'Als mijn partner en ik 2,5 jaar samen zijn, komt het onderwerp kinderen op tafel. Mijn kinderwens is groot, en dat weet hij. Vanaf het begin heb ik gezegd dat hij zelf mag aangeven wanneer hij er klaar voor is. Mijn zus heeft al een zoon, en mijn partner is dol op hem. Ze zijn de beste maatjes.
Als mijn zus later bevalt van haar dochter en mijn partner haar vasthoudt, zegt hij: 'Hier kan ik wel aan wennen'. Niet lang daarna vertelt hij dat hij graag een kind met mij wil, en binnen twee maanden ben ik zwanger.
Overwerken
We zijn allebei dolblij. Hij is betrokken bij de zwangerschap, gaat mee naar alle afspraken bij de verloskundige en is aanwezig bij elke echo. Maar de dag na de 20 wekenecho is hij stil. Hij werkt de laatste tijd veel over en is weinig thuis. Als hij er wel is, zegt hij nauwelijks iets.
Dat hij een binnenvetter is weet ik, maar dit voelt anders. Ik besluit hem rechtstreeks te vragen wat er is, en of hij misschien is vreemdgegaan. 'Nee, dat zou ik je nooit aandoen', zegt hij.
Lees ook: Miet (39) is bonusmoeder en kreeg twee kinderen
Geen gevoelens meer
Even later biecht hij op dat hij al langere tijd geen gevoelens meer voor me heeft. Ik ben compleet van slag. Hij vertelt nauwelijks iets meer dan dat, ik moet alles uit hem trekken. Hij zegt dat het al begon voordat ik zwanger was, maar dat hij deed wat hem toen het beste leek, en dat hij sindsdien toneel speelt.
Ik ben verbijsterd. We hebben nota bene een paar dagen geleden nog een vakantie geboekt. Ik wil dat hij in therapie gaat en voor ons vecht. We krijgen een dochter samen, dat is toch genoeg reden om te proberen? Hij belooft het, maar komt er steeds op terug. Ondertussen slaapt hij nog naast me in bed.
Tot hij op een dag zegt: 'Je moet goed nadenken of je dit nog wel wil, want er is nooit meer iemand die je wil, als alleenstaande moeder'. Het wordt pijnlijk duidelijk dat hij onder het vaderschap uit wil komen, en hij doet geen moeite dat te verbergen.
Lees ook: De ex van Rosalie (27) vertrok toen ze tien weken zwanger was: 'Alsof hij in rook was opgegaan'
Er is iemand anders
Zo gaat het nog een maand door, tot hij toegeeft dat hij met iemand aan het praten is: een collega. Hij zegt dat het pas kort speelt, maar ik geloof er niets van. Als hij op een avond zogenaamd bezig is met een carnavalsproject, belt mijn schoonzus: ze ziet via Snapchat dat hij in Utrecht is. Om elf uur 's avonds.
De volgende dag confronteer ik hem ermee, en hij wordt woedend. Hij blijft nog een maand in huis, maar slaapt in de logeerkamer. Hij zegt telkens dat hij therapie gaat zoeken, maar ondertussen zie ik hem steeds minder. Hij trekt zich terug, alsof hij op de vlucht is. Zijn ouders, met wie ik goed contact heb, vertellen dat ze hem ook nauwelijks meer zien.
Warme deken
Dan zegt hij dat hij officieel niets te maken wil hebben met onze dochter. Hij komt nog één keer langs om spullen te halen, daarna zie ik hem niet meer. Door de stress moet ik vervroegd stoppen met werken. Gelukkig krijg ik veel steun, ook van andere alleenstaande moeders. Hun verhalen en adviezen voelen als een warme deken in deze kille, verwarrende periode.
Lees ook: Dit moet je (financieel) regelen als alleenstaande ouder
Als mijn dochter wordt geboren en we aangifte doen, verschijnt zijn nieuwe adres op het scherm: Utrecht. Hij woont daar al maanden. Bij zijn nieuwe vriendin, die collega. Ik ben in en in verdrietig, terwijl ik ook zoveel geluk ervaar vanwege het nieuwe moederschap.
Tijdens de kraamweek dwing ik hem om elke dag een uur langs te komen, maar hij houdt zich niet aan die afspraak. Uiteindelijk zegt hij dat hij geen rol wil spelen in haar leven. Sindsdien heb ik niets meer van hem gehoord. Zijn spullen worden later door zijn ouders opgehaald. Het is alsof ik een nachtmerrie heb, maar niet meer wakker kan worden.
Een nieuw leven
Met zijn ouders heb ik nog steeds goed contact. Ze passen elke week op en zijn gek op mijn inmiddels 4,5 maanden oude dochter. Hun zoon spreken ze nauwelijks, en ze begrijpen niet waarom. Ook zijn vrienden hebben weinig contact meer met hem. Het is alsof hij abrupt afscheid heeft genomen van zijn oude leven en een nieuw leven is begonnen.
Echt accepteren lukt me nog niet. Ik dacht dat wij voor altijd zouden zijn. Er zijn dagen dat ik de hele dag huil, maar die worden minder. Mijn ouders, mijn ex-schoonouders, familie en vrienden staan allemaal voor ons klaar, en daar ben ik diep dankbaar voor.
Via de bedrijfsarts praat ik met een psycholoog om alles te verwerken. Opeens ben ik alleenstaande moeder, dat had ik nooit verwacht. Geef dat maar eens een plekje.'
*Nicolines naam is gefingeerd. Haar echte naam is bekend bij de redactie.
Ben jij verlaten of bedrogen tijdens je zwangerschap of zag je zelf geen toekomst meer in je relatie en wil jij ook jouw verhaal anoniem delen? Mail dan naar oproep@oudersvannu.nl
Lees ook de andere verhalen van de rubriek Alleen verder.
