Presentatrice Amber Brantsen: 'Ik was negen maanden lang kotsmisselijk en sliep zittend op de bank'

Viaplay-presentatrice Amber Brantsen en haar partner Rachid Finge zijn de ouders van dochter Taylor (2). Een tweede zwangerschap staat op de wensenlijst hoewel ze er ook tegenop ziet. ‘Soms denk ik: zou ik dat nog eens negen maanden aankunnen?’

Update: Amber maakte in mei 2023 bekend dat ze zwanger is van een tweede. De broer of zus van Taylor wordt in november verwacht. In februari publiceerden we dit interview met Amber.

Hadden jullie al lang een kinderwens?

‘We wisten wel dat we het ooit graag zouden willen, maar ‘nog niet’. Totdat ik van de ene op de andere dag voelde: ik moet nú een kind! Ineens had ik zo veel haast dat ik er zelfs emotioneel van werd, geen idee waar dat vandaan kwam. Rachid was ook verbaasd, maar schakelde snel: als het gebeurt, gebeurt het.

De anderhalve maand erna bleef ik onrustig. Ik was zo extreem bezig met mijn kinderwens dat ik mezelf bijna gek maakte. Op een gegeven moment besloot ik een zwangerschapstest te kopen om mezelf weer tot de orde te roepen: met het bewijs dat ik níét zwanger was, zou ik weer door kunnen met mijn leven.

Lees ook: Zo weet je als vrouw of je lichaam klaar is voor een zwangerschap

Diezelfde avond zat ik op de redactie van de NOS, wachtend op de uitzending van het late Journaal. De test brandde in mijn tas, ik hield het niet meer. Zo kwam ik er vlak voor de uitzending achter dat ik zwanger was. Ik was in alle staten, maar moest dat parkeren om me op het Journaal te kunnen focussen. Eenmaal thuis schreeuwde ik Rachid zo hard naar beneden dat hij dacht dat er iets ergs aan de hand was. Ook hij was superblij.’

Hoe heb je het begin met Taylor ervaren?

“De new born-fase was prachtig, maar ook behoorlijk heftig, met borstvoeding, een nieuwe dynamiek, elkaar leren kennen, jezelf opnieuw leren kennen, er veranderde zo veel. Het was sowieso een onrustige tijd, omdat ik na mijn zwangerschapsverlof stopte als nieuwslezer bij de NOS en aan iets totaal nieuws begon bij Viaplay, als presentator voor de Formule 1. Na verloop van tijd ontstaat er vanzelf een structuur in je nieuwe leven als moeder, maar het grappige is: elke keer dat je het denkt te snappen, ontstaat er weer een nieuwe fase.’

Lees ook: De 11 ontwikkelingsfases van je kind

Zoals?

‘Taylor slaapt sinds kort door en daar zijn we – na twee jaar – heel blij mee. Op een gegeven moment liepen we op ons tandvlees en vroegen we ons continu af: wat is er mis? Waarom wordt ze nou elke nacht weer wakker? En zomaar ineens sliep ze door. Letterlijk van de ene op de andere dag was het over. Rachid en ik keken elkaar aan: yes, weer een fase overleefd, haha!’

Vond je die nachten zwaar?

‘Mijn eerste gedachte was standaard: kind, het is drie uur, moet dit echt? Maar dat gevoel verdween altijd zodra ik haar uit bed haalde en ze me een gigantische knuffel gaf. “Mama mooi!” zei ze dan. Smelt. Ik kan veel van Taylor hebben; zelfs als ik haar achter het behang wil plakken, vind ik alles prachtig wat ze doet. Ze is zo zoet en puur, zelfs haar baldadigheid komt voort uit nieuwsgierigheid: hoe ver kan ik gaan? Die ontwikkeling vind ik onwijs interessant. Soms ben ik misschien iets te rekbaar met grenzen: als ze met eten gooit, vind ik dat in principe niet goed… maar ergens snap ik ook wel dat ze nieuwsgierig is naar onze reactie.’

Lees ook: Stapelen de gebroken nachten zich op? Met deze tips kun je er misschien beter mee omgaan

Denkt Rachid er ook zo over?

