageert geprikkeld: ‘Doe normaal.’ De vrouw gaat verder. ‘Ik heb van die rare gedachtes. Dat ik hem in een mandje stop en dat ik een gezin uitkies waar ik hem achterlaat.’ Er gaan alarmbellen af in mijn hoofd. Zodra ik kan, neem ik contact op met de verloskundige, die me op het hart drukt dit goed in de gaten te houden.

De verkeerde baby

In de dagen erna blijf ik een vreemd gevoel houden. De baby krijgt de fles van ongeveer iedereen, behalve van zijn moeder. Ze wil weinig met hem te maken hebben. Ik probeer uit te vinden of het kind wel gewenst is en gepland, en beide blijkt het geval te zijn. En toch zegt de moeder dat het kind weg moet en dat hij waarschijnlijk in de verloskamer is verwisseld.

Hulpdiensten

De verloskundige wil actie ondernemen, maar voor het zover is, gaat het al fout. Op dag zes zie ik de moeder nog net de poort uit fietsen. Met al die hechtingen. Ik voel bijna fysiek wat een martelgang dit moet zijn. ‘Ik ga boodschappen doen!’ roept ze als ik achter haar aan ren. Haar vriend fietst er snel achteraan, ik blijf achter met de baby en bel de verloskundige, die belooft de hulpdiensten in te schakelen.

Ook lezen: Kraamwerk: ‘Ik kijk naar zijn gezichtje. Het is helemaal blauw aangelopen’

Kraambedpsychose

Na een halve dag komt de moeder terug. Ze weet het zeker: het kind moet weg. In het ziekenhuis wordt een kraambedpsychose geconstateerd, een psychose die na een bevalling kan ontstaan, ook bij iemand die nog nooit psychische problemen heeft gehad. De vrouw krijgt medicatie en na drie dagen is ze weer thuis. Ik blijf nog twee dagen om haar te ondersteunen. De moeder zoekt nu meer toenadering tot de baby, al is ze door de medicatie wat suf. Als ik wegga, wens ik haar veel sterkte. Ik weet dat ze de komende tijd goed in de gaten wordt gehouden, maar ik had haar graag een andere kraamtijd gegund.

Niet nog eens

Twee jaar later krijg ik een bericht via Facebook. ‘Hoi Laura,’ staat er. ‘Ik heb je destijds niet kunnen bedanken, maar ik wil je laten weten dat het goed met ons gaat.’ Ze schrijft dat ze zwanger is van de tweede en dat ze medicijnen heeft, waardoor ze vertrouwen heeft dat ze niet opnieuw een psychose krijgt. Het raakt me. Ik vind het sneu hoe haar kraamtijd verlopen is. Gelukkig staat ze nu onder controle en zal ze, als het weer gebeurt, meteen hulp krijgen. Ik stuur haar terug dat ik haar alle geluk wens.

Dit artikel is eerder verschenen in Ouders van Nu Magazine – Tekst: Mariëtte Middelbeek, Beeld: Duivelseiland

Artikelen van Ouders van Nu ontvangen in je mailbox?
Schrijf je in voor onze nieuwsbrief.