Lees ook: 12x deze vrouwen brachten hun kind op een wel heel bijzondere plek ter wereld
'Ik wilde thuis bevallen. Onze oudste twee werden geboren in het ziekenhuis, maar ik vond het helemaal niet fijn, in de auto zitten met weeën. Met 39 weken kwam de bevalling op gang. Ik zat al snel op 6 centimeter ontsluiting. Maar daar bleef het bij, terwijl de weeën steeds sterker en pijnlijker werden.
Ik kón niet meer en smeekte om een ruggenprik. Dat we daarvoor naar het ziekenhuis moesten, op ruim een half uur rijden, maakte me niks meer uit. Maar in de auto werd de pijn alleen maar erger en voelde ik ook wat druk. Waren dit al persweeën? Ik had toch pas 6 centimeter?
Ik gilde het uit, waar Niels ongelofelijk zenuwachtig van werd. Dat we achter een trage lesauto reden en langs wegopbrekingen moesten, hielp niet. Ondertussen nam het drukkende gevoel toe, ik kon het haast niet meer tegenhouden.
Lees ook: Roel over heftige bevalling Laurien: 'In mijn hoofd was ik me aan het voorbereiden op het ergste'
Naar de spoed!
Eenmaal bij het ziekenhuis wist Niels van de zenuwen niet meer waar hij moest parkeren. 'Ik moet naar de spoed!' riep ik. Dus wij naar de spoed, waar Niels uiteindelijk zomaar ergens parkeerde en naar binnen probeerde te gaan om een rolstoel te zoeken. Later begreep ik dat hij voor de personeelsingang stond, waar je zonder pasje niet naar binnen kan. Wat een chaos.
Ik voelde ondertussen totale rust, zo alleen in de auto. Alle pijn en paniek waren weg. Ik leunde, als vanzelf, een beetje op mijn linkerheup, deed zonder nadenken mijn broek uit en voelde, floep, het hoofdje naar buiten komen.
Zwaaien met een hand vol bloed
Precies op dat moment deed Niels nietsvermoedend, en zonder rolstoel, de autodeur open. Hij had me gillend van pijn achtergelaten en nu was er ineens een hoofdje! Hij wist niet waar hij het zoeken moest, en kon nog net hulp halen.
Het mooie was dat ik ondertussen, weer alleen, precies wist wat ik moest doen. Wachten op de volgende wee, dacht ik. Niks doen, niet persen, de baby komt vanzelf naar buiten. En dat was ook zo. Op de volgende wee werd Yara geboren, al wist ik toen nog niet dat ze een meisje was.
Dat wilden we graag samen bekijken en daar hield ik me aan, ook in deze gekke situatie. Ik bleef heel rustig, maar dacht ook: ik heb wél hulp nodig. Ik denk dat de vrouw naar wie ik zwaaide met een hand vol bloed, daar nog steeds nachtmerries van heeft, haha.
Lees ook: Denises bevallingsverhaal: 'Als Emiel er niet bij kon zijn, dan niemand'
Goed verhaal
Nog in de auto ontdekten Niels en ik samen dat we een meisje hadden gekregen. Een ander moment dan we ons hadden voorgesteld, maar na dit hele spektakel was het heel bijzonder. Na een korte controle in het ziekenhuis mochten we gewoon naar huis, want het ging prima met Yara en mij.
De mensen van de spoed zouden onze auto wel schoonkrijgen, beloofden ze. En dat is gelukt! Ik ben vooral blij dat Yara (nu twaalf weken) niet is geboren in de rolstoel bij de infobalie, of op de vluchtstrook. Het is gegaan zoals het moest gaan, denk ik. En we hebben nu een heel goed verhaal dat nog vaak verteld gaat worden.'
Interview: Neeltje Huirne - Visagie: Marja Hermes en Corinne van der Heijden
