'Mijn leven had geen mooi begin. De eerste twee jaar van mijn leven waren moeilijk en toen ik 2 jaar was kwam ik bij een pleeggezin terecht. Op mijn 14e ontwikkelde ik een angststoornis en het werd zo ernstig dat ik de klas niet meer binnen durfde te lopen en veel wegliep van huis. Ik deed aan zelfbeschadiging en deed meerdere zelfdodingspogingen. Ik was mezelf compleet kwijt en daarmee ook de grip op het leven.
Meerdere zelfdodingspogingen
Regelmatig werd ik door omstanders of de politie bij treinsporen vandaan geplukt, omdat ik op het punt stond mijn leven te beëindigen. Elke keer als ik werd meegenomen door de politie, werd ik boos. Ik wilde niet gered worden, bovendien had het toch geen nut, vond ik: er zou heus een keer een poging wel slagen.
Ik kwam in een instelling terecht, en ook daar ondernam ik meerdere pogingen om een einde te maken aan mijn leven. Op mijn 16e besloot een rechter dat ik moest worden opgenomen in een gesloten instelling.
Lees ook: Suïcide onder moeders: 'Depressie is geen taboe, denken aan de dood nog wel'
Gesloten instelling
Dat was een eenzame plek, met hekken met prikkeldraad eromheen. Ik kreeg weinig mee van de wereld, maar op een dag besloot ik filmpjes te maken over mijn verhaal en mijn mentale gezondheid, en die te delen op TikTok (@Alicia_zegwaard).
Al snel kreeg ik veel bereik en volgers. Mensen leefden mee of herkenden zich in mijn verhaal. Voorheen had ik het idee dat ik voor de wereld onzichtbaar was, nu voelde ik me gezien. Mensen gaven om mij en om mijn mening.
Na vijftien maanden mocht ik terug naar mijn pleegouders. Maar twee maanden later deed ik weer een poging tot zelfdoding. Die mislukte, wederom. Ik ging nogmaals in therapie om aan mezelf te werken, en keerde terug naar school. Ik haalde mijn diploma en een halfjaar later ging ik op mezelf wonen.
Zwanger!
Op mijn 18e was ik nog steeds zwaar depressief en veel 's nachts buiten te vinden omdat ik het leven niet zag zitten. Maar toen werd ik verliefd en na vier maanden samen raakte ik zwanger. Ik voelde voornamelijk angst en was doodsbang om dit aan mijn christelijke (pleeg)familie te vertellen.
Ik stuurde ze uiteindelijk een WhatsApp-bericht, maar waar ik bang voor was (hun oordeel), blijkt het tegenovergestelde te zijn: ik word gefeliciteerd, krijg cadeautjes en zag dat ze er voor mij waren. Dat nam mijn angst compleet weg.
Mijn relatie ging uit en ik verhuisde terug naar mijn pleegouders. Om een breuk te verwerken, dwaalde ik nog één keer 's nachts over straat, tot de politie voor mijn neus stond. Ze nodigden me uit voor een gesprek op het bureau, waar de agenten heel duidelijk tegen me waren. Er werd een melding gemaakt bij Veilig Thuis en dat schudde me wakker.
Lees ook: Keet had een prenatale depressie: 'Hoe groter mijn buik werd, hoe ongelukkiger ik me voelde'
Een doel in het leven
Vanaf dat moment ervoer ik een gevoel van verantwoordelijkheid en realiseerde ik me dat er een echte baby in mijn buik zat. En het mijn taak was om die baby te beschermen. Ik was vastbesloten om mezelf terug te vinden en dit aan te gaan.
Ik kreeg therapie via het ziekenhuis en wilde er alles aan doen om mijn kind een ander leven te geven dan ik had gehad. Na de eerste echo voelde ik een liefde die ik nog nooit gevoeld had, ik heb nooit behoefte gehad om samen met mensen te zijn, waarschijnlijk door het verloop van de eerste twee jaar van mijn leven.
Ik speelde altijd alleen, hield niet van knuffels of mensen in het algemeen. Maar na die eerste echo ervoer ik ineens die liefde, en daarbij een sterk gevoel van hoop. Een doel in het leven, iets om naar uit te kijken. Ik stond er niet meer alleen voor.
Rooskleurige toekomst
Sinds de geboorte van Novi heb ik natuurlijk nog best veel pittige momenten gehad, maar door hem voel ik echt kracht om door te zetten. Hij is mijn motivatie om het juiste te doen, om hulp te vragen als dat nodig is. Ik heb geen terugval meer gehad, en het gaat goed met me. Mensen om me heen zien dat ik leef, in plaats van overleef. Ze zien me met een echte glimlach, in plaats van een geforceerde.
Ik ben zelfs bezig met een autobiografie getiteld Uit moeilijkheden ontstaan wonderen. Het idee dat ik mensen kan helpen doet me ook heel veel, en ik hoop in de toekomst bij de politie of de ggz te werken en mensen zoals ik te helpen. Naast Novi haal ik ook veel kracht uit sociale media en mijn lieve volgers.
Ik wil me blijven ontwikkelen, voor mijn zoon. Ik wil hem meegeven dat er altijd hoop is. In welke situatie je ook zit. Want dat is de grootste les die ik heb mogen leren.'
