Melissa's bevallingsverhaal: 'Ik heb haar eruit geperst toen ik geen perswee had. Ze waren in shock'

'Al met 32 weken ben ik met verlof gegaan. Mijn baarmoeder lag naar achteren gekanteld waardoor ik tijdens de zwangerschap veel pijn had en zelfs gekneusde ribben kreeg. Om die reden besloot de gynaecoloog de bevalling in te leiden. Die afspraak stond op 5 januari om 14.00 uur.

Omdat mijn vriend Mert vooral tijdens de laatste weken van mijn zwangerschap de zorg voor Aydin op zich nam, voelde ik me heel schuldig naar onze zoon toe. Daarom wilde ik vóór de ziekenhuisafspraak nog iets leuks doen met mijn gezin. Het werd een ochtend spelen in een binnenspeeltuin. Zat ik daar, hoogzwanger in de ballenbak. Maar ik wilde dat per se doen voor Aydin.

Zeeslag

's Middags brachten we Aydin naar opa en oma, daarna reden we door naar het ziekenhuis. Ik was opgelucht dat het ging gebeuren omdat ik me de laatste week zo ellendig voelde. Maar ik zag ook erg op tegen het ballonnetje dat zou worden geplaatst.

In het ziekenhuis werd ik aangesloten op het CTG-apparaat, terwijl Mert en ik een potje Zeeslag speelden op de telefoon. 'Wat word je opeens rood!', zei Mert opeens. Toen kwam er ook een verpleegster binnen: 'Heb jij door dat je al weeën hebt?'

Lachen

Ze nam me mee naar een andere ruimte waar de verloskundige de ballon zou plaatsen. Dat ging drie keer mis omdat mijn baarmoeder lag gekanteld. En ik was al zo bang! Ze riep er een andere collega bij, die moest lachen om mijn navelbreuk die door mijn bolle buik gigantisch uitstak. Ik vond het wel grappig, want daardoor werd ik wat minder nerveus.

Het ballonnetje was niet meer nodig, want ik bleek 3 centimeter ontsluiting te hebben. Omdat het nog wel even kon duren, stuurde ze me naar huis. 'Het kan vanavond gebeuren, maar kom in ieder geval morgen terug om je vliezen te laten breken.'

Lees ook: Vliezen gebroken? Hier moet je op letten

Rompertjes wassen

Mert en ik hebben Aydin weer opgehaald bij mijn ouders en zijn toen met z'n drieën naar huis gegaan. Rond 20.00 uur ben ik gaan slapen, maar werd om 23.30 uur weer wakker van krampen die om de drie minuten kwamen. Ik dacht: het gaat gebeuren.

Ik weet niet waarom, maar uit pure paniek ben ik toen rompertjes gaan wassen en hydrofiele doeken gaan opvouwen. We hebben ook nog een ander geboortepakje in de vluchttas gedaan, want de slofjes pasten er niet bij, haha.

Lees ook: Vluchttas voor de bevalling: dit moet erin

Uit bed gestrompeld

Ik voelde de weeën wel, maar ik was nog niet overtuigd. Om 02.00 uur zijn we allebei gaan slapen. Mert op de bank, want hij snurkt en ik wilde nog zo goed mogelijk slapen. Een uur later werd ik wakker met heel erge weeën.

Ik ben uit bed gestrompeld en onder de douche gaan staan. Vanuit de douche riep ik naar Mert dat hij het ziekenhuis moest bellen. We konden meteen komen.

Tegenvaller

Toen mijn moeder er was om voor Aydin te zorgen, zijn we naar het ziekenhuis gereden. Daar aangekomen werden we meteen geholpen. Ik werd weer aangesloten op een CTG-apparaat, maar dit keer verscheen er niets op het scherm. Daardoor twijfelde de verpleegster even of ik wel weeën had.

Ze controleerde de ontsluiting. Ik zat op 4 centimeter, wat een tegenvaller was.

Lees ook: Ontsluiting meten: hoe gaat dat?

Tierelier

Mert en ik mochten naar een andere bevalkamer met een bad, omdat ik daar graag in wilde bevallen. Vanaf toen ging het als een tierelier. Elk uur kreeg ik 2 centimeter ontsluiting erbij. Het was voor mij flink aanpoten want op een gegeven moment had ik om de anderhalve minuut een wee.

In bad ving ik de weeën op. Ik weet nog dat ik met 8 centimeter ontsluiting dacht: binnen twee uur is het gedaan. Ik voelde toen ook veel druk daarbeneden. Omdat de gynaecoloog mijn bloedverlies in de gaten wilde houden, kon ik helaas niet in bad blijven.

Lachen als remedie

Tijdens de weeën door heb ik met verloskundige, verpleegkundige en een student die meeliep over van alles gekletst. Over tatoeages, hobby's. We hebben ook veel gelachen. Als ik pijn heb, is lachen voor mij de ideale manier om een situatie luchtiger te maken.

Maar op een gegeven moment was ik er klaar mee. Ik had last van buik- en rugweeën. Ik was op. Over die laatste centimeter ontsluiting heb ik een uur gedaan. Het ging zó langzaam.

Houdgreep

Rond 23.00 uur trok ik het niet meer. De verloskundige besloot mijn vliezen te breken en daardoor krijg ik meteen persweeën. Wat deden die zeer.

Na een paar keer persen was Noors hoofdje eruit, maar de navelstreng zat om haar nek heen. Ik weet niet wat ze aan het doen waren, maar het deed zo veel pijn dat ik de verloskundige en die student heb geschopt. Ze hebben me in een soort houdgreep vast moeten houden.

Lees ook: 10x bijzondere weetjes over de navelstreng

Paniek

De ring of fire was vreselijk. 'Wacht even, ze is er bijna', zei de verloskundige. Ik dacht: wacht even? Helemaal niet. Ik heb haar eruit geperst toen ik geen perswee had. Ze waren in shock!

Noor kwam er blauw uit en huilde niet meteen. Ik raakte in paniek. Ik heb het vermoeden dat er iets niet goed was, maar dat hebben ze me nooit verteld. Voor mijn gevoel duurde het een halfuur voordat ze haar eindelijk op mijn borst legde.

Ik ken jou

Noor keek mij recht in mijn ogen aan. Alsof ze wilde zeggen: ik ken jou, jij kent mij. De manier waarop ze me aankeek was heel bijzonder, iedereen zag het. Daarna begon ze pas te huilen. Wat een opluchting.

Mert knipte de navelstreng door, die op een bepaald stuk wel 5 centimeter dik was. Het is nog altijd een mysterie hoe dat precies komt.

Ondanks de pijn en paniek, was het een fijne en mooie bevalling. Ik ben er trots op dat ik de weeën heb kunnen opvangen zonder pijnmedicatie.'