‘Haha, nee, Rachid is een stuk strikter. Toen Taylor laatst een woedeaanval had, zette Rachid haar heel rustig in haar ledikant. “Koel jij maar even af,” zei hij, en bleef bij haar. Ze werd in no time rustig – misschien komt dat door zijn prachtige stem, daar viel ik immers ook op! Ik vind het mooi om Rachid als vader te zien groeien en er met elkaar over te praten. Juist in dat eerste heftige jaar, waarin iedereen moet wennen aan z’n nieuwe rol, besefte ik hoe belangrijk zulke intieme gesprekken en momenten zijn. Afgelopen november waren Rachid en ik tien jaar samen en nam ik hem vier dagen mee naar Wenen, om echt weer even te connecten. Dat was te gek en willen we zeker vaker doen.’

Lees ook: Samen sterk door de tropenjaren: ‘Zet je relatie niet in de spaarstand’

Had je vooraf ideeën over het ouderschap?

‘Jazeker, bij mij de eerste twee jaar geen scherm en geen dwars gedoe van ‘ik wil geen jas aan’. Dacht ik. In de praktijk loopt alles anders. Als ik zeg dat Taylor haar jas aan moet, zegt ze doodleuk: eh, nee. Dan probeer ik streng te zijn, maar eigenlijk moet ik heel hard lachen. Meestal wint zij die strijd – om er vervolgens buiten achter te komen dat een jas geen gek idee is bij -2 graden. Ik ben dus relaxter dan ik had verwacht.

Toen Taylor laatst midden in een winkel vroeg of ik naast haar op de grond kwam zitten, deed ik dat gewoon: waarom niet? Ik ga graag mee op haar ontdekkingsreis en geniet van alle kleine dingen waarvan zij geniet. Inmiddels weet ik dat ik haar in de supermarkt beter niet in de wagen kan zetten, dan ben ik namelijk langer bezig met corrigeren. Als ik haar een taakje geef, een kinderkarretje of de handscanner, dan is ze heel gedwee en zoet. Dat werkt!’

Lees ook: 32 redenen waarom het geweldig is om een peuter in huis te hebben

Wat heb je nog meer geleerd?

‘Dat Taylor, hoe jong ook, gewoon een mens is. Eentje die de ene dag vrolijk is, maar soms haar dag niet heeft, net als ikzelf. Dat inzicht kreeg ik toen ze bij de opvang een keer zeiden dat Taylor ’s middags niet had geslapen en ‘dat ze een beetje uit haar hum was’. Ja, dacht ik, dat kan natuurlijk ook. Die dagen zitten erbij, zoals die keer dat ze alles uit het schap trok bij de Etos. Daar zit je niet op te wachten, maar het is een onderdeel van het leerproces: wat mag wel, wat mag niet. Overigens kan ik het haar amper kwalijk nemen, al die glitters en kleurtjes op ooghoogte zíjn ook heel aantrekkelijk.’

Wat zou je anders doen dan in je eigen jeugd?

‘Ik groeide op bij mijn moeder, mijn vader zag ik minder. Mijn moeder was best voorzichtig; nog steeds houdt ze – uit pure bescherming – een arm voor mijn lichaam als we op een zebrapad oversteken. “Mam, ik ben de dertig gepasseerd!” Het zit er zo in, uit liefde. Maar daardoor daagde mijn moeder me misschien wel iets minder uit. Mijn moeder liet mij als peuter niet zelf de trap op lopen bijvoorbeeld, daarvoor moet je wel een risicootje nemen, kunnen loslaten, want je kunt een treetje missen.

Ik laat dat wel gebeuren, met begeleiding. Ik probeer de teugels iets meer te laten vieren bij Taylor, zodat ze lekker haar eigen gang kan gaan. Dat ze foutjes mág maken, mag vallen en ontdekken. Waar mijn moeder mij oppakte bij een oversteekplek, neem ik Taylor aan de hand en leg haar uit hoe ze moet uitkijken en oversteken. Ik wil haar steunen en stimuleren in zelfstandigheid.’

Twee jaar terug schreef je het boek Uit beeld, waarin je heel openhartig vertelt over de periode dat je aan anorexia leed. Is zulke openheid belangrijk voor je?

‘Absoluut. Dat mijn ouders niet doorhadden dat ik een eetstoornis had, kan ik ze niet kwalijk nemen: ik hield alles voor me, ze konden het niet weten. Maar ik heb nu wel extra voelsprieten en zal alles op alles zetten om Taylor zich zó veilig te laten voelen, dat ze de meest heftige dingen ook durft te zeggen. Dat erover praten, dingen delen geen drempel hoeft te zijn. Ik ben daar, hoe jong ze ook is, nu al proactief in, bijvoorbeeld door veel open vragen te stellen: hoe was het bij de opvang? Ook al geeft ze geen antwoord, ik wil het normaliseren.

Ook geef ik het goede voorbeeld door me kwetsbaar op te stellen; als ik haar per ongeluk omverloop, zeg ik heel duidelijk sorry, of ik geef het aan als ik iets spannend vind. Taylor neemt dat over. Ze voelt de ruimte om te zeggen dat ze de geitjes niet durft te aaien, in plaats van weg te rennen. Uiteindelijk aaien we ze samen en dat vindt ze dan prima. Zo help ik haar meer te durven en open over haar angsten te praten.’

Lees ook: Orthopedagoog Eveline Nieuwenhuizen geeft tips hoe je om kunt gaan met angst bij kinderen

Met jullie roots is Taylor vanzelfsprekend een mix van Chinees-Surinaamse en Libanese invloeden; wat merken jullie daarvan bij haar?

‘Taylor is een echte lekkerbek. Een van haar eerste woorden was: eten, eten, eten. Hoe kan het ook anders: in zowel de Surinaamse als de Libanese cultuur staat eten voor gastvrijheid. Ook het temperament zit in haar roots; op dag twee concludeerde de kraamverzorgende al dat ze een pittige dame is die wel van zich afbijt als ze het ergens niet mee eens is. Rachid en ik hebben allebei ook voldoende pit én we houden van gezelligheid.

Zelf ben ik heel lichamelijk opgevoed: veel kusjes en knuffels, dat wil ik haar graag meegeven. Ik heb het zelf nodig en merk dat zij dat ook heel fijn en vertrouwd vindt. Regelmatig rent ze naar me toe voor een knuffel, om vervolgens weer verder te gaan met waar ze mee bezig was.’

Droom je van een groter gezin?

‘Zeker, al kijk ik niet bepaald uit naar een tweede zwangerschap. Bij Taylor was ik negen maanden lang kotsmisselijk, ik kon niks, niet eens tv kijken, en ik ‘sliep’ zittend op de bank omdat ik te misselijk was om te liggen. Als ik nu even misselijk ben, denk ik weleens: zou ik dit nog eens negen maanden aankunnen?

Ik was uiteindelijk blij dat ik kon bevallen. Alhoewel… die ervaring kon ook beter. Na dertig uur weeën was ik uitgeput, een ruggenprik zou de verlossing brengen. Niemand geloofde me toen ik een halfuur na de prik alweer kapotging van de pijn: je hebt een ruggenprik gehad, dus het móét wel meevallen. Een dag later bevestigde de verpleegkundige dat het infuus was losgeschoten, en de prik dus inderdaad niet had gewerkt. Ik heb er geen trauma aan overgehouden, maar alles bij elkaar was het wel heftig.’

Lees ook: Alles over zwangerschapsmisselijkheid

Dus, alles zo afwegend, wat zou dan je conclusie uiteindelijk zijn?

‘Hoe heftig ook, ik denk dat de kinderwens altijd wint – in mijn geval tenminste. Taylor is dol op baby’s, dus ik zou heel graag een broertje of zusje voor haar willen. Af en toe praten Rachid en ik er ook over, aan de andere kant heb ik het er liever niet te veel over: als we een tweede willen, ben ik nou eenmaal de enige die het kan doen. Met andere woorden: ik moet er tóch doorheen. En als het ons gegeven is, wil ik er niet te lang mee wachten.

Maar tot die tijd geniet ik van alle kleine momenten met z’n drietjes, samen aan tafel, samen onder de douche, Taylor die zich verwondert over het badschuim, of een sneeuwklokje in het park. “Moooooi!” roept ze dan vol overgave. Nou, dan kun je mij opvegen, hoor: zo zoet!’

Dit is Amber

Amber Brantsen (33) presenteert sinds december 2021 de Formule 1-programma’s op streamingsdienst Viaplay. Daarvoor werkte ze bij de NOS, waar ze het Radio 1 Journaal en het NOS Journaal presenteerde. Ook maakte ze een wekelijkse Formule 1-podcast. In 2020 kwam haar boek Uit Beeld uit, over de periode dat ze anorexia had. Amber woont samen met Rachid Finge (communication manager bij Google). Samen hebben ze dochter Taylor (net 2).

Interview: Kim Hopmans, Fotografie: Hannah Lipowsky