Annes bevallingsverhaal: 'De navelstreng zat twee keer om zijn nek'

'Op Valentijnsdag, toen ik 40 weken en 2 dagen zwanger was, kreeg ik menstruatieachtige krampen die geen pijn deden maar wel zeurderig aanvoelden. Is dit het nou?, dacht ik. Ik wist het niet helemaal zeker.

Omdat het irritante gevoel van die krampen maar bleef aanhouden, appte ik aan het einde van de middag mijn moeder. Of zij en mijn vader onze oudste zoon Lío (2) voor de zekerheid konden komen ophalen.

Maar nog steeds twijfelde ik of de bevalling was begonnen. Het ene moment kwamen de weeën om de paar minuten, het andere moment bleven ze een half uur weg. Ik vond het frustrerend.

Lees ook: Voortekenen dat je bevalling gaat beginnen

Pizza

Nadat mijn ouders Lío hadden opgehaald, besloten mijn vriend Beau en ik pizza te bestellen en een serie te kijken. Maar toen het eten kwam, werden de weeën zo pijnlijk dat ik geen hap door mijn keel kreeg.

'Het gaat nu echt beginnen', zei ik tegen Beau. Hij ging meteen aan de slag met het opzetten van het bevalbad. 'Bel de verloskundige', zei hij. Maar dat deed ik niet meteen, want ergens twijfelde ik nog steeds.

Centimeter ontsluiting

Ik gebruikte een TENS-apparaat en bevalkam om de pijn van de weeën te verminderen. Rond 22.00 uur vond ik dat het tijd was om de verloskundige te bellen.

Toen zij er ongeveer een half uur later was, controleerde ze meteen de ontsluiting: 1 centimeter. Na vijf minuten vertrok ze weer. 'Bel me als de pijn erger wordt, anders zie ik je morgenochtend', zei ze. Morgenochtend?!, dacht ik. Ik hoopte dat het allemaal veel sneller zou gaan.

Het TENS-apparaat en de bevalkam hielpen redelijk goed tegen de pijn, maar die nacht heb ik geen oog dichtgedaan.

Teleurstelling

De volgende morgen kwam de verloskundige om 10.00 uur langs. Opnieuw checkte ze de ontsluiting. In twaalf uur was er maar twee centimeter bij gekomen. Ik was teleurgesteld, maar kon niet anders dan het accepteren.

De verloskundige vertrok weer om haar rondes te doen door de wijk. 'Over vier uur kom ik terug, maar bel me als er iets is.'

In de uren die volgden heb ik veel onder de douche gestaan. Mijn moeder en beste vriendin kwamen ook nog even langs. Het lukte me goed om met hen te kletsen tussen de weeën door.

Afspraak

Ik sprak met Beau af dat we naar het ziekenhuis zouden gaan voor pijnbestrijding als de ontsluiting om 14.00 uur nog steeds maar 3 of 4 centimeter was.

Wat was ik blij toen ik op 6 centimeter zat! Ik was ook trots, want de bij de bevalling van onze oudste vroeg ik bij 6 centimeter om een ruggenprik. Nu was ik zo ver gekomen zonder medicatie.

Emmer water

Terwijl Beau het bevalbad aan het vullen was, ben ik nog een keer onder de douche gaan staan. Toen ik uit de douche stapte, braken mijn vliezen. Alsof er een emmer water werd omgekieperd, het leek wel een film.

Helaas zag ik dat het vruchtwater niet helder was, het was een beetje gelig. De baby had in het vruchtwater gepoept en ik moest naar het ziekenhuis.

Ik baalde, want het ging zo goed. Ik zat lekker in mijn bubbel en nu moest ik me aankleden, spullen pakken en de auto in. Ik heb gehuild, want ik vond het zo erg. 'Schat, het is niet anders. We gaan dit rocken', zei Beau. Hij heeft me erdoorheen gesleept.

Lees ook: Marinka's bevallingsverhaal: 'De baby heeft in het vruchtwater gepoept en zijn hartslag dipt'

Beest

Tien minuten later waren we in het ziekenhuis. We mochten meteen naar een kamer waar een bad stond. We waren nog maar net binnen toen ik een weeënstorm kreeg.

