Geen gehannes met borstvoeding
Eén van de factoren die mijn vorige kraamperiode op z'n zachtst gezegd niet zo leuk maakte, was het gehannes met borstvoeding. Kort gezegd kwam het erop neer dat het niet lukte. Maar de druk die ik voelde om borstvoeding te 'moeten' geven en het 'állerbeste voor mijn kind' te willen, zorgde ervoor dat ik maar door en door bleef gaan en er zelf bijna aan onderdoor ging. Het eerste wat ik dacht toen ik weer zwanger was? Hij of zij krijgt de fles, aju. De gedachte aan borstvoeding geven maakte me namelijk verdrietig en depressief. Wat een opluchting voelde ik toen ik deze beslissing maakte! (Dit natuurlijk geheel persoonlijk. Werkt het bij jou wel en word je er blij van: go for it!)Meer hulp vragen
O wat ik eigenwijs vorige keer! Ik kon het allemaal zelf wel. Ik wilde geen hulp vragen, want ik moest dit toch zeker alleen of samen met mijn partner kunnen? Maar dat hoeft helemaal niet in het begin, weet ik nu. En dus schakel ik dit keer mijn sociale vangnet in. Mijn schoonmoeder mag komen koken. De schoonmaakster mag komen soppen. Mijn moeder mag boodschappen doen. En mijn partner blijft dit keer lekker lang thuis van z'n werk, zodat we de rest van de taken kunnen verdelen. Nog even en het gaat als een vakantie voelen…Avondeten-preparings
Avondeten? Wat een ellende was dat vorige keer. Koken met een huilende baby in mijn armen en wallen tot op mijn knieën bleek verre van ideaal. Wist ik veel dat het zo zou lopen. Ik had verwacht dat de baby zou slapen en dat wij rustig konden koken en tafelen met z'n tweeën… Boy, was I wrong. Daarom ga ik dit keer beter voorbereid zijn. In mijn verlof ga ik grotere porties koken en die vriezen we in. Mijn schoonmoeder wil ongetwijfeld ook af en toe komen koken, aan kraamvisite vragen we Thuisbezorgd-bonnen in plaats van nutteloos speelgoed en de kraamverzorgster mag ook best koken als ze er tijd voor heeft.
TIP: wordt je kind grote broer of zus? Bereid hem of haar dan voor met een leuk boek!Betere taakverdeling in huis
Na de geboorte van ons zoontje ging mijn vriend na twee weken weer werken. En ook nog eens bij een nieuwe werkgever ver van huis. Ik had al zo'n vermoeden dat dat niet zo'n beste beslissing was… Hierdoor kwamen we automatisch in een conservatief rollenpatroon waarin ik de hele dag voor de baby zorgde en hij voor het geld. Dit keer staan de zaken er anders voor. Hij heeft nu zes weken verlof (jeej!) en werkt erna waarschijnlijk nog heel veel vanuit huis, waardoor hij automatisch veel meer betrokken zal zijn bij de verzorging van de baby. Wasjes draaien, luiers verschonen, flesjes geven: we gaan het nu allemaal sámen doen. Zo. Fijn.Minder kraamvisite
Ik was natuurlijk hartstikke trots op mijn zoon na zijn geboorte en wilde hem het liefst aan iedereen showen als een mama-leeuw die haar Simba omhoog hield. Maar ja, kraamvisite kost ook tijd en energie. En vooral aan dat laatste ontbrak het regelmatig. Prima reden om het dit keer anders aan te pakken en alleen de mensen die daadwerkelijk dicht bij me staan in de eerste maanden uit te nodigen.(Veel) meer (bij)slapen
Na de geboorte van mijn zoon sliep ik niet. Ik zat vol stress, onzekerheid en adrenaline in de eerste weken en dat maakte dat ik 's nachts naar het plafond lag te staren. Overdag slapen lukte ook vrijwel niet. Of de baby was wakker óf ik was te druk in mijn hoofd. Daarom heb ik dit keer een actieplan opgesteld. Door de keuze voor flesvoeding zal mijn gemoedsrust beter zijn én kan mijn vriend 's nachts voeden, ik heb slaapmedicatie van de dokter gekregen (die ik dit keer ook daadwerkelijk in kan nemen nu ik geen borstvoeding geef) en mijn vriend is langer vrij, zodat ik af en toe ook overdag kan bijslapen – ook als de baby wakker is. Ik kijk nu al uit naar alle dutjes…
Lees ook: Een tweede kind, wanneer?Verwachtingen bijstellen
Ondanks dat ik me heus goed had ingelezen over het ouderschap, overviel de chaos me behoorlijk in de eerste maanden. Ik dacht dat ik nooit meer een schoon huis, vrije tijd, een fatsoenlijk uiterlijk of een… nou ja, normaal leven zou hebben. Ik had me mijn kraamtijd toch anders voorgesteld. Nu weet ik: stel je verwachtingen bij. Ik ga de chaos omarmen en heb minder verwachtingen. We zien wel hoe hectisch het wordt en ik dompel me er lekker in onder.Minder googelen
Als ik nu mijn Google-geschiedenis van de eerste maanden nadat ik moeder was geworden zou zien, zou ik waarschijnlijk mijn hechtingen eruit lachen. 'Baby slaapt niet', 'hoeveel flesvoeding mag mijn baby', 'baby heeft plat achterhoofd', 'baby heeft eczeem' en ga zo maar door. Ik heb me suf gegoogeld tijdens zijn slaapjes. Logisch ook: ik had geen idee wat ik moest doen en dus zocht ik alles maar op. Maar terugkijkend had ik ook af en toe wel wat meer kunnen vertrouwen op mijn moedergevoel of er vertrouwen in kunnen hebben dat bepaalde kwaaltjes vanzelf zouden verdwijnen.'Het is een fase' tot mijn mantra maken
Bij alles wat ik moeilijk of lastig vond tijdens de babytijd riep iedereen: 'Het is een fáááse!'. Maar ja, is dat bij die van mij ook? Is hij geen uitzondering? En hoe lang duurt die fase dan? Ik kon simpelweg niet zoveel met die opmerking. Inmiddels heb ik ook zelf ervaren dat alles een fáááse is, en dus kan ik daar nu bij de tweede veel meer op vertrouwen en hier mijn persoonlijke mantra van maken. Tandjes? Gebroken nachten? Huilsessies? Het komt goed.Lekker laten huilen
Nee, natuurlijk ga ik mijn aanstaande dochter niet moederziel alleen in haar bedje laten huilen. Maar zo snel als ik bij mijn zoontje iedere keer naar boven stierde bij ieder krimpje, zo zal dat nu niet gaan. Wat De Peuter heeft ook aandacht nodig. En een beetje mekkeren is niet direct reden voor paniek weet ik nu. Och, wat zal ik toch een relaxte moeder zijn… 😉
Lees ook: 28 dingen die je ontdekt als je tweede kind is geboren