Oud-hockeyer Maartje Paumen: 'Zo weinig slaap en zo veel werk, tien jaar geleden had ik gedacht: dat kán niet'

Maartje Paumen (37) en haar partner Savannah verwelkomden in oktober 2022 hun tweede kind, dochter Loua Liv. En ze waren al ouders van een zoon: Seve (2). Ze blijven vrolijk onder de gebroken nachten. 'Als je er dan toch ’s nachts uit moet, dan maar gezellig samen.'

Hoe ervaren jullie de overgang van één naar twee kinderen?

‘De eerste week na Loua’s geboorte zeiden we nog lachend tegen elkaar: “Iedereen zegt altijd dat van één naar twee zo pittig is, maar dat valt dus reuze mee.” Dat was iets te vroeg gejuicht, haha. Nadat Seve geboren was, werkte Sav overdag en ik in de ochtend en de avond. Dat was druk maar het lukte. Als hij sliep, had je altijd even tijd voor jezelf, je kon even werken of opruimen.

Maar met twee is het een andere situatie, er is er altijd eentje wakker en je bent continu bezig. Dat merkten we toen ik tien dagen na de bevalling weer ging werken. Die arme Savannah, spitsuur draaien in haar eentje met die twee, dat was écht wennen.

Nu gaat dat al makkelijker, je vindt een ritme en je leert je baby beter kennen, maar dat heeft wel even tijd nodig. Onze ouders wonen in Groningen en Limburg, dus zij kunnen ons niet helpen in het dagelijkse ritme. Seve gaat nu één dag per week naar de opvang, maar de rest doen we zelf. We wilden kinderen om ze te zien opgroeien en om ze zelf op te voeden – niet om ze elke dag weg te brengen. Kortom: het is dus een best pittige overgang, maar het is ook echt prachtig.’

Lees ook: Alles over de slaap van je baby mét een handig slaapschema per maand

Hebben jullie een strakke taakverdeling voor de nacht?

‘Sinds de komst van Loua, let ik overwegend op Seve, omdat Savannah borstvoeding geeft. Maar als Seve slaapt, dan help ik Sav met Loua. Dat deden we ook toen Seve klein was: ik verschoonde hem en gaf hem vervolgens door aan Sav voor de voeding. Zowel ’s nachts als overdag zijn we heel erg harmonieus, daar hechten we waarde aan. Als je er dan toch ’s nachts uit moet, dan maar gezellig samen, vinden wij. Je bent toch al half wakker.’

Is die positiviteit jullie gemene deler?

‘Vrolijkheid is ons ding, al vanaf het moment dat we elkaar zes jaar geleden leerden kennen. We hadden meteen het gevoel dat we elkaar aanvullen, beter maken en elkaar nog meer vertrouwen geven in eigen kunnen: we halen gewoon elke dag het beste uit elkaar. En ik voel constant de behoefte ervoor te zorgen dat zij het nog leuker heeft dan ikzelf. Dat is heel bijzonder, vind ik tenminste, want vóór Sav heb ik dat nooit met iemand zo gevoeld. Als we samen zijn, voelen we ons individueel sterker. Zonder dat we er enige moeite voor hoeven doen. En het lijkt erop dat het met de jaren niet minder wordt, maar meer. Dat is een heerlijk, krachtig gevoel.’

Lees ook: Zo voorkom je een dip in de liefde en relatieproblemen na de komst van een baby

Hadden jullie al lang een kinderwens?

‘Toen we elkaar ontmoetten, hadden we daar al heel snel gesprekken over; je kunt elkaar wel leuk vinden, maar als de een geen kinderen wil en de ander wel, is dat toch vrij bepalend. In ons geval was het duidelijk: we wilden het allebei ontzettend graag. Ik droomde er al lang van om moeder te worden, maar had altijd angst om een kind te dragen, dat hoefde voor mij niet zo nodig. Ook wat dat betreft zijn we de perfecte match, want Savannah wilde dat juist wel graag. Daar waren we dus snel uit, haha.’

Zorgen zulke intieme gesprekken in een prille relatie direct voor verdieping?

‘Absoluut, je geeft jezelf direct bloot door aan te geven wat je wilt, wie je bent en hoe je de toekomst voor je ziet. Er bestaan denk ik geen kinderen die méér gewenst zijn dan de onze. We hebben er zo ontzettend veel gesprekken over gevoerd en zo bewust doorgenomen hoe we het voor ons zagen. Omdat we de opvoeding echt samen willen doen, zonder bemoeienis van derden, kozen we bewust voor een onbekende donor. Later staat het onze kinderen natuurlijk vrij om de donor te zoeken, dat vinden we geen probleem, maar voor nu zijn we heel blij met die beslissing. Het is superfijn dat Savannah en ik ook hierin op één lijn zaten.’

Lees ook: Een zaaddonor zoeken, hoe doe je dat?

Welke impact heeft het ouderschap op jullie relatie?

‘Savannah bezig zien met de kinderen maakt me vreselijk blij en trots. Natuurlijk hebben we nu minder tijd voor elkaar, normaal gingen we vaak uit eten of weekendjes weg, nu zijn we veel meer bezig met de kids. Maar ook dat is een bewuste keuze, onze tijd samen komt later wel. We praten vol vertrouwen over de toekomst en onze dromen, bijvoorbeeld door ons gezamenlijke bedrijf Fit Happy Healthy verder uit te rollen. Dat staat nu nog even on hold, want ik ben allang blij als ik mijn eigen werk afkrijg in deze fase.

Binnenkort komt mijn schoonmoeder oppassen zodat we weer eens samen een avond weg kunnen. Verder gaan we regelmatig lunchen of een borrel drinken met de kinderen erbij. Dat kan prima, want Loua slaapt nog veel en Seve vindt het alleen maar gezellig om met ons mee te doen.’

Wat heeft je verbaasd over Savannah?

‘Ik denk meteen aan hoe bizar sterk zij was tijdens de beide bevallingen. De oerkracht die bij haar vrijkwam… wow, zo mogelijk heb ik sindsdien nóg meer respect voor Sav. Ik vond het onbeschrijflijk. Maar ook ongelooflijk bijzonder om samen te doen. Savannah zei achteraf dat ze niemand anders in de kamer had gezien, behalve mij en hoe blij ze was dat ik naast haar stond. Je hoort weleens partners zeggen dat ze niet zo veel konden toevoegen tijdens de bevalling, maar dat heb ik niet zo ervaren, het voelde echt als teamwork.

Sav en ik hebben nooit ruzie; zelfs met al die slapeloze nachten zijn de onderlinge irritaties minimaal. Sav vindt het hooguit heel irritant als ik met mijn schoenen aan door het huis loop, of dat ik niet standaard een hydrofiele luier meeneem als ik van boven naar beneden kom, haha. Het zijn puur huishoudelijke, kleine ergernissen, dus ik denk dat we een heel eind kunnen komen samen.’

Waarin verschillen jullie in opvoeding?

‘Savannah is een stukje strenger, bij mij kan iets meer. Dus als Seve bij haar bakzeil haalt omdat hij nog een stuk krentenbol wil of nog één keer van de glijbaan, dan probeert hij het bij mij. Maar als hij te ver gaat, door bijvoorbeeld met eten te gooien, merkt Seve direct aan mijn stem dat ik het meen. Vaak probeert hij het dan nog één keer, want zo zijn kinderen, maar dan mag hij vervolgens even afkoelen op de gang.

Ik moet vaak genoeg mijn lach inhouden als hij alle dekbedden door de woonkamer sleept of aan de kerstverlichting trekt met een gekke bek. Dan probeer ik consequent te zijn, maar dat lukt niet altijd. Seve gaat heel goed op ritme, regelmaat en strakke regels. Dat vind ik zelf ook fijn, maar ik merk dat ik het makkelijker vind om mezelf regels op te leggen dan mijn kind. In de praktijk vind ik lastig om de grens te bepalen tussen wat wel en wat niet kan.’

Lees ook: Het begin van de opvoeding: zodra je kind de wereld gaat verkennen, heeft hij grenzen nodig

Heeft het moederschap je veranderd?

‘Ik ben er nu veel meer voor de mensen om me heen, ik ben een zachter persoon geworden, wat ik heel fijn vind. In de tijd dat ik topsport deed, was ik veeleisend, naar mezelf maar misschien ook naar mijn omgeving. Ik wilde continu meer, en beter worden. Voor mijn gevoel had ik dat nodig om te overleven in de topsport, maar ik zat mezelf er ook regelmatig mee in de weg. In die tijd draaide alles om mij, dat is ook nodig om dagelijks op hoog niveau te kunnen presteren en jezelf te verbeteren. Toen ik net was gestopt, was dat ook behoorlijk wennen: ik wilde nog steeds elke dag het maximale uit mezelf halen.

Maar: dat hoeft niet meer, goed is vaak al goed genoeg. Ik merk dat ik het fijn vind om te zorgen en dienend te zijn aan de mensen om me heen. De laatste hockeyjaren was ik captain en dus verantwoordelijk voor alles – ik moest ervoor zorgen dat iedereen binnen je team zich prettig voelde. Dat voel ik nu ook zo, maar dan van Team Paumen, op een zachtere manier en niet meer op het allerhoogste podium.’

Wat had je niet verwacht van jezelf?

‘Dat je elke dag zo aan kunt staan. We hadden de afgelopen maanden een verhuizing, een verbouwing, een tweede kleine erbij, mijn werk, het huishouden, en toch hou je samen alles draaiende. Nu terugkijkend denk ik: dat hebben we toch maar mooi geflikt. Als je me tien jaar geleden zo’n ritme had geschetst, met zo weinig slaap en zo veel werk, had ik gedacht: dat kán niet. Maar het is grappig om te ervaren dat toch gewoon uit bed springt en gáát.

Een trainer zei me ooit: “Als je denkt dat je niet meer kunt, dan zit je pas op 40 procent van je kunnen.” Daar denk ik nu vaak aan als ik er even doorheen zit: rustig, er zit vast nog iets meer in. En dat is ook zo.

Wat dat betreft heb ik nu nog meer respect voor mijn ouders. Voordat ik kinderen had, stond ik er nooit bij stil, maar nu denk ik: hoe deden ze dat met vier kinderen? We gingen elk jaar op vakantie, op wintersport, we mochten elke sport beoefenen die we wilden, ze waren er altijd voor ons. Ik heb ze laatst speciaal ook eens gezegd hoe knap ik het allemaal vind en hoezeer ik het alsnog waardeer.’

Wat is voor jou ultiem geluk?

‘Als de kinderen weer eens een nacht slapen, haha! Maar ik voelde ook ultiem geluk toen Seve Loua voor het eerst zag, dat was onbeschrijflijk. We kwamen ’s avonds laat pas met Loua uit het ziekenhuis, dus ’s ochtends haalde ik Seve uit zijn bed om zijn zusje te ontmoeten. Hij ging naast haar zitten, heel trots, lief en voorzichtig… voor eventjes dan, want een 2-jarig jongetje kan van lief en zacht heel makkelijk omslaan naar lomp en wild enthousiasme, dus je moet wel opletten. Maar het was superschattig om die twee naast elkaar te zien.

Ik kijk ook enorm uit naar het moment dat we samen in onze nieuwe tuin zitten, de mama’s met een wijntje, de kinderen rondrennend met vriendjes en vriendinnetjes. Gewoon die momenten van samen zijn en de kinderen gelukkig zien. Maar eigenlijk hebben we die momenten nu al best vaak, dat Sav en ik elkaar aankijken en hardop denken: dit hebben we toch maar mooi voor elkaar.’

Dit artikel is eerder verschenen in Ouders van Nu Magazine – Interview: Kim Hopmans, Fotografie: Hannah Lipowsky

Artikelen van Ouders van Nu ontvangen in je mailbox? Schrijf je in voor onze nieuwsbrief.