De verloskundige adviseerde me in bad te gaan, maar ik wist niet hoe ik erin moest komen. Ik schreeuwde tegen haar dat het niet ging en dat ik pijnmedicatie wilde. Ik kreeg een paniekaanval en begon te hyperventileren. Boos was ik, op iedereen. Schreeuwen, schelden, gillen: ik leek wel een beest. Bij Beau zag ik de paniek in zijn ogen.

Huilend en schreeuwend ben ik op het bed geklommen. Ik móést een ruggenprik, want het voelde alsof mijn lichaam het anders op zou geven.

Lees ook: 12 tips voor jou als partner tijdens de bevalling

'Kan er nou niets goed gaan?'

Rond 16.30 uur kreeg ik eindelijk de ruggenprik. Vanwege de weeënstorm was het moeilijk om stil te blijven zitten. De eerste keer ging het prikken niet goed, de anesthesist prikte in een bloedvat. Kan er nou helemaal niets goed gaan?, dacht ik.

De tweede keer prikte hij gelukkig goed. Binnen 5 minuten begon de ruggenprik te werken. Wat een verschil! Het lukte me om nog een broodje kaas te eten en mijn beste vriendin te bellen.

Lees ook: 23x moeders vertellen: zo voelt een ruggenprik

Hartslag omlaag

Op een gegeven moment had ik 9 centimeter ontsluiting. Die laatste centimeter kwam maar niet, het hoofd van de baby lag niet laag genoeg. Daarom kreeg ik weeënopwekkers, maar daar reageerde de baby niet goed op: zijn hartslag daalde. Ik maakte me zorgen, want bij Lío gebeurde hetzelfde.

Ik kreeg medicijnen die de weeën zouden stoppen waardoor de hartslag van de baby weer omhoog zou gaan. Het medicijn werkte, maar het hoofd van de baby bleef hoog liggen.

Laatste poging

De operatiekamer werd inmiddels klaargemaakt voor een keizersnede, maar omdat ik zo graag op de natuurlijke manier wilde bevallen, wilden ze het nog even aankijken. 'We gaan je nu laten persen. Waarschijnlijk lukt het niet, maar dan hebben we écht alles geprobeerd.'

Persen zonder persdrang vond ik lastig en in die 20 minuten veranderde er niets. Ik barstte in huilen uit toen een keizersnede echt de enige oplossing was. Aan de andere kant: ik was al 30 uur bezig en ik was op. Het enige dat ik op dat moment wilde was mijn kind.

Lees ook: Melissa's bevallingsverhaal: 'Ik heb haar eruit geperst toen ik geen perswee had. Ze waren in shock'

Bang vogeltje

Ik werd naar de ok gereden waar iedereen al klaar stond. Ik kreeg nu een ander soort ruggenprik, die na acht mislukte pogingen er eindelijk in zat. Volgens Beau was ik als een bang vogeltje om me heen aan het kijken.

Het was voor mij heel absurd: even daarvoor was ik nog in een rustige kamer met gedimd licht, nu lag ik opeens in een steriele operatiekamer. Het ging fout in mijn hoofd: ik voelde mijn benen niet meer, maar probeerde mijn tenen te bewegen. 'U moet nu uw vrouw kalmeren, want ze is paniek', hoorde ik iemand tegen Beau zeggen.

Ik probeerde me te focussen op mijn handen, die voelde ik wel. Wat ik ook voelde: het duwen en trekken, alsof ik heen en weer werd geschud. Maar het was gelukkig snel klaar. Lexx was er!

Navelstreng

Hij werd bij mijn hoofd gelegd. Het is een heel mooi maar ook gek moment om je kind voor het eerst te zien. Ik weet dat ik ondertussen ook dacht: ik wil mijn benen weer voelen.

Later hoorde ik van de arts dat de navelstreng twee keer om Lexx' nek was gedraaid. Daarom zakte zijn hoofd dus niet.

De bevalling was moeilijk en heftig en alles waar ik niet op hoopte. Maar ik bekijk het ook positief: ik heb er een gezond kind bij. Lexx is een droombaby